Alle inzendingen over angstvalligheid

Moet je het angstvallig gaan omhelzen of liever langs je heen laten gaan? Wat is de zin van alle dagen, als de essentie er niet is? Als alles oppervlakkig leeg is en elk vooruitzicht er in mist? Hoe vul ik de verdere dagen zonder liefde aan mijn zij. Slechts één iemand kan dat veranderen, en die ene dat ben jij.........…

Nauwelijks is de reiger neergestreken op haar nest waar haar slechts de nachtrust rest als bij het breken van het licht zodra het land de zon ziet reven er een ritmisch luid gekwaak in de plas wordt aangeheven Overdag een kale plas doet de nacht bewegen en wordt bij het waken van de dag weer angstvallig doodgezwegen…

voel nattigheid en weet het scheve schaatsen woelen ik die altijd recht door zee de lange golven snijdt takkenbos en deuren die bij toeval openen angstvallig mijdt zij trekt mij onweerstaanbaar aan de donkere vlek die mij totaal laat gaan heb het ijs gebroken ben in het wak gedoken alleen de schaatsen heb ik uitgedaan…

Ik reik je de hand maar je ziet het niet stuurloos dobber je rond in een moeras waar ogen elkaar niet vinden kunnen liefdevolle woorden opgaan in de mist ik kijk en aanschouw hoe jij angstvallig je hoofd boven water probeert te houden nog altijd sta ik daar met een uitgestrekte hand zachtjes fluister ik jouw naam…

Het dondert en het bliksemt weer op Nederlands gebied De doodsbedreigingen gaan zo snel,je gelooft je oren niet En de ware Nederlanders hullen zich in angstvallig zwijgen Uit angst door meningsuiting ook zo'n brief te krijgen Zelfs onze leiders lijken nu door deze vrees bevangen Zij zien het zwaard van Damocles al boven zichzelve hangen…

`kijk` zeg je tegen mij je danst de zonnedans vangt een handje lucht en nog een tot je stil blijft staan een vuistje tegen je aan dat je bemoedert zoals ik jou soeja meisje zacht en zoet je kruipt op mijn schoot angstvallig blijft het knuistje dicht tot je met een zucht zit je opent je hand `voor jou, mammie, kindje van licht`…

Angstvallig hebben we onze stellingen verlaten. We trokken nieuwe muren op van woordstenen gevoegd met zwijgen. En sloten onze schulp.…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

II -de ontmoeting- 1889 het natuurgebied een weiland vol ganzen - afschieten of niet harde beten - in het moeras met knoeten hoe kort het leven het zusje louise neemt met dubbele treden de hoge trap – als een miskraam voor de angstvallige moeder – de wereld in brand turf van kalenberg een brede sloot met wat riet…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

scheurt de winter slagzij daar waar hij heftig vaart de verre staten ogen lijkwit maar hier in het westen krult hij amper nog in warme vesten ontdek angstvallig knoppen die op springen staan schreeuw: te vroeg, te vroeg ga nog even terug maar waar vandaan want morgen als de vrieskou scherpt zullen jullie triest vergaan ?…

meer en meer verberg ik het overleven in onduidelijke woorden het zou mijn stilte kunnen verklaren en de zoveel anderen in mijn hoofd geboren ik scheld mezelf schuldig en teken al de lichamen op mijn lijf, onherroepelijk van de liefde gescheiden uit onmacht, angstvallig omdat tijd niet weg te slaan is uit allerlaatste verzen en…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

De stille ruimte Waar zonder mensen Geen warmte te vinden is De stille ruimte Waar zonder muziek De stilte de vloeren bekleed De stille ruimte Waar zonder meubels De echo je angstvallig toespreekt Maar als ik in de stille ruimte De lichten weer ontsteek me nestel op mijn fijnste plekje en het me weer even eigen maak Dan voel ik me…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

verschil De verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en het waarom ik, voor hem voor altijd een vraag Zo ziet hij haar dagelijks lopen over haar dunne laagje geluk Angstvallig…

Het gedichtje Angstvallig/Valangstig was het weerloze slachtoffer. Vierengever gaf het een vier, zoals uit het scoreverloop was af te lezen. Het heeft iets lugubers. Je waant je op een onschuldige poëzie-site in een gemêleerd gezelschap van geweldloze dichters en dan blijk je je opeens in een mijnenveld te bevinden…)…

met de rechterhand schreef hij zijn verzen, angstvallig de toekomst vermijdend alsof lijnen voorspelbaar waren de linker bleef gesloten voor de wind die met de bomen mee langs het water huilde herhaaldelijk onderstreepte hij tot het punt waar een ouder wordende horizon de regen wilde opvangen: “als een zon breekt tel ik de bloemblaadjes…

