Netgedichten

netgedicht (nr. 25.939):

Waterval

Jij sprankelende woestheid
dat eerder onbesuisd dan genadig
de aarde kust tot ze blauw ziet,

mijn ogen vurig doen glimmen
alsof het niet genoeg is, druppels
geschenken uit jouw schoot

mijn gebarsten onderlip doet prikkelen
met bijna snode speelsheid en ongemak
dat vragend naar boven pruilt

raak me waar je me raken kunt
en ik zal mij, net zoals jij bent
ongeremd overgeven aan

wat niet te stoppen valt
de ongerijmde zinnen.