Alle inzendingen over afscheid van sigaret

Is het waar dat het gras daar groener is de lucht en het water dieper blauw dat de vogeltjes prachtig fluiten en de bloemen er mooier zijn. Is het waar dat je daar kunt leven zonder ziekte of pijn zonder zorgen of verdriet waar 'daar' ook mag zijn. We zijn zovele mooie herinneringen rijker maar ons hart ook weer wat leger maar ooit…

‘t is een week geleden ’n week geleden was het dat we elkaars gedachten en gevoelens weer eens mochten proeven. Een lange week geleden was het ’t is een week geleden ’n week geleden was het dat we spraken met elkaar een aanraking probeerden Een bange week geleden was het ’n week geleden was het ’t was een lange, bange week dat…

Een leeg gevoel van binnen Voor iets dat even heeft bestaan. Jij zat in me, maar kon nog niets zeggen. Toch was mijn liefde voor jou al daar. ook al was het maar voor even, ben toch blij dat je bij me was had je graag op zien groeien Met je willen spelen en stoeien Je willen knuffelen en zeggen, dat ik heel veel van je hou. Ook al zal het…

op een dag vraag je mij wat is belangrijk voor je? ik of mijn leven. ik zeg, mijn leven. je gaat en je verlaat mij zonder te weten dat jij mijn leven bent.…

Slenterend over het kerkhof, kijkend naar de namen op al die stenen, te bedenken wat zij allemaal hebben betekend, en hoe ze allemaal weer zijn verwenen.. Stilletjes stoppen bij juist die ene steen, waarbij het 't moeilijkst te verkroppen is dat juist ook hij verdween.. Pratend tegen zijn foto, waar je bij was toen die tijd werd vastgelegd…

streep haar naam niet door al is ze dan tot stof vergaan verzwijg haar naam niet hoor alsof ze nooit zou hebben bestaan nog steeds leef je in onze gedachten maar erover praten valt ons zwaar veel denken, dagen maar ook nachten en voor veel mensen ben je raar lachen hebben we je nooit zien doen slechts heel zorgelijk kijken de oorzaak was niet…

Vragend naar je stem die samen met je warme handen met de avondzon was verdwenen stond ik voor het koud stuk beton De stilte antwoordde Tranen rolden schaamteloos Zoekend naar je drogende handen maar enkel de bomen bewogen en namen afscheid van je met weemoedige golven Zij deden wat ik niet durfde…

Pijnlijk laten bloesems hun schoonheid los Vogels roepen je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat Aarde bedekt de werkelijkheid De zon verschuilt zich in verbijstering Trappers vertragen de weg Plassen verdriet takelen zich omhoog Vermoeide wind baant zich een weg Bomen hebben hun leven weg gegeven De kist omsluit ons leven.…

kabouter weg heel het bos verdrietig klein verlies maar toch grote pijn in de harten van iedereen die de kabouter liefhad.…

Je denkt; best gezellig een eenpersoonsbed, ze heeft slaap,wat nu?..begrip! Ze gaat te vroeg de deur uit,begrip! Ze weet niet wat ze wil....begrip, ik lieg boekdelen, terwijl ik diagonaal lig in mijn tweepersoons hemelbed.…

Afscheid van je nemen Doet zo’n zeer Me toch weer aan je overgegeven Zoals iedere keer Je blijft mijn lichtje in het donker Dat ene sterretje zonder geflonker Ik hang boven het ravijn Nog vasthoudend aan de rand Jij staat daar, op de stabiele kant Toen ik ging zien waar ik blind voor was Hield ik mijn ogen krampachtig gesloten Maar ik ben…

door tranen bevangen door emoties omringd is het vandaag de dag dé dag dat zij springt geen woorden maar daden dat werd haar gezegd de demonen in haar hoofd zij hebben haar omgelegd een sprong in het duister dé weg naar eeuwige rust heel éven een aarzeling voor altijd vaarwel gekust..…

