Alle inzendingen over Tweede Wereld Oorlog

het was bomen bloeiden berken stonden in blad weilanden leken op een uitgestrekt groen tapijt waarop de zon gul en warm haar licht strooide bovenop de heuvel van het beukenbos schitterde een uitbundige eik haar bladerdak was een troostende moeder die bescherming en verkoeling bood aan wie geborgenheid zocht het werd het beukenbos…

de deur van het paviljoen gaat van het slot de kleine jongen onrustig hart waar is mama? gespitste oortjes waarom is het zo stil? tasten naar geluid kleine voeten schuifelen aarzelend het laatste stukje van zijn vogelvrije leven in stil opgesloten is mama boos? in zijn laatste kamer de moeder wacht uur na hartverscheurend…

Ze ziet zichzelf weer in de schouwburg op vaders arm, de drukte, het geroezemoes weer thuis strijkt moeder stil wat kleren één koffertje maar, alleen voor haar? nee, wij komen later schat, ga nu maar er kwam niemand, ze was alleen en wist niet beter dan dat het ooit voorbij zou gaan. Hij ziet zichzelf weer in de lange rij een jochie…

De klaroenen schallen als we de hemel binnengaan tussen het knallen van geweren en het vage huilen van het volk. Wij, wij zijn de doden die tot vandaag leven. Wij zijn versteend, onze namen gebeiteld. Denk dan dat het liefde was voor het vaderland, dat we een handvol aarde in de handen namen, met de lippen proefden. Dat we omhoog keken vooraleer…

zal er geoordeeld worden over ons, die stilzwijgend toekijken op I-pads en phones haarfijn zal worden uitgekloofd hoe wij toelaten dat banken samenspelen met megabedrijven oorlog kent geen romantiek lijken komen in een massagraf .…

in labyrinten verdwaald zoekt ze met het kind naar een luchtspiegeling de hemel een verdampte koepel verschroeide verlangens in stolpen bewaard gemangeld laveren ze tussen de vervlochten grondtonen van wanhoop en weemoed ze klauteren op rotsig niemandsland de duisternis kruipt met hen mee alle ruwe kanten op moeder wijst naar de…

je kroop toen meteen op mijn schoot, zei hij later een pleister op de wonde? ze schudde het hoofd: ik rende heel hard weg ik verstopte me in de bloemenkas een pijnlijke botsing tussen toenadering en vlucht ze zouden elkaar niet vinden zoveel jaren later maakt een kunstenaar haar portret oude stukjes hout zoekt hij in het geborgen…

op een open plek in het bos waar het dorp was het cafe, de smederij en de vele boerderijen daar ligt de dood net onder de oppervlakte verbergt de aarde de vele lichamen van de doden onder de grond in het dorp staat geen boom overeind de verwoeste bodem is een maanlandschap met diepe kraters waarin nu zeldzame padden leven elke…

de aangezegde dood in bootjes van papier aangespoeld wachten op zilte handen de zwaarte deinde stil en licht tussen hen in de tranen raakten bevriend met de verliezen ze weven nu de dagen losjes aan elkaar lopen door de avonden naar de nachten vandaag is niet meer wie zal vleugels geven?…

voor hun gang naar de dodenweg trekt een aangeslagen vader traag de schoenen uit van zijn kleine zoon scheert een ander in schamele tijd de meisjes en de vrouwen kaal op de grond buiten ziet hij het groene jasje van Tamara -mama had het nog vermaakt- de blauw-wit gestreepte rok van Itta ligt er verloren naast het versperde hart laat geen…

vervuilde wolken dragen het geschreeuw wie voelt de lente naamloze laarzen overlopen stille huizen wie weeft de lijkwaden op braakliggende akkers smeulen de vuren wie draait de tijd terug…

in het landschap woest en leeg regent het kiezeltjes uit wolken van ijzer bommenwerpers blijven aan de grond men noemt de regen in Aleppo een no-fly zone van God…

we zien de verlaten huizen de bomen die aan hun wortels rukken om zich los te wrikken van de aarde we voelen de grond openbreken onder onze voeten geen gaas op de grillige slingergang van onheelbare diepe wonden we horen de angst in zwarte verhalen in het boomloze landschap waar elke beweging dodelijk is en licht zich verbergt…

