Alle inzendingen over Tweede Wereld Oorlog

De Sovjet-staat in ere te herstellen Dat is wat hij als ware roeping ziet Wat NATO daarvan vindt dat boeit hem niet Ook maalt hij niet om binnenlandse rellen Zo speelt hij door een buurland te bezetten Gewoon zijn eigen Russische roulette…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht…

vandaag heb ik geen woord gesproken had ze ook niet verwacht te horen uit monden met tanden was de dag dan leeg of zacht neen, de wereld legde mij aan banden ik heb zoveel gehoord en tussendoor geluisterd de stilte werd gevuld met granaten en moord ik geraak dan aan chaos gekluisterd vandaag heb ik geen woord gezegd ze werden mij ook…

April, En de lucht is droog als de schouders van een waterbuffel. Sprinkhanen krabben aan het vuil, wrijven met dunne poten over hun vleugels waaieren voor de ogen van de soldaten in een lage boogvlucht uit hun vleugels een waas. De soldaten merken het niet meer, ze zien alleen de vernielde straten lichamen in lakens gewikkeld, en de zon…

in elke lente schuurt een leemte een leegte die zich niet vullen laat lieflijke bloesems bedekken tranen en scherven lacunes worden een meer in ieder spoor zit het spoor van ieder geen muur die het kwaad keren kan zo vaak is geschreven: ik houd me goed en tot heel spoedig het is de stilte later die ons verpletteren zal…

Ik dacht: de oorlog halveert mensen, maar kan hun vlam niet doven. De oorlog legt hele steden in as, schiet de mensen in scherven gooit ze op een hoop, maakt van hun sterven een cijferdans, maar kan hun ziel niet doden. Maar bekijk mij, intact en ongeschonden, wat weet ik daarvan?…

wij liggen op een steil aflopende helling de omsingelde dorpen branden de strenge vorst geselt mijn wonden staat ze niet toe om te genezen verder het bos in geen tijd om uit te rusten bijna nog erger dan weggerukte gezichten opengereten borstkasten de straaltjes bloed achter het oor van hen die op hun gezicht in elkaar zijn gezakt…

als ik een boom met mijn handen zou willen schudden zou ik het niet kunnen maar de storm buigt hem waarheen hij wil wij allen worden het ergst door onzichtbare handen gebogen en gepijnigd ik geloof niet dat mijn lot een brug bouwt naar vreedzamer tijden…

de hemel zal voor ons geen vogels hebben de wind geen bladeren meer doen aanwaaien geen nieuwe rivier doen rimpelen samen zullen wij wandelen in de woestijn. vlees is vuur, ijs en vuur: vlees is vuur in deze vuren woestenij waarin wij wonen…

je had het paradijs in handen geen drempel was te hoog je ogen zagen alle landen minachtte wie voor je boog je eiste opponenten een oorlog was voorspeld het zijn voor jou de krenten in het warme bloed geweld je naam zal koning kraaien tussen lijden en verzet dood zal naar de zielen graaien van mensen die zijn neergelegd arrogantie…

een zee van handen deint geluid golft aan in vlagen vingers reiken, ogen vragen armen zijn tekort, wuiven het niet weten wat er schort de blikken zijn nog open er staat geen leider op die aan de mensen zegt hoe alles zal gaan lopen woede uit zich in geweld de eerste mannen zijn geveld brandhaarden gaan open ze willen bloed en het…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

de wereld om hem heen verdween als hij zijn vriend maar had zijn draden met het leven van voorheen de geur van thuis zit in zijn kleren hij hoort nu nog hoe kinderstemmen leren in het schooltje van zijn jeugd de zwarte dag toen angst het dorp verschrikte en iedereen zich schikte met het wapen van vergelding in de rug hoe moeder…

al die gezichten ze weten het en kennen mij een vreemde in hun land ze kijken maar begrijpen niet, hun ogen zien ook nooit mijn stil verdriet de kapot geschoten zon het branden van mijn handen toen de oorlog pas begon ik droom nu de familie het spelen van muziek het dansen van zovelen we vluchtten voor de dood de honger en het…

voor Andriy en Alina In de donkere kamer het bed waarin nevelige dromen je verzwelgen Je smalle bovenlijf ontbloot ontdaan van het haastig losgeknipte gevechtstuniek In de schaduw een gehavend lichaam je terneergeslagen blik die niets dan het niets ontmoet In tijden van oorlog moet gesneuveld worden lichaam en ziel uit elkaar gedreven…

onder zwarte grond ademen fragmenten van een vastgelopen granaat op verstoorde aarde groeien zachte mossen bodem van bestaan we strooien bloemen drinken op de vrijheid in een stilte die verwondt…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

niet voorbij Bespraken het doen en laten van passanten zonder iets te begrijpen Toen de buren ons verrieden was de dag nog lang niet voorbij Op kousenvoeten door belaagd gebied en de wens om te begrijpen Door de duisternis toen de vijand ons uit ruïnes redde Alles raakte vandaag zonder omwegen het hart Maken littekens de wereld…

Vol wederzijds verdriet Doch Ongenezen blijf ik achter Oorlog over En ik De gevangene Die rest.…

Geboren in de kou Geboren in oorlog Of Geboren in warmte Geboren in vrede Opgegroeid in armoede Opgegroeid op straat Of Opgegroeid in rijkdom Opgegroeid op school Overleden/weggegooid Overleden in de natuur Of Overleden/gecremeerd Overleden in stijl Kou of warmte Oorlog of vrede Armoede of rijkdom Op straat of op school Weggegooid…

niet geslecht 39 jaar na het einde haalde de strijd hem in overwon de oorlog hem alsnog werd de dood een nieuw begin…

Een heel klein beetje oorlog Het is een heel klein beetje oorlog in mijn hart Ik hoor duizend bommen en granaten Voor alle mensen die elkaar haten, Met hun haat mijn hart doorstriemen Tot het bloedt De rode druppels haat Doorpriemen mijn gelaat Vandaag kleurt de dag rood Voor mijn ogen Geen liefde De rode bloedinkt Kleurt de striemen…

Alleen de vredesduif met de palmtak van de vrede vliegt over landen en vindt geen plaats door een oorlog die niet wijken wil. En mensen die zwart zagen van de sneeuw en kinderen die zonder zandzakjes zitten en vluchten voor de vrede of voor de oorlog?…

tikt sirenes huilen allang niet meer de mensheid nog wel verwikkeld in een smerige oorlog wachten zij allen op een wonder…

wolken in het oorlogsduister zeg schat luister laat je vinden en laat ons samen wenen over dat wat oorlog is…

Voetbal is al lang geen spelletje meer Voetbal is oorlog, een langdurige, een heel heel langdurige, hardnekkige oorlog Koning Alcohol, Koningin Drugs en Prinses Seksuele Frustratie voeren het voelbalvolk met verve aan Het is al lang niet meer spelen met vuur Die aansteker is bedoeld voor meer dan het grootste Paasvuur: “De Heer is waarlijk opgestaan…

Nog steeds oorlog bij mij...…

Een molenaar in Dalen Verdroeg geen nare verhalen Zodra ie hoorde Van oorlog of moorden Dan liep ie dagen te malen…

alles begon met vrede maar daarna kwam oorlog daarna weer vrede en intussen zijn we de volgorde vergeten als daar maar geen gedonder van komt…

Ik droom van de vrede geen oorlog meer. Ik droom van de vrede. elke keer weer. Gewoon stil. Dat is wat ik wil.…