eenzame gedachten spoken door zijn hoofd hij zou er tegen moeten vechten maar als je niet meer in jezelf gelooft wat zijn dan je rechten? zijn gedachten leiden een ander leven gebasseerd op angst en verdriet hij zou zo zijn leven willen geven want loskomen van zijn angsten kan hij niet Zijn ziel zoekend naar een greintje rust maar de spoken…

mijn straat de oude gevels opgelapt waarachter onbekende ogen het ouderlijke huis vol generatiekloven nu te koop een mengeling van klank en geur blijft hangen als versteend elke belegering van leegte wordt erfgoed van hernieuwde hoop…

een man van een enkel woord staart u aan beschermt zich achter stilte wil niet dat u hem hoort hij wacht geduldig op die ene vraag waarvan het antwoord is vervaagd adieu...…

zing mij een wiegelied over zachte dromen en heerlijke weiden onder een wolkenloze hemel laat me met een glimlach op mijn gelaat vertrekken naar wat ze de overkant noemen daar waar het gras groener is laat me gaan zonder nu en dan en het liefst zonder toen in aanvaarding van het sterven heb ik afgerekend met de toekomst tooi me…

Had ik dan echt gedacht dat ik ten tijde van hevige storm jou altijd redden kon? Heb ik me in die illusie gewaand veilig maar verwaand? Het winnen leek niet belangrijk, falen werd een spel Maar hevig werd extreem, en toen ging het te snel De weg naar het einde was nog te lang Diep van binnen, tegen verlangen in, was ik te bang Dat mijn…

de lucht trillend van spanning een nacht van zwijgen, woorden overvallen een gezicht het is te lezen van de daken hoe te gedragen? een traan nuchter van geest en vertrouwen maakt het rouwen lichter op de dag het is geen feest maar het mag een enkele lach herinnering ogen spreken van gedrag er ligt zwijgen in het groeiend zien…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

zacht open ik de gordijnen leg zo een zonnestraal naast je op het kussen als je ontsluimert en de dag zich laat zien in jouw ogen zal ik er niet meer zijn maar ligt mijn morgengroet nog warm op je lippen…

nog proef ik je zinnen ik slik ze langzaam door stik bijna in de punten die je overal van maakte bitter is de afdronk van verwijten die je schonk een aroma vol bevelen zonder geur van overleg nog even zit ik met je in mijn overvolle maag daarna zoet ik mijn lippen met beaujolais primeur…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

je verdween zo snel als een ijsje smelten kan op een zomerdag…

Dag kleine wens ik laat je nu gaan omdat ik het niet volhou met jou in gedachten te blijven bestaan dag wens, dag gedachten dank je dat je zolang in mij hebt zitten wachten dag schat, dag lieve kleine meid nu wordt het tijd voor de werkelijkheid -Hopen op- dat werkt niet meer wonderen kan ik niet verrichten het doet me ontzettend zeer…

ze was me moe 'Tot ziens',' zei zij, huppelde daarna wat deurtjes door ik dacht het zekere voor het onzekere, nam prompt een lief klein koffielepeltje en lepelde door druppels mijn alletwee de ogen uit…

De winterdag Herinnert zich het vallen van uw lach, Maar ons huis toont het donkere bericht Van uw afscheid. Dit nauwgezet verslag Legt mij sinds jaar en dag voor het gericht. Hoe vreemd dat ik het evenwicht Tussen de sintels en het vuur vermag. En weer houd ik ons kort geluk ten doop.…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…

Je verdween in de stilte heel zacht moedeloos omdat niets is wat het lijkt te zijn. Zonder weerstand in een golf van weemoed dreef je weg heel ver weg. Ik weet dat je bent heel ver weg van mij aan de grens der tijden wordt het stil als ik aan je denk. Een stilte waarin we samen zijn heel ver weg. Op de grens van leven…

Ik zou dagen om je kunnen huilen weken, maanden, jaren Tranen zouden onhoudbaar vloeien maar ik wil er wat bewaren Bewaren voor juist die momenten dat ik je het allermeeste mis Dus voor een soort van noodgeval pas als de helse pijn opnieuw voelbaar is Tranen zouden blijven stromen Want dat je weg bent is een feit Maar hoeveel pijn me dat…