Alle inzendingen over Verliezer

Italianen voelen zich bestolen Door de scheids, een Ecuadoriaan. Na zijn dodelijke goal hoort Ahn Nu bij zijn club niet meer tot de idolen. Straks gaat hij gewoon met Hiddink mee En volgend jaar speelt hij bij PSV.…

Ik had het fijnste gaas van het verlangen lief zoals een zachte bries het lichaam van de baadster en waar ik mij begaf, omgaf er mij een waas van angstaanjagend aangenaam verwelken. En een seizoen lang werd het avond. En toen - het hart hoog op de wind - verlangen zich bezeerde aan begeerte, hoe lief had ik dan niet dat feestelijk verlies,…

is geen verliezer zolang hij het gejuich van het nummer één durft aan te horen…

We zagen twee keer Holland aan het werk: Oranje speelde tegen de Wit-Russen En ergens in Parijs stond ondertussen De Nederlandse tennisser Verkerk We baalden van de voetbalwinst en Martin Die sloeg zich als verliezer recht ons hart in…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven deze keer gekregen blekend noch blakend onbeweeglijk als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

zo als nu fluistert de wind blijkt dat er alleen maar verliezers zijn moeder vader kind man vrouw zus broer de een zonder de ander geschreven woorden op papier vertellen het verhaal van gevallen vleugels een requiem in vogelvlucht een verloren schoen getuigt…

We zijn allemaal verliezers We zijn allemaal winnaars Ik beslis om in schoonheid te verliezen En om in verdriet te winnen Ik beslis om ik te zijn Om te leven in de nacht Ik beslis om in mijn winst Niemand verdriet te doen Ik beslis om in mijn verlies Niemand blij te maken Ik ben ik en hem wil ik zijn…

waai mijn blosjes weg bevries de glimlach breek mijn lippen is er meer ijzig is je adem je kille stem verschraalt mijn lijf de verliezer thuis muren zonder kamers handen afgekapt ogen die verbouwden alles wat ik was je ruimte stond me aan ze liet me gaan ik droom niet meer om koud te wonen…

Renners struikelen Strijders falen Lopen tegen stenen muren Om het einde te halen Verliezers pruilen Onwetenden vallen Lijken bij het minste geringste tegen een muur op te knallen Alleen de ziende blinde Kijkt alles met een glimlach aan Zij weet hoe ze moet vallen En vooral hoe ze daarna verder moet gaan…

Het verdriet van verliezers. Op het altaar van het grote geld, wordt geofferd en gevierd. De schuld van schuldenaars. Op het altaar van het egoïsme, wordt geofferd en gevierd. De vriendschap en de trouw. Op het altaar van de macht, wordt geofferd en gevierd. Onze democratie. Op het altaar van de liefde, wordt haat geofferd.…

Zo is het altijd geweest de verliezer ruimt op en ik kan niks leukers bedenken.…

Tijd leek even stil te staan in de veste Grave Bezet door de Fransen een legertje ingehuurd Op de veste geweren en kanonnen afgevuurd strijd met slechts verliezers Sinds jaar en dag is strijd hier gestaakt de veste Grave slechts decor voor hen die de klok hebben stilgezet de Franse Tijd hebben 'nagemaakt.'…

Zonder verliezer is iedereen tevreden. Zo ging het vroeger, zo gaat het in het heden. Begin december spelen we een spel.…

energie uit mijn lichaam weg te spoelen als een schaakspel, dat je wil verslaan, winnen herwinnen of overwinnen ben je een pionnetje gevoelens zijn als een stroom, een rivier adem in en adem uit wil enkel de goede zaden water geven wat wint het van jou in wit begint, zwart wint of speel je liever schaakmat geen winnaar en geen verliezer…

de zee, het zand, het strand een hand in een hand schoenen rusten voor even voeten voelen het natuurlijke leven de wind blaast, raast in parelschelpen eb en vloed spelen een spel er is geen verliezer, geen winnaar elementen vinden elkaar rust schrijft het verhaal van de dag in een gloed aan de horizon letters dansen aan een vliegertouw…

ik was gestopt kon geen welbevinden meer aan kleuren binden vormen konden mijn grote vragen over alles niet meer dragen de compositie werd een doolhof waar in ikzelf geen uitweg zag doeken staan mij vragend aan te kijken wie hen gaat beschrijven in dit repeterend ochtendlijke spel voel ik mij verliezer en besef dat wel maar…

Toen was er even niks geen maatschappij waarin iedereen zijn plek wil beschermen waarin de ene man alle vrouwen krijgt en de ander alleen staat zonder praat in verlegenheid naar een vrouw toe waarin de een het succes beleefd de ander verdriet heeft omdat niemand om hem geeft de winnaar wordt altijd weer een verliezer en het vuur blijft…

het spel heet spelen daarmee leer je winnen ruimte en richting bedwingen onbevangen met een lach kraaiend brabbel je dat heb ik weer goed bedacht er is geen verliezer alleen een steeds proberen andere invalshoeken onderzoeken tot er ogen gaan steken zij zich met elkaar gaan meten wie er recht heeft op de macht het speelse is verdwenen…

Alleen verliezers en geen winnaars levens geblust als een kerstkaars..... Hulpeloos toezien dat hoeft gelukkig niet als je je hart opent voor alle verdriet. Al lijkt je gift een druppel op een gloeiende plaat, de mensen uit Azië zijn er wel bij gebaat. Geef op giro 555…

aan de muren kleeft kijk niet naar boven in deze stad waar torenhoge titanen onbewogen neerzien op het minuscule leven dat krioelt aan hun onverzettelijke voeten van steen kijk niet vooruit in deze stad waar de morgen al voor haar ontwaken tot het verleden behoort kijk niet achterom in deze stad waar de herinnering een verweesde verliezer…

Een lied over verliezers. Over mislukkelingen. Over mensen die de boot hebben gemist. Over minnaars die verlaten zijn. Over de moed der wanhoop. Over de wreedheid van een afgod. De wrede afgod die succes heet. Lynn Miles zingt aan het slot It's ok I'm not afraid, marching in this brave parade. Haar meesterwerk. Haar bergrede.…

Bezittingen verkocht de deur is afgesloten Weg van deze plek hier is hartebloed vergoten Bestemming onbekend ik heb geen route uitgezet Naar waar niemand mij nog kent spontaan en onbesmet Als zelfverklaard verliezer wandel ik mijn hazenpad Op weg naar een huzarenstuk in een naïve nieuwe stad Een hoed op nieuwe pleinen bezield door scoringsdrang…

Joseph Robinette Biden volgens Donald Trump & co geen president, maar Sleepin' Joe Onder Obama acht jaar lang tweede viool in 't koorgezang Vandaag is 't zijn geboortedag straks eerste man, met meer gezag dan zijn verliezers, Trump & co Joe Biden is, wat je ook vindt elect, nog niet inauguraal Maar straks waait er een frisse wind…

een reeks van twaalf galmen vier mannen aan de tafel rondom hangt de rook uit leeggeblazen longen het einde aangekondigd van een overjaarse zondag er ligt miserie op de ronde tafel meelijwekkend en ook uitdagend onder gefronste oude mannenblikken breekt de stilte in duizend stukken onder het gevloek van een verliezer of drie, ellende loont…

Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen.…

viert hoogtij in het voorportaal van de nieuwe toekomst waarbij ons beheerste taalgebruik geen aansluiting meer kan vinden met papierwerk zo ingewikkeld en vol van wetmatigheden scheppen we elk onze wereld van dualisering onafhankelijk van elkaar heeft een scheiding geen toegevoegde waarde in het leven enkel en alleen maar twee verliezers…

Een vorm van een telbaar oneindig aan- tal zijden als symbool voor deze kwestie APEIROGON tekent deze situatie de vaak bloedige strijd tussen Christenen en Moslims; het Vredeslied van Rabin symboliseerde de absolute waarheid die geenszins mocht zijn 't recht van de sterkste zal zeer zeker zegevieren maar tegelijkertijd slechts verliezers…

Liggend tegen aarde en niet wetend of ze winnaars of verliezers zijn. ------------------------------- uit: 'Entre deux mers', 1997.…

Spelen met gevoelens is geestelijk oorlogvoeren als de balans wordt opgemaakt zijn er alleen verliezers wijs naar de aarde aanschouw de hemel besef de oneindigheid aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd…

rafelen zacht klappende handen maken een grijs gebaar nog dwaalt een verloren schreeuw als spook door de aangeslagen stilte verwondering in toon omdat de vriend verloren ging op wie men dacht te bouwen verdriet omdat de helden gewone mensen zijn die spelen zonder zelfvertrouwen hun taken zijn volbracht in een systeem dat slechts verliezers…