Alle inzendingen over Troostende

in levende cellen de troostende dans.…

Een troostende buur zei d'r: 'Kijk niet zo zuur; je weegt véél minder kilo's dan grammen!'…

voor heel even kruip je dichter zo komen je kleuren beter uit, blijk je bereid je te laten observeren door degene die het leven lief heeft, zichzelf troostend met de gedachte dat er meer is dan men ooit vermoeden kan…

Berichtje over zesenveertig vrouwen destijds gebombardeerd tot seksslavinnen Al troostend moesten zij de Jap beminnen omdat Japanners zo van vrouwen houwen Excuses en wat geld zijn toegezegd Mits het herinn’ringsbeeld wordt omgelegd…

IJler dan de mist om je heen ruisen troostende woorden als duurzame echo’s om je heen sluit je oren open je hart alleen daar wordt de kwetsbaarheid dunner en dunner en de stilte zij luistert…

Kunnen tedere, troostende woorden aan de oppervlakte komen via gebogen schouders en lange tenen? Of voorgoed in het verleden verdwenen?…

Ik wandel door het bos De wind speelt met mijn haar en raakt zacht mijn gezicht Het voelt als een troostende streling bijgestaan door de zachte zonnestralen Kom ik weer een beetje tot mezelf Natuurlijk dat is mijn weg…

Als ik je kon helpen dan zou ik dat doen met mijn luisterend oor en een troostende zoen als ik je kon helpen en je liet me toe dan hielp ik je zoeken naar het "waarom" en "hoe" als ik je kon helpen want ik ben echt bereid met je te praten en te zwijgen tot in de eeuwigheid als ik je kon helpen met je pijn en verdriet ik zou er…

ontwakend word ik gewaar van de aanwezige naast mijn bed mij troostend toesprekend met enkel het daar zijn dan langzaam in de verte verdwijnend alsof de kamer eindeloosheid kent ik weet nu wat ik moet weten rust voert me mee.…

Zelf wees geweest en wees gebleven zit je daar zelf op schouders van ouders, zelf in de vorm van een zoontje, en boven de hoofden een ronde en kleine maar troostende droogte.…

Als de dood een sterveling ter sprake brengt spreekt het meisje voor haar beurt in een gedicht dat om het leven komt woorden tussen troostende witregels blijven uit om wit te kunnen dragen legt zij zich onder de zonnehemel neer…

waar in geschreven afscheidswoorden dauwdruppels hervormen tot een traan huilt hij zacht het eeuwig verlangen ijskoude ogen op zoek naar haar blik ontwaart niet langer haar troostend gefluister eenzaamheid dauwt in de vorm van een traan…

Vlak vóór je ligt een troostend stukje kaas maar daar kun je dus nét niet bij, helaas.…

Liefdevolle gekleurde woorden Troostend warm voor hen die luisteren Verdwaalden, zij werden nimmer ontvangen Hebben nooit de pijn verzacht met fluisteren Grauwe regen smoort het gefluister Van een misplaatst bezorgd boeket…

als haar teleurstelling mijn hart bereikt is het of troostend Hanna in me schreit.…

Voor mijn vader De voren diep geploegd Het willig sterke paard Achter hem mijn vader Zich zichtbaar in het zweet gezwoegd Zich troostend met de gedachte van hem Samen met zijn gezin om de haard Opgedragen aan landbouwer Jan Weggemans, 1962.…

zo zoek ik vaker en nog dieper zie dan ogen zoek lippen verwacht handen met tedere vingers verlang naar een zachte blik van troostend raken ik ontwaar echter holle stengels die tonen van stilte zwijgen…

Een wijs advies een troostend woord, wordt door ieder graag gehoord. Wie kent er geen,een eenzaam mens, die heeft het bovenstaand als wens. Een beetje aandacht, kort en fijn, jij ook zou eenzaam kunnen zijn. Dus kijk eens op, en om je heen, er zijn veel mensen echt alleen.…

uit de armen van de nachtmerrie wil ik vluchten   vluchten naar het daglicht   in de kille werkelijkheid van de dag verlang ik  naar de omarming van de nacht   verlang ik naar de stilte naar het troostende donker   uit de sterrenhemel pluk ik voorzichtig de mooiste droom   in de armen van die droom wil ik slapen…

Jouw troostende handen drogen de tranen op mijn wangen je kust mijn ogen en fluistert, het komt goed ach we weten het beiden beter worden zal het niet mijn hand in de jouwe een hoopvolle glimlach de morgen tegemoet neem me nog even in je armen laat me voelen ruiken proeven van de liefde tussen ons jouw huid tegen de mijne zweetdruppels…

ik proef aan je tranen om wie je huilt ik zie aan je ogen waarom lees van mijn lippen troostende woorden het was al zo vaak andersom ik voel aan je hart om wie je weent ik merk aan je zuchten waardoor rust op mijn schouders maar even uit jij leende ze mij ook daarvoor…

De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

Als je herinneringen en het leven dat je kent vervagen Je luisterende oor en troostende woorden zijn verslagen Houd ik je hand vast en zingen we samen Zie ik weer even je stralende ogen en kunnen we de dementie samen dragen…

de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

De bladeren vallen De wind steeds meer spel Dwarrelend, waaiend, gierend Eens troostend, wordt een hel Nu vallen mijn gedachten En dwarrelt mijn gevoel Gierend van verlangen Zonder wil of doel En het dal is daar beneden Wat zich in schaduwen bevindt Als het licht er niet kan komen Dan ook zeker niet de wind…

Dwaas om te verlangen Naar jouw kus Dwaas om te jagen Naar jouw beeld Maar het hart hongert Naar een handvol Zachte woorden troostend Uitgestrooid over de stilte Je kijkt me na Maar zwijgt in alle talen En nog dwazer dan dwaas Groeit de stilte groter…

in het diepst van haar hart ligt ongrijpbaar verlangen verdriet van een leven tranen gehuild geluk ontglipt haar gesloten handen dat ene moment in liefde gekend waar zacht gefluister troostende woorden haar nachten kleurden in wit satijn…

door turquoise blauw omarmd is 't leven nauwelijks troostend daar dierbaren worden vermist laatste woorden vol liefde werden in aller ijl verzonden in de hoop gehoord te worden braaf bleef men daar waar men verteld was te blijven de ondergang van een schoolreis…

Lees dagelijks een troostend snelsonnetje!…