Netgedichten

netgedicht (nr. 40.327):

Hand begon

Gekortwiekt, verschrompeld,
geknakt, half gevallen
rottend en afgestompt

de aarde laat moeizaam los
wat het ooit begon
maar laat tinten bestaan
totdat er geen sterren meer zijn

onzichtbaar de scheppende hand
die nooit laat gaan
vuisten ontspant en palmen opent
soms pas diep in de herfst
als de laatste mist het erf opsluipt

'sterven is van alle dagen'
fluistert het woud
terwijl het daglicht van thans
terminaal nagloeit.