Wij hebben oude banden met de Turken Nu  is hun president vandaag te gast Maar Rutte houdt zijn hart angstvallig vast Want Geert vindt het maar Ottomaanse schurken Dus als hij dat bezoek straks wreed verstoort Heeft Mark zoals gewoonlijk niets gehoord. -------- Vandaag begint het staatsbezoek van de Turke president Gül aan ons land.…

haar naam was Sanderina ja schonk haar fiets aan een vluchtende Joodse man hoera bracht verzetskrantjes rond met haar oudste kind slepend in de kinderwagen 40/45 mijn DNA was werkend als kindermeisje Joods echtpaar en enig kind Maud vader hiervan sloot angstvallig vlug de overgordijnen dicht vanwege het kletteren…

Laat dromen niet waar zijn waarin mijn ziel bekneld ligt tussen angst en pijnen mijn hart geen uitkomst vindt mijn gedachten zijn beneveld mijn handen zoeken angstvallig houvast en steun mijn voeten zullen de aarde niet verlaten help mij met woorden die ik zoek en verdrijven mijn angst en pijnen troost dan mijn beklemd gevoel dat ik…

citroenvlinder verwelkomt mij verwarmt door de zon is zij ontwaakt doch rusten deed zij niet opzoek naar nectar drentelde zij voort meneer of mevrouw specht probeert wat basten uit de familie eekhoorn geeft geen thuis ook al staan sneeuwklokjes in het maagdelijk wit te schitteren houdt de rododendron hun knoppen angstvallig gesloten daar…

Verdriet kan soms zo sterk zijn het vreet je helemaal kapot houdt je angstvallig in zijn greep en pakt je bij je strot. Dan zou je heel hard willen gillen en er komt maar geen geluid als dan eindelijk de ontlading komt dan gil je, nee dan schreeuw je het uit.…

Het verhaal vertelt zichzelf Van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moeder aarde. Van de magie van pasgeboren licht Van die loper die zijn passen in weelde lijkt te vergaren. Van die zon die lijkt te schijnen tot in lengte van jaren. Kon je dit maar in een doosje bewaren.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje De zon besprenkelt licht als feeënstof over golvend water Een hardloper betreedt het podium van het theater Het verhaal vertelt van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde Van die eendagsvlieg die diezelfde avond nog verjaarde…

Ik heb oprecht gedacht Oud met je te worden Samen levend als een stel Wat een blunder Wat viel dat tegen Die schone schijn Dat bleek de hel Jouw mooie lach Die is verdwenen Waar ik voor viel Bleek niet zo fijn Daar sta je dan Verzopen in de regen Ik trek een muur op Om mij heen Hou nu iedere vrouw Angstvallig tegen Mijn hart is koud…

hun voordeur zwijgt het raampje blijft angstvallig dicht geen licht naar binnen, of er uit een koude ruit die spiegels aan de einders rijgt haar wereld zwijgt, de zijne huilt rond de knop schuilt nog de glans van onvergetelijke vingers, zachtjes ingewreven door de tijd en spijt om oude uren want wat kwijt is, wandelt mee; het leeft…

eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in een onzeker bestaan Maar zon, maan en sterren slaan ons met aandacht gade, ook als het heden ons angstvallig…

Zal jij mijn kruiswoordraadsel zijn Geen doorloper, woordzoeker of cryptogram Daarvoor ben ik te tam En het zit vol venijn Ik wil het enigma verklaren Woorden die zich openbaren Puzzelen tot het past Desnoods op de tast Drie letters, twee horizontaal Klaarheid in opgelegde wartaal Angstvallig zoekt mijn pen Met elk woord dat ik ken Moeilijkheidsgraad…

hoe dun is de wind als hij al kou lispelend uit de schaduwkant van het straatje komt de tochtige hoek kijkt al lang niet meer op van vreemde passanten met mutsen en wanten naamlozen schuifelen schijnbaar doelloos voorbij en toch houden zij angstvallig de overkant vrij waar warme zon de terrasjes laat stralen glimlach en ogen de…