Alle inzendingen over bij Alkmaar begon de

een eenvoudige witte kist alsof hij bijvoorbaat wist hout is maar vergangelijk een eenvoudige witte roos alsof hij bijvoorbaat koos geen boeket maar één per stuk een eenvoudige witte vrouw alsof hij zei ik hou van jou want jij bent voor mij geluk het eenvoudige witte doek alsof het wacht in een hoek als staat 't er per ongeluk…

ik zie esdoornrood 't gekrulde bruin in de tuin herfst bedekt de grond…

vette vink zat op het geplaveide paadje vlakbij een laat uitgebloeide zonnebloem at vraatzuchtig een pas gevallen zaadje…

piepklein egeltje kruiste parmantig mijn pad snuitje spits vooruit fier rechtop zijn stekeltjes alsof hij geen vijand had…

*** *** *** *** witgele roosjes zeggen zacht ik hou van jou vertellen van rouw *** *** *** ***…

een tuin vol vijvers vrolijke fonteinen een paleis met zuurstokoudroze muren klassieke ramen puur blauwe kozijnen men schrijdt er over kamerbrede treden met sierlijke gouden gietijzeren leuningen overal marmer van boven naar beneden zwevend over vloeren met fijn mozaiek langs goddelijkjonge roomwitte beelden oh heerlijke zo verrukkelijke…

ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt of ik niet reeds ben afgestompt ik tel verder steeds maar verder hoewel er niets te tellen valt niet meer op mijn vingers alleen vuisten nog gebald ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt…

*** *** *** opkomende zon geeft aan donkere wolken een gouden randje *** *** ***…

woorden komen niet over gesloten lippen alleen uit mijn pen…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

Was er maar een hol of grot Om in winterslaap te gaan Mijn hoofd onder een deken Geen besef van het bestaan Geen dagen of lange weken Geen gedachten aan ……

*** *** *** hoog in de lucht zweeft een vuurrode toverbal die zeeën kleur geeft *** *** ***…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

*** *** *** *** je lijkt nog zo dichtbij soms voel ik je naast mij alsof je naar me kijkt als mijn hand naar je reikt is er even helemaal niets en toch was er iets *** *** *** ***…

*** *** *** *** *** *** *** ik zie jouw blauwe ogen graag kijk naar een lachend gezicht strijk soms vaag in gedachten het lichtkrullend grijze haar nauwelijks raak ik je nog aan zacht vallen mijn ogen dicht *** *** *** *** *** *** ***…

de blikken van stille mensen op het perron vertragen de trein hun slappe armen houden de wijzers van de stationsklok tegen ik draag geen bloemen onaangenaam dwarrelt koude lucht op ik denk aan de gesloten blinden stof dansend in zonnebanen over het bed met de koperen spijlen vermomd als de maan herken ik haar achter het beslagen raam…

Een stad ontwaakt uit een sluimerend vervlogen droombeeld. Een natte damp, als een plassende regen, overvalt de gracht. Doorweekte wallenkanten ontvouwen ranke bomen met ontloken twijgen. De houten ophaalbrug brengt heimwee naar weleer. De stille stroom verraadt een blijde glans.…

Alsof ik hier niet komen zou, zo doet het leven eeuwig voor. Met zomertijd en wintertijd, mooi hier en lief mijn lief. Zoveel adem raakt niet kwijt. Alsof ik eeuwig zou; lopen over water. Wat klaart nu ik verlost van mij wegen moet zonder woordgewicht, naakt van daad: nu ik sta aan water bedekt met kroos, gras waarin ik niet geloof, maar…

gewone dingen zoals de glimlach van een hond of dat de liefde voor een nacht is veel te kort en erg spontaan ernst verlegen wordt van kattenpis een reis niet ver is van de maan kunnen jullie een man vergeven wanneer hij naast de pot piest en naast zijn zakelijk leven een extra lieve vrouw verkiest of dat de woordenstraat van hier naar Alkmaar…

De kop van Kuijt Ken ik al vijftig jaar Liefhebber als ik was Van alles van Kluitman Alkmaar Ik leefde dus ik las. Dat hoofd van Dirk Wedergeboren Kluitmanheld Bob zonder zorg Hollandsche jongen Hein Stavast Jaap uit de zesde klas Alles van Chr. Van Abkoude Ik leefde als ik las.…

Thans verlaten wij het warme bed De luie stoel, de koffie klaargezet Want aanstonds wacht een lange saaie rit Door lage luchten waar veel vocht in zit Vertrekkend uit de stad waar Hollands glorie Destijds begon, in Alkmaar, de victorie Naar 't Light Verse festival van Nederland Wogmeer, Verlaatsweg, Bobeldijkerweg Linksaf naar Gors,…

Zoals een straaltje zonneschijn de dag wat vrolijkheid verschaft zo zal ook dit gedichtje zijn waarin het leed wordt afgeschaft. Woorden als: hartzeer, spijt en dood zult u niet horen deze maal. Integendeel, als schoon kleinood bied ik U dit keer zoeter taal. Vol blijdschap zing ik in dit lied hoe 't vrolijk straaltje zonneschijn reeds…

op het bed schikt vader bloemen in vergane zin van verlaten koude dekens tot de ochtend innig schijnt en de stelen streelt als zinnen op stelten in een bries tintelen zijn wortels het schouder blad schokt valt van de tweede tot achtste rib voorbij het bot in een adem tocht de zomer uit de aarde als de herfst het dekbed teder…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen.…

Ik zag je staan Ik zag je lach Ik zag je kijken Het begon met een lieve groet Hierna volgde al snel de eerste woorden Het voelde al gelijk vertrouwd aan Jij gaf mij een veilig gevoel Een gevoel dat ik niet snel zal vergeten Een gevoel dat mij deed opbloeien Een gevoel dat mij weer aanzette om te genieten van dit leven Een glimlach van…

verstrijken vol leed in deze koude maatschappij Misschien had ik niet mogen minnen op die dag dat jij je arm om mij sloeg Dan wist ik nu wat ik moest beginnen en bezat ik nu nog wèl tranen genoeg Wellicht had ik je niet moeten vinden op die ene dag in die heerlijke junizon Dan had je mij niet kunnen verblinden en was je een sprookje dat niet begon…

Gekortwiekt, verschrompeld, geknakt, half gevallen rottend en afgestompt de aarde laat moeizaam los wat het ooit begon maar laat tinten bestaan totdat er geen sterren meer zijn onzichtbaar de scheppende hand die nooit laat gaan vuisten ontspant en palmen opent soms pas diep in de herfst als de laatste mist het erf opsluipt 'sterven…

als de dag de einder naakt de laatste groeten van de zon aan mij gericht wat harten raakt en in het felle tegenlicht het zichtbaar wordt wat eens verloren ging in schaamteloos evenwicht zoals het toen begon dan belooft de nacht zacht fluisterend dat de vroege ochtend wacht en droom ik weg al luisterend…

eindigt eer zij begon…