Alle inzendingen over Stilte

Zachtjes komt de stilte op mij af als zat ik erom verlegen In mijn ogen een milde straf waarin ik mij voel genegen Zelfs de herfstige storm kan deze stilte niet doorbreken Maar de wind in mij giert enorm om mijn ongenoegen te wreken Ach stilte, je hoort het strijdgewoel toch niet De warmte maakt plaats voor kilte en het is alleen de stilte…

ABBA blijft waanzinnig populair. Dus Coot dacht: ik maak van dat oude spul een Nederlands vertaalde musical en word daarmee in no-time miljonair. Het draait, hoewel het klinkt als “Honey, honey”, toch allemaal om “Money, money, money”.…

In Kassel staat een kannibaal terecht, die pond voor pond zijn vriend heeft opgegeten. Daarbij had hij geen last van zijn geweten: “Hij vroeg er zelf om”, heeft hij uitgelegd. Misschien is hij wel misdienaar geweest en dacht hij vaak aan zijn communiefeest.…

wat me bezighoudt soms is de angstwekkende stilte in het woord zo luid meestal zo angst en aanjagend het geluid van de stilte ----------------------------------- uit: 'In- en uitgang', 1974.…

Op Schiphol schuift men normen heen en weer van baan naar baan om door te kunnen vliegen. Normale mensen spreken dan van liegen, maar Cerfontaine kent dat woord niet meer. “Het is beslist geen herrie die u hoort. Uw rust wordt door een rekenfout verstoord.”…

Van ordeplicht ontheven wacht hij berustend, tot toch èèns de stilte valt.…

mijn innerlijke stilte naar ontwaakte dromen, Dan kan ik weer bevrijd in een doodgewone dag geloven…

zich heen Wereld die zij liefhad stortte ineen Wie wat kon haar nog redden Alles kapot verloren leven voorbij Tranen doorboorden ziel en hart Alles viel uiteen gedroogde klei Hoe moest alles verder heel alleen Waar kon zij nog ooit die liefde vinden Zoals hij haar kon geven alleen gaf De gedachte ik wil niet meer Rust zou zij vinden de stilte…

De stilte – tussen licht en donderklap - verkruimelt tussen onze vingers en het is alsof het drukkende van de gestage regen ons de aarde inperst. Schouder aan schouder is het de wind het verdraaien van woorden en een verdwaalde kus in weer en licht. De stilte was nog nooit zo groots.…

Soms is stilte taal vertaalbaar in de stilte stilte een verhaal innerlijk uitgelegd vertelt dat stilte tussen mensen in stilte eigenlijk alles zegt…

Ook al hoor je uren geen geluid, je hoort toch altijd suizen in je oren. Alsof je hersens willen laten horen: Je zet ons zomaar niet een uurtje uit! Ik werd wakker midden in de nacht en toen heb ik ik dit speedsonnet bedacht.…

Decor der mimespelers Wereld van droom en herinnering Stille getuige van een innige liefde, Voor immer geborgen in de stilte van mijn denken Een wondermooie stilte ... Als van een gedicht zonder woorden.…

Theo Thijssen maakte hem beroemd, de doodgewone Amsterdamse jongen. Hij is ook in een musical bezongen. Er is nu zelfs een brug naar hem vernoemd. Wie niet meer weet wie “Kees de jongen” was: Hij was die jongen van de “Zwembadpas”.…

Stil nu, hoor je die vogel niet Stil nu toch! Hoor, hij zingt het hoogste lied Waarom toch altijd geluiden om me heen Waarom nooit eens met mijn gedachten alleen Luister en maak geen geluid Luister nu toch, wat maakt die ene minuut nu nog uit Klanken worden me de gehele dag opgedrongen Nu nog hebben de vogels niet voor mij gezongen…

Hoofd vol gedachten: vijver vol opgewonden kwakende kikkers…

eenzame jager langs winterakkers schiet de stilte stuk…

Elk woord Is één teveel Een glimlach verwijderd Van het doel Bonkt het hart ons in de keel Gaan we verder Op gevoel Nog geen woord gesproken De stilte niet verbroken Twee die zich verbinden Met slechts één doel voor ogen Elkaar beminnen De stilte onbewogen…

geoefend in het zwijgen willen woorden vaak ontsnappen in gillend lange zinnen wakker worden uit het ongehoorde het kan nog steeds de deur staat op een kier klanken kunnen ontsnappen de zwijger heeft echter onbegrip te vrezen stilte…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Soms Zijn de stiltes In het geschreeuw Pijnlijker Dan de woorden…

ik luister naar de stilte in al haar facetten van de dag een vlinder die neerstrijkt op een bloem het gras wat wiegt gelijk een lach een vogel zingt het hoogste lied een krekel die hardop bemint. de wolken drijven langzaam over ik zie figuurtjes in mijn hoofd.…

De vroege morgenstilte breekt en sluit. In die korte spanne slaat de specht.…

te snel, aanprijzingen flitsen van het scherm, knallen uit geluidsdragers ik moet dit, ik moet dat staatspostbus en stromannen van het kapitaal maken mij bang in verloederende taal, schitterend en schetterend willen ze mij als consument in deze teringherrie probeer ik met vertraagde beelden een andere dimensie te penselen, serene stilte…

Ach god, Verdomde eenzaamheid Gij snijdt en rijt Mijn tweestaltige constructie uit elkaar Geliefde tweestrijd Als innigen in hun doodsomhelzing Zingen doodse smarten Tot onzinnigen die het lot tarten Blik die leidt tot niets Een liefdevol gebaar naar stilte die Geen stilte is Want stilte Is het luid verkondigen Van gemis..…

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

Stilte Ik houd ervan Om naar je te luisteren Maar Ik heb je Al lang niet meer gehoord Oh Wat verlang ik Naar jouw woorden…

De stilte sluipt zacht door de gangen De galmen in een nis gevangen Verlangen eenzaam naar wat tonen Waar nu de rust en stilte wonen De stilte sluipt zacht langs de ramen Waar dag en nacht de rust beamen De oude blijheid van weleer Kruipt in de nis bij hartezeer De stilte sluipt zacht langs de muren Hoelang nog zal zijn dolen duren Hij…

ik ben woord, ik ben stilte op de grens tussen herinneringen waarin ik de toekomst zie van het verleden waar mijn identiteit verscholen ligt in tedere omlijning,tastend windend in mijn poëzie elk woord in gebalanceerd evenwicht een muze nog zonder gezicht in de taal van de straat van mijn jeugd in eenzaamheid van naderende stilte dat…

er viel een stilte als door duizend man bijeen gezwegen de schemerlamp trok bedeesd haar licht terug verstijfd weten helder en vaag dat iedere beweging een antwoord zou zijn op een niet gestelde vraag…