Oorlogsleed is moeilijk te verzachten Kersenkernen knarsen machteloos en andere pitten argeloos In uitgeholde nachten verslapen wij ons woelig onmachtig sprakeloos…

beeldschone Duitseherders wat zijn jullie in 1940/45 vals gemaakt weerloze Joodse zigeuners enzovoort mensen aangevallen dit is wat mij ten zeerste raakt voor altijd deze beeltenis lieve diertjes zo zijn jullie toendertijd niet geboren slachtoffers omringd door pijnlijk prikkeldraad bij voorbaat verloren hopelijk nu in…

bijna altijd alleen is hij in zijn boekwinkel met woorden op papier biedt hij vensters op de wereld de stilte in het oude pand ademt verlatenheid het ondraaglijke bestrijdt hij met een scherp sissen onophoudelijk blaast hij het onzegbare krachtig uit zijn mond ik kan het niet verdragen: het bittere snijden door de…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

de pluizige blauwe hemel verandert in een grommend grijs monster alles ademt afscheid in een rivier van bloed keert ze de stenen om haar lied moet de kille gronden warmer kleuren haar schrille schurende stem verhaalt over een hoge waarheid als in een Griekse tragedie…

op de dodenakker verdwijnen de ijle fluisterende schimmen tussen stille bomen de jongen een kind nog moet verborgen blijven voor het oog van het volk voor de eer van het land ze krabt met haar nagels over de zinken kist het mes kervend in het eeuwig onwrikbare…

het bezwerende ritme van haar zang reikt voorbij het ijle verwarde gefluister in het woud de moeder wil haar kind het daglicht laten zien het optillen het bevrijden van de dood men wrikt haar los van de kist die in diepe zwarte aarde verdwijnt in het ondraaglijke daglicht valt het broze leven in scherven uiteen…

beroofd ben ik van het geloof van goedheid in iedereen beroofd ben ik van dromen over wereld vrede voor iedereen machteloos staand aan de zijlijn en lees woorden die ik niet begrijp machteloos kijkend naar de dag die vanzelf weer nacht wordt en de mensheid die nog altijd niets geleerd heeft van het leven…

Kaminsky van de stomerij wist alles van inkt van kleuren van magische verdwijningen van onuitwisbare vlekken Kaminsky van het verzet wist alles van het minutieus zwoegen om inkt op te lossen namen en datums te veranderen Kaminsky van stomerij naar verzet magiër van het eerste uur dag en nacht gebogen om levens te redden…

Mannen, vrouwen Kinderen, babies Botweg vermoord Stuk voor stuk Hun eigenwaarde, mens zijn Volledig de grond ingeboord En iedereen denkt Dit gebeurt geen tweede keer Maar de geschiedenis herhaalt zich Keer op keer Dan rest er nog de plicht, aan ons Alle mensen, van welk ras dan ook, Dat de herinnering aan deze gruwel Nimmer verdwijnt…

Elke dag van hun pensioen leek op de vorige. Eenvoudig, sober, zoals hun maaltijden. Terrasje? Ja, op het eigen erf. Vakantie? Ik heb hen nooit weten reizen. Hard gewerkt en zuinig geleefd. Vroeg oud ook. Vroeger was zeker niet alles beter, maar het leek vaak makkelijker, omdat de verwachtingen zoveel minder hoog lagen dan bij de 60-plussers…

in een lange rij schuifelen ze langzaam naar voren de moeder ingeklemd tussen haar dochters daar staat hij de engel engel des doods ze kijkt weg weg van zijn koude ogen met zijn wijsvinger bepaalt hij hun onverbiddelijke lot hij gebaart de moeder naar links te gaan met zachte stem zegt hij je zult mama snel weer…

Zinloos en zonder respect voor eenvoudige mensen. Ten strijde trekken was niet hun idee. Ze werden de loopgraven ingejaagd, bang en onhandig als ze vaak waren, lichtjes onwillig. Ondertussen ijskoude bevelen van officieren nauwelijks begrijpend. Wat kon het de leiders schelen wie hun soldaten diep in hun hart waren, waarvan ze droomden, waarop…

Ares' kinderen horen zijn bulderende stem de uitgestrekte dodenlandschappen aangetast door weer en wind mensen verdwijnen ze keren nooit terug klokken verliezen hun greep op de tijd binnen en buiten de onschuld is voorbij oorlogen hebben geen ziel nietsontziend nemen ze alles af geen god komt er aan te pas…

het voorjaar tijd om te schrobben en te struikelen over de stenen straatvuil sneeuw en regen verduisteren het geelkoperen bestaan struikel nu val stil bij het kind van twaalf tere lentes in de knop ik noem je Marion ik noem de naam van een gebroken kind dat werd vermoord…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

kraakten en honger en kou knepen je krank onder de Stahlhelm stokte het lied van vreemde verten van oorlog en dood het verloren bloed dat rust in de aarde de kinderen speelden ze kenden geen namen ze hadden de weg naar het oosten gewezen…