Alle inzendingen over Titels

Het is koud ligt weggekropen onder een dekbedberg met ook nog een jas aan. Geborgen als een kiem in een warm ei. Geschrompeld tot nauwelijks meer dan adem. Ik zit beneden en wacht tot hij uitkomt.…

Na zoveel jaar zie ik je weer je zwaait ik lach en keer me om met beelden van je mond mijn hand je schouder ik dacht de tijd heeft deze dingen uitgewist ik heb me hopeloos vergist ik ben je nog niet afgeleerd alleen maar leger ouder.…

Geritsel van de avondkrant ik zeg iets maar ik zeg het in de ruimte Het tikken van de klok weerkaatst van wand tot wand en pas veel later zeg je: 'Zei je iets?' Er is niets.…

Nu ben je een gezicht zonder naam, een gedicht zonder titel.…

kijk aan de Nephilim zij hebben de aarde waar zij eens waren verlaten, ik ook er zijn er twee van mij daar en hier opgeteld vier celdeling was aanvang een unificatie evident treurnis? nee! onuitputtelijke potenties wij keren terug groots, schitterend al omvattend licht van liefde!…

op de heuvel boven het geboortegraf mijn rug naar benee hart vrij in de lucht ogen gesloten luisteren naar de wind, de zachte bries streelt en liefkoost niets anders het firmament op mijn borst is geen last, ik ben er en de wind briest door……

de visser zit in zijn boot, terwijl hij over water kan lopen doet hij dat ditmaal niet aan gene zijde gekomen treedt hij over gegane paden valt in herhalingen doet geen pogingen mij op te vissen terwijl ik mezelf toch meermaals aangeboden heb als aas kom maar… laat zien wat je kunt als je durft… tot op heden heeft hij mij niet binnen gehaald…

verlaten van groen ingetogen op jezelf je naaktheid ten toon zo sta je daar, moederziel mijn meelij is gewekt terwijl het een natuurlijk verloop is toch… je grandeur van weleer komt weer, dat weet ik toch… op pijnlijke wijze wordt blootgelegd de onvolkomenheden opgelopen tijdens storm, droogte, hitte, natte en toch, ben je volmaakt…

heel de wereld! ik geef u uw maagd! aanschouw! wit trad aan het voetlicht onschuldige luchtigheid ontwapende onbevangen schreed maagdelijkheid als een uitdijende rimpel de invloedssfeer de tabula rasa die het is klaar om de zonde op te nemen zo gebruikt de mens… vastgenageld of volgepompt de misdaden vergeten maar de verkrachte maagd…

vroege winterwarmte begroet mij, zij schenkt evenwel geen soulaas koud tot op het bot wat is in staat dat op te poken? de toch broeierige vulkaan in mij zoekt een uitweg, maar heeft die nog niet gevonden, dan zouden hier andere woorden staan opgetekend hoe kun je je woede uiten zonder anderen te beschadigen, want dat is een taboe die…

tussenkomst van Ma’at was nodig om mijn schellen te verwijderen dan is de wereld niet zo hij bleek en ik weet niet wat ik weet zie alles maar kijk niet spreek de woorden met de mond dicht deze werkelijkheid is niet de mijne! een lucide speling van het lot laat mij een ander leven leven brandhaarden pijnigen mijn zicht, verlos mij van dit zien…

als geesten bij Dickens is mijn kroost op pad bij tijd en wijle, wanneer de klok twaalf slaat bezoeken zij mij nog eens ondraagbare zware ketens vergezellen hen, de last van hun verleden toch verlenen zij mij een status, onaantastbaar als mens die leeft, uniek met bagage, maar wie heeft die niet? de verleiding het venster uit te stappen…

jij en ik zitten tegenover elkaar kijken samen in onze ogen en daarmee in onze ziel je blauw groen herinnert mij aan de zee, de zee ik verdrink er in de aanspoelende golven strelen jij bent zacht, een zucht die mij leven schenkt op de duinen van jouw lippen geen helmgras maar teder mos, dat wij kussen met open ogen een overweldigende sensatie…

woorden een stem donderen over het aardvlak adem het leven van de sprekende dichter ik acht mij veilig hier achter mijn schutting onder bitumen platen oorverdovende schijnbare litanie ik herken plots mijn eigen woorden… mijn eigen stem… mijn eigen adem… mijn eigen leven… zo uit het al een ander gewicht aan de woorden van mijn…

Geen titel 17122011a schenk mij je hand en ik leg Venusheuvels tegen elkaar overal waar ik ga heb ik jou bij mij door de vallei der duisternis of toppen der bergen bestormend of vliegend door de lucht boven wolken jouw aanwezigheid is en ik voel mij geborgen je hand bewaar ik netjes in een lade van mijn hart…

Geen titel 18122011a ik ken een narcis met de kelk hoog geheven staat ie te pronken schaduw is alles wat ons achtergeblevenen rest onbereikbaar hoog geeft ie zijn stank af dat is immers rechtvaardig?…

Geen titel 20122011a bomen lopen achter mij aan alsof ik loops ben… welke feromonen laat ik? ook struikjes snuffelen regelmatig aan mijn voeten wat herkennen zij in mij? mijn bladeren zijn gebonden mijn bast een goede inborst mijn roots niet verankerd mijn knoken nog vol vet en vel dus wat is het?…

jij en ik twee levensdraden verstrengeld soms verweven nooit…

Op jouw blauwe wolken drijf je langzaam weg en voordat ik wat zeg ben je al uit mijn zicht verdwenen aan de horizon schijnt een flauwe zon.…

Vraag waarom niet waarom Waarvan of andersom alles legt niemand ooit aan je uit we gaan gewoon jij en ik samen gewoon door keihard door alle muren heen Vooruit kom op koppie op En alle rivieren beginnen aan de top maar het mooiste uitzicht heb je in het dal beneden daar is het rustig daar is het vrede heb je nu nog een vraag?…

Slapen is het wiegen van het water, het water wiegt en wiegt. voel de warmte van de zon in dromen, voel de dons van teed’re bomen. Een tenger zaadje ontkiemt in aarde, de aarde voedt en ziet. In zijn wortels zul je later wonen, daar waar de dood niet kan komen.…

midden in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn houten thuis, een stulpje met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur…

Heeft bewustzijn zin als zin ontbreekt en bewust overschat Zijn het woorden of de daden die zoveel invloed hebben Lijken de wegen vol hobbels en toch is het plat Zegt men weleens dat spreken zilver is en zwijgen goud Toont dit jouw stilte, jouw vorm, gesneden uit hout…

vader gaat voorbij. als de nacht trekt hij het laken naar zich toe. voor meer heeft hij te weinig voet aan de grond. met tussenpozen telt hij beren in de hemel. ze gaan nooit onder, blijven schijnen. in zijn hoofd glimlacht een vrouw. zij kent zijn weg heel goed. de tijd vergeet zijn tellen op te passen. alles is toch bereid.…

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had? misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust…

het leven loos de dood gewoon en al het oude als vanouds de schijn schijnt tegen ons te zijn…

geen titel zal ik dit schrijven geven geen naam mag het hebben er valt ook niets echt zinnigs in te lezen en ik probeer er niets in uit te leggen want veel te snel geven we namen aan iets wat dat niet mag hebben veel te vaak menen we dat teksten iets waardevols zeggen menen we iets nietszeggend als diepzinnig uit te moeten leggen…

Met gebarentolk Is een persco persmoment Zondertiteling…

En als dan danst het licht, en als dan afgelegd het wachten is, en als dan tonen hun gezicht de bloemen, spreken zacht en hun gemis al evenzeer het goud laat stromen, en als dan toch de wolken komen, de schaduw en de duisternis, en als, als dan dieper dan mijn stoutste dromen jij huist in zijn zowel als in het niet-zijn blijkt te wonen, en…

Ik vond dit kind per ongeluk op zoek naar transcendente sporen. Het speelde in zichzelf verloren; een diepte zo afgrondelijk dat het niet keek zelfs toen ik riep daar hoog uit mijn ivoren toren. Ik moet omlaag, wil hij me horen, de trappen af, weg uit de bieb, de boeken, ja weg uit het woord waar uit elk vuurwerk is verdreven. Te zijn…