Alle inzendingen over Wat we ins ons drage

Met de hoop die ik altijd in mijn hoofd draag kan ik alle tegenslagen aan, overal en nergens, blijf ik daarom overeind staan.…

gevulde schalen mijn zomerbloemen dragen dit rijke najaar want heikele herfsttijden brengen winter te dichtbij…

Dit is oktober stokrozelaars die het nog wagen rozen te dragen als waren het trofeeën fris gesculpteerd waar dauw aan kleeft…

Als alle dagen, maandag tot maandag, het credo 'Dag van de Waarheid' dragen, is het beter toeven in een leugen.…

Wat een grote appel zegt opa het moet een taai steeltje geweest zijn om zo een appel te dragen men is nooit te oud om zich te verwonderen…

Er zijn mensen die niet begrijpen of verstaan waarom ik zoveel vragen stel; zij zien totaal niet in hoeveel ik dragen kan.…

het geluid van iemand die hoog van de toren blaast zal ver dragen maar zij die er vlak bij staan vaak minder raken…

De tijd van dragen Is voorbij - de Rijpheid roept, De vliezen van Het voorjaar staan Op scheuren, De lente lokt…

ze lijken cowboys de mensen in de bussen niet door... rijgedrag maar wel door de mondmaskers die "het land" hen laat dragen!…

zijn het soms vergeten dat hij zit achter oorlog en vrede en toch hebben we dit altijd wel geweten hij heerst over goed en kwaad en geeft niet of onopgemerkte raad uit zijn naam helpen we de aarde naar de kloten en moeten noodgedwongen over een x aantal jaren op de maan rondlopen hij zit in de dood en het leven wat je ontnomen wordt of gegeven…

Soms heb ik er een hard hoofd in in het ouder worden het ‘krakkemikkerige’ het onhandige het afwijkende van wat gewent Maar vooral de stevige pijn het pijnigen van de hersenen en van het hoofd, de maag, rug, handen, voeten, benen, ogen en oren alles aan het verslijten richting 'over en uit' Maar vooral niet van weer doorgaan we zullen…

Woorden zijn krukken die denken dat ze kunnen lopen. Schrijvers zijn doven die denken dat ze luisteren. Wijzen zijn wijzers die denken dat ze wijzen. Denkers zijn blinden die denken dat ze zien. Ervaren is horen en zien. Zijn heeft met denken weinig te maken. Alles met laten. Soms met doen.…

Het zijn angstige tranen, die emmers doen overlopen. Het zijn tranen die weten, wat pijn is, wat verdriet. Het is een moedig mens, die het aandurft, om in een stille vijver van verdriet, een wonderlijke steen te gooien. Zie! De steen heeft onze angst verdreven. Onze ogen worden vanzelf weer droog. Onze vijver is opnieuw gaan leven!…

We konden gaan, het werd tijd. Het was zondag en we gingen zoals iedere week naar het kleine katholieke kerkhof. Ik stelde geen vragen, vroeg me nooit af wie we daar gingen bezoeken. Wist ècht niet wie daar lag. Waarom zoiets vragen ? Het was voor mij van geen enkel belang. Behalve dat ik mijn zwarte lakschoentjes mocht dragen.…

niet veel zeggen, niet veel vragen, 'houd de eer maar aan jezelf' want hoeveel een mens kan dragen, blijkt uiteindelijk heel vanzelf... Al die jaren veel verdragen, met ons samen, met jezelf, was nog in de laatste dagen, steeds de eer toch bij jezelf. Welke engel kwam jou dragen? Herkende je die engel zelf?…

Het zal mij dan ook niet verbazen, dat onze regering straks in haar wijsheid beslist, dat wij, zoals iedere moslim al lang wist, allemaal een boerka moeten gaan dragen. Nu is het wachten op de eerste Kamervragen, of mannen er een broek bij mogen dragen.…

van het dragen en leg alles neer wil ze allemaal verlaten voorgoed en vliegensvlug maar dan trekken de banden mij keihard weer terug…

