Alle inzendingen over bedekken

Nachten lang wacht ik op vlinders die mijn huid bedekken Als een fluwelen jurk trek ik ze aan, langzaam In een voorzichtig schrijven ontmoet ik jou In ogen die boekdelen spreken over bewaarde geheimen Magnetisch en tijdrovend maar niettemin levenslang boeiend klinkt vlinderslag in zacht geruis: je zingt het gemis en laat…

Verschrompelde bladeren bedekken de grond roodborstje trippelt pikkend alleenzaam in het rond.…

Maar na die oude tweet vol jodenhaat, Bedekken zij uit schaamte hun gelaat.…

Haar lichaam is oud vol rimpels en vlekken ze heeft het snel koud wil oud zijn bedekken. Jong is haar geest maakt graag een praatje ze kaart, puzzelt, leest maar denkt, lijf ik haat je!…

Bedek het blauw Met smetteloos wit De regels zien simplisme Elke letter speelt verhit Zijn trillend spel Niets verlet de tonen van stilte Een onhoorbaar begin In donkere kilte…

klaprozenrood op een dodenschrijn het kruisbeeld lijkt aanbeden verzuchtingen worden stil gehuild als lied naar het verleden het eerbetoon moet ongeremd de lach is niet gebleven glazen zerken breken niet bedekken slechts een leven…

Sneeuw valt uit een loodgrijze hemel vlokken knisperen bedekken wat is geweest joelende kinderstemmen overstemmen pijn verbergen een zoet verlangen voetsporen op een maagdelijk tapijt trekken een nieuw begin…

En was oorspronkelijk niet elk beeld van jou te teer voor woorden later zou ik je schaduw bedekken beschermen tegen licht breekbaar is mijn adem nu als ooit de klank van ons geluk tussendoor was er het leven samen en intens.…

Zacht bedekkend, Teder verbergend. Terwijl subtiel verbloemend, Samengesteld uit elastische rekbaarheid, Complementair, Maar absoluut naakt zonder.…

het duurt voor de inkt zich met het papier verbinden wil het duurt voor de ontroering naar stille tranen voert het duurt voor de zachte ziel de opperhuid bedekken kan het duurt voor de schrijver de kant naast de weg kiezen zal…

om donkere spinsels te verbergen bedekken vogels haar hoofd bloemen doorkruisen benen bloeien schaamhaar tegemoet aan haar voeten ruist de zee en zij geeft zich over aan water en wind weerloos als een kind…

Een burka dragen mag niet meer op straat De draagster krijgt een boete, zelfs een grote Veel meer dan wie zijn potloodje ontblootte (Want dat is geen bedreiging voor de Staat) Betaal je je aan boetes niet graag scheel Bedek dan wel het juiste lichaamsdeel…

De heerlijke warme zonnestralen bedekken mijn gezicht. De mensen worden vrolijker. De natuur is wonderschoon. De lente is nu bijna voorbij En dan is het eindelijk zomer.…

Door steeds alles te willen bedekken Ga je hoge verwachtingen wekken.…

In weer en wind trotseert David de regen zonder enige bedekking op Piazza Della Signoria neergeslagen oogleden van passerende nonnen hunkeren zich te openen richting de hangstand potentie speelt een grote rol…

heb ik een gele krans gemaakt een gouden cirkel onder 't wolkendek als ik het kleinste ding bedek -de wonde met mijn vinger verdoofd- een gouden cirkel onder 't wolkendek ik heb een zonnebloem onthoofd (pantoum)…

als dichter laat ik mij dresseren door hartstocht, passie misschien bestaan er geen rechte of kromme lijnen onschuld kan zichzelf verzinnen fantasieën om later te bedekken met bladen van de vijgenboom de natuur velt geen oordeel het laatste prefereer ik maar…

Al bedekken zij in schoonheid de graven in het park zie het niet als sterven.…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

Warme dromen zullen je bedekken en verstopen wat je wakker maakt als ik elke spiegel vraag wie ons nog zou willen beminnen.…

Zacht, stug, hardnekkig Weigert hij al weken Mijn lichaamslijn te volgen En alles te bedekken Zou de deken zich herinneren Hoe wij met schaduw silhouetten De muren deden blozen Zou de deken haar dan missen En zachtjes protesteren Of heeft mijn lieve moeder Toch te heet gewassen…

Hij zit bij het raam en ziet de zachte vlokken een voor een de wereld bedekken op tafel ligt de krant nog ongelezen stilte kruipt door de kieren de klok tikt het binnen grijs zijn ogen vallen langzaam dicht niemand meer om hem te wekken…

in mijn kop ben ik nog jong maar mijn handen verraden groeven, aderen, vlekken een kille wind waait waar ooit de lente bloeide een warme mantel dient mij met liefde te bedekken nu weet ik de tijd nog even, dan ben ik er geweest valt er niets meer te rekken…

zoveel woorden zoveel zinnen die jij mij zei toen wij nog samen waren toen nog niet uit elkaar met zoveel tranen zal ik je moeten laten gaan omdat je niet meer genoeg van me houdt met zoveel pijn lig ik in bed met zoveel tranen bedek ik het bed…

Niemand kijkt de stilte weg in schaduwen die wijken en de blauwe hemel niet kunnen bedekken of dichterbij halen met eenzame woorden en fluisterende momenten van een avond die de kou weer wil beminnen maar in de gulzige warmte alleen nog zijn lege cocon over heeft.…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

Over de velden ligt een sluier alsof die mij zeggen wil: bedek, vergeet wat is geweest en til gedachten op naar nieuw, toe kijk nog eens, probeer het, vol verwachting, als een kind naar al het nieuwe wat nog komen gaat. -----------------------------------…

bossen en velden stellen ten toon de overgang van een seizoen goudbruine kleuren bedekken in vorm van vallende bladeren wat paadjes en wegen deze stomme film schept sferen en geuren met als ondertiteling: “de herfst ligt op de grond”!…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

gloeit mijn huid in de lage zon een rood laken bedekkend de stilte die zich in mijn lichaamsbed te slapen legt langzaam verbleken de lakens van mijn huid tot de witte schim die naakt voor de spiegel staat die vergeefs tracht de geest der dingen te betrappen…