Alle inzendingen over Verpleging

Wij zitten, en ons leden wegen, zwaar van stil-naedre dage-dood; gij hebt zachte woorden die verplegen, en breekt het vredige avond-brood.…

Vaal, kleurloos en totaal onder de morfine Verpleging en arts, je hokje even uit. Laf, levend en met tranen, die niet willen stoppen, Ren ik snel huiswaarts, tier, gier net als een peuter van vier. De dood vult mijn neusgaten... Maar in mijn geest blijf je het lichtpunt met knalrode jurk Je dansende lange krullen, die me immer omhullen.…

Wij zitten en ons leden wegen, zwaar van stil-naedre dage-dood; gíj hebt zacht woorden die verplegen, en breekt het vredige avond-brood.…

Artsen vechten Zieken nabij Verpleging geraakt. Leven ligt plat Steun uit vele hoeken Evenementen op de schop Leven even terug naar vroeger. Wereld ligt stil Mega strop Samen sterk Handen ineen De strijd aangaan. Nooit meer alleen.…

oneindig zijn wel de talenten van de onbetaalbare moeders die de tranen poetsen kunnen tot er een glimlach verschijnt om de mond van kinderen grenzeloos is ook het geduld van de moeders als docenten die ons voluit leren te leven door op het juiste moment de beslissende zet te doen volhardend is de verpleging van de moeders als dokteren…

Ze was van 1913 Ze werd geboren op de 31ste mei Ze doopte haar als Philipina Hendrica van den Bos Ze was kind, maar snel jong volwassen Ze werd verliefd op haar 17e op mijn vader Ze liep weg van haar ouderlijk huis Ze ging op kamer op haar 18e (1931) Ze behaalde haar Mulodiploma (1930) Ze werkte 8 jaar bij Bank Mees & Hope Ze was 8 jaar stevig…

Men beloofden, ‘t komt goed, aan kinderen ziek door knoeierij, de bestuurders zeiden; houdt moed, de verpleging is kostenvrij. Maar zoals het meestal gaat, is er een wereld van verschil, tussen woord en daad, en ‘t geld geeft snel een geschil.…

ik denk aan jullie waar ook, aan mensenredders artsen het verplegend personeel ik denk aan jullie waar ook, aan kinderen uit 't veld geslagen omringd door coronaplagen ik denk aan jullie waar ook, die het land moeten besturen schrijf de zinnen gekooid als een tijger in mijn huis en veeg het gruis, bouw aan mijn huis, geen onheil zal ik vrezen…

zonovergoten microbiotische middag, dezelfde, met licht geschilderde hoofden die spreken, nog steeds in onuitspreekbare cijfers, de klimmende grafieken, de tomeloze val van diagrammen, van de geworvenen, van de verdorvenen in onuitspreekbare cijfers, de zorg om de tekorten, om wat verloren wordt en is, om wat nooit aankwam of verdwenen is in…

bloempje zag gelijk die eerste keer ik heb geplukt, geplukt, geplukt, genoot in menige wei het was alsof zij riepen ‘kom, kom hier, kom gauw, pluk mij’ de pluktijd is allang voorbij de lente die vlood heen maar ook de zomer is niet meer het herfst nu om mij heen soms wordt er op het kastje, dat los staat van mijn bed, door het verplegend…

Jij kwam uit het grote witte ziekenhuispoezenziekenhuis om mij te verplegen.…

Ik droomde laatstmaal van een Huis, Gesticht, voltrokken door Gods zegen, Waar ze armen zo als ik verplegen En voeren tot des Heilands kruis... Bestaat die wijkplaats? 0 dan bouwden Gods Englen ze, op der moeders beê! 0 Mensenvrienden, neem mij mee! Gij hebt een ziel te meer behouden! 1856…