In onwrikbaar evenwicht draag ik mijn eigen licht. Ik ontmoet mijn medemens in het eenzame lot levens lief en leed te dragen, zo wijsheid te vergaren en als baken te stralen voor allen die dwalen.…

Ik liep en ging dwars door de sferen. Alles en altijd werden onbelangrijk, en wat onwaar scheen, leek zich sterker te presenteren, te willen gaan manifesteren. De werking van de sferen: om nooit te vergeten, kwam door mij heen via nieuwe dromen in mijn levend gegeven. Een compleet bizarre combinatie! Enkel lag de boodschap hierin om vrede…

Een zwarte kaars, de laatste die ik nog in huis had. Het bezat net als andere kaarsen de mogelijkheid tot stralen. Een licht in de duisternis: ook deze zwarte kaars... mag ik beweren juist deze kaars! De kaars werd gekleurd door mensen. Door hen onderscheidde de kaars zich dan naast op zichzelf te staan. Kaarsrecht.…

Woorden voeren geen schip als het aan het paard licht Diamanten blijven ongelezen als het rond middernacht regent of niet we waren hier allemaal samen Peace…

Lieve wensen? ik wens jou toe wat je mij toewensen zou ik gun jou wat je mij gunnen zou ik geef jou wat je mij geven zou ONVOORWAARDELIJK…

Ik ben een mens, maar tevens een bloem alles groeit bij mij uit mijn bolletje. Nee, ik lig niet begraven... diep in de grond, maar leef vrijuit in het licht. Ja ik ben een bloem en ik groei en ik bloei. De natuur is in mij op haar mooist... ik ontpop mij tot kracht van dit zalige zijn, geef me vrij, voor een ieder te zien. Ja ik ben een…

Wat speelt er, wat is er loos waarom ben je : dan vrolijk, dan weer boos? Waarom huil je, terwijl je niets weet waarom sta je daar...alleen. Waarom heeft niemand door dat het best eens zou kunnen komen door: een postnatale depressie?…

De Tuin met 't punk-groenharig gras Staat explosief t'ontluiken Ze barst uit 't geurig struikgewas Met kleur'ge bloesempruiken De Lente zingt: nu is 't mijn beurt Ik kan niet langer wachten 'k Wil dat jij Zon de Aarde kleurt Met universe krachten De vogels hebben 't aangevoeld Zijn laaiend opgetogen De grond herleeft; wordt omgewoeld…

  prakkiseert denkt zich suf over leegte jong tijd laat hem koud hij is al geweest èn hij moet nog beginnen   men stelt veel vragen ondertussen gaat alles gewoon z’n gang   in zichzelf gekeerd verlangen overspannen verwachtingspatroon uitgangspunt onjuist het gaat om respect het betreft bescheidenheid het smacht naar mededogen…

Ik kijk, luister naar het weerbericht, mens en dier verdwijnen van de straten nog onbeslopen vallen gedachten open. Menigeen spreekt geleerde onzin uit hoe onvervuld wel of niet een en ander ontspruit wellicht debet is aan huidige temperaturen. Geen zin nu af te reizen naar verre landen die gouden gloed elders te ervaren daar rond zwerven…

HEEL EVEN Ik zit op een bankje Op een duin op Ameland Ik voel de wind En vooral de zon Ik zie de zee Het strand, het zand stralen Ik hoor het helmgras wapperen Als een kuif op ‘n jongens-kruin Ik ervaar het zoet en zout Maar ook het zilt Ik besef hoe mild Ook de mens mag zijn Ik ben nu die mens Die dit beleeft Heel even…

Gescheiden Amerikaanse vrouw op oorlogspad Ook al is ze weer en luisterend getrouwd En wel met de Britse prins Harry Die van z’n vrouw geen kwaad weet Zij heeft een lange broek aan Hij werd gebroken als broekie En wel door een dode prinses Zijn moeder: ‘The People’s Princess’ Het spel tussen mannen en vrouwen Of te wel tussen vrouwen…

Draag dan water, water naar de zee. Draag dan ook die lieve liefde uit. Toeval bestaat en is groot. Het heilig mysterie blijft. Liefde gaat nooit dood.…