Alle inzendingen over bij beiden kwam het

een tuin vol vijvers vrolijke fonteinen een paleis met zuurstokoudroze muren klassieke ramen puur blauwe kozijnen men schrijdt er over kamerbrede treden met sierlijke gouden gietijzeren leuningen overal marmer van boven naar beneden zwevend over vloeren met fijn mozaiek langs goddelijkjonge roomwitte beelden oh heerlijke zo verrukkelijke…

ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt of ik niet reeds ben afgestompt ik tel verder steeds maar verder hoewel er niets te tellen valt niet meer op mijn vingers alleen vuisten nog gebald ik tel verder steeds maar verder alsof er nooit een eind aan komt…

*** *** *** opkomende zon geeft aan donkere wolken een gouden randje *** *** ***…

woorden komen niet over gesloten lippen alleen uit mijn pen…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

Was er maar een hol of grot Om in winterslaap te gaan Mijn hoofd onder een deken Geen besef van het bestaan Geen dagen of lange weken Geen gedachten aan ……

*** *** *** hoog in de lucht zweeft een vuurrode toverbal die zeeën kleur geeft *** *** ***…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

*** *** *** *** je lijkt nog zo dichtbij soms voel ik je naast mij alsof je naar me kijkt als mijn hand naar je reikt is er even helemaal niets en toch was er iets *** *** *** ***…

*** *** *** *** *** *** *** ik zie jouw blauwe ogen graag kijk naar een lachend gezicht strijk soms vaag in gedachten het lichtkrullend grijze haar nauwelijks raak ik je nog aan zacht vallen mijn ogen dicht *** *** *** *** *** *** ***…

te beginnen ben in de hoogste boom geklommen mijn angst was groen mijn benen blauw het uitzicht was benauwend en bevrijdend vreemd verlangen hunkerde aan de horizon als ik je ooit nog tegenkom sla ik mijn beide armen om wie je bent en hoe je denkt ik zet nog elke dag twee stoelen klaar kwam ze maar, kwam ze maar…

jan wist het nog niet zeker of hij marie zou kiezen dan wel haar broer gérard de oplossing bleek voor de hand te liggen hij nam ze beiden maar…

Het is mij nog niet ontkomen, misschien zal dat gebeuren, het blijft vluchten voor verdriet, zonder om te kijken dromen aan de beide zijden van de toekomst, zichzelf in spiegels bespiedt.…

Sommige mensen zullen nooit echt weten hoeveel ik van ze houd ik kan het ook niet vergeten; enkele mensen willen en kunnen wel voelen wat ik met mijn wensen zal bedoelen hetgeen echt en diep in me omgaat dat tussen ons bestaat.…

Intens gevoel van zwanger zijn gerommel en beweging Geen armpje, voetje alleen pijn gedwongen tot verpleging Ischemie is hier de vader blokkade van de levens stroom Geen zuurstof in de ader vrij-blijvend is een droom Verlossing is de moeder techniek van onze tijd de smalte is het loeder geen ruimte is een feit De keuzes zijn…

Maanden lang was ik bang om naar bed te gaan, bang voor de nachtmerries van het leger van alle kanten op mij af zoemende bijen met hun grote bolle ogen die voor mijn gezicht bleven hangen Ik schreeuwde het uit: mama, papa en werd daar wakker van, maar ze kwamen niet, ik was alleen Op school maakte ik fouten ik kreeg liever geen beurt…

doch ter plaatste verbonden aan moeder aarde alsof het levensvuur in haar zichzelf reeds bluste terwijl ze naar elke nieuwe dag verlangde en hoopte op die ene vlinder die nooit doemde ik legde me naast haar onder winterlucht waar zilveren vogels nog streepjes trokken richting blauwe oorden en wachtte, wachtte net als zij op dat wat niet kwam…

Ik zocht je niet maar kwam je plots na lange tijd weer tegen. Op een moment dat ik even de zon niet meer zag schijnen. Jij liet mij weer lachen leerde me, kijk vooruit vergeet toch dat verleden. Mijn ogen gingen open zag de liefde om me heen verleden werd herinnering.…

Een laatste kus dan scheiden onze wegen wij hebben beide nu een heel ander leven.…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

en zo kwam het dan dat de mens overbleef ondraaglijk alleen met zijn romp over de verschroeide verlaten aarde schoof. hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

Ditheke van harte lieverd met je verjaardag, want JIJ bent eerste, dan voor de dag erna, is het voor jullie beiden " Trouwdag" feest, en als laatste niet te min, gefeliciteerd man van mijn allerliefste vriendin. En drie fijne dagen gewenst!…

Het was plezier voor beiden. Ze