Alle inzendingen over WOESTHEID

De kleinste bossen doen verlaten aan, bergen grootse woestheid.…

dat blaadje op de grond was de eerste niet meer donkergroen getand met gehavende nerven en een teer krom steeltje het bruine onstuimige roest heeft zich hiermee aangekondigd een belofte die ik niet vergeten zal ik verlang naar zijn storm het grijs nattigheid onbesuisde woestheid…

De tuin vol wild gras heeft zo'n fijnzinnig aanzien: sneeuwklokjes glanzen.…

Het vrije wilde paard dat tussen struik en springbron leeft vlucht voor onweer in een vergeten mijngang schuchter-dof stampend gaan zijn hoeven over het oude karrespoor als een verlopen slangenrustplaats klinken langs wand en zoldering achter hoeken de laatste verste echo is kloek en vastberaden: de stap van de geknechte soortgenoot…

De haag bijknippen; zijn kant langs de sloot behoudt schone wilde groei.…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

Ik omarm je woestheid in de luwte, opdat het razen en tieren in mijn liefde tot bedaren komt. De kracht van jouw storm heeft een onmetelijke grootsheid. Welk een schoonheid in onstuimigheid. Storm, rust in mij. Jouw vlagen weerkaatsen alle hoeken van het heelal. Zichtbaar makend wat zich wil verschuilen.…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit elkaar…

Jij sprankelende woestheid dat eerder onbesuisd dan genadig de aarde kust tot ze blauw ziet, mijn ogen vurig doen glimmen alsof het niet genoeg is, druppels geschenken uit jouw schoot mijn gebarsten onderlip doet prikkelen met bijna snode speelsheid en ongemak dat vragend naar boven pruilt raak me waar je me raken kunt en ik…

Jonge maagd Veilig in omheinde tuin Jij temt met je handen, streelt De woestheid uit mij weg Mijn hoofd leg ik in je schoot God duwt al de ziel van Zijn Zoon richting conceptie Ik stond slechts symbool voor Zijn latere Lijden Men noemt mij fabeldier Mythologisch, fallisch wel Men is vergeten dat ik echt Bestond, nog steeds besta…

fladderend bijna slaat hij zijn witte handen uit losgemaakt van werkelijkheid vindt hij vrije hoogten zijn eigen weg de blinde vogel zingt aleen nog in de nacht de gebalde vuist omklemt twee penselen de andere hand raast heen en weer op het doek het rusteloze lichaam springt, klimt tijd verstrijkt minder woestheid altijd opnieuw…

Het sterke, standvastige geloven toont zich bij beproeving onloochenbaar: door woestheid omringde bloeiende hoven.…

Golven Golven van verslagenheid Golven van verdriet Golven van woede Golven van angst Golven van onzekerheid Golven van ongeloof Golven van wanhoop en hoop Golven van verbondenheid Golven van kwetsbaar zijn Golven, prachtig is zijn woestheid Golven, prachtig in haar imperfectie Golven, ongenadig in het nemen Golven, die in overvloed…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit elkaar…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit…

Slingerbeken scheppen schoon moerasmos, omringen sierlijk edele woestheid, laven ree en hangende lovertros.…

bergen dalen als hun toppen brekend vallen in lawines steen heuvels gapen eeuwen rond vlakken rimpelloos tot grond waarover winden ongestoord zich haasten naar een nieuwe morgenstond golven brullen wittend schuim zeeën donderen hun woestheid tegen kades pieren en geel duin zand brengt rust sust eeuwige beroering en geeft stilte in de…

een kleine sterke oerwoudhand grabbelt in schone moeraspoelen klinkt de stem van het woudhuis dat hier leefde harde in elkaar verwarde struiken steken strijdlustige doornen uit verbergen beschermend tere planten groeiend op gewezen sportveldjes bomen kijken neer met weemoed én blij vooruitzicht steeds over dit nieuwe gedrongen rijk der woestheid…

Water Bron opwellend ontstaan geklater Luister ruisend druppels pletsende schittering van zilver Bruisend fris frissend verfrissend Dorst verkwikkend vormenloos speels sijpelend Oase lessend blessend groengerand levensgevend bevruchten Erosie uithollende woestheid glad polijsten spuiten spelonkerig nauw Kringende uitdeining rimpeloos…

Maar laat geen wrok uw hart bewonen; De woestheid zwijg', waar de eer gebiedt! Vergeet bij 't strijden, weduw-zonen! De kindren uwer moeder niet. December 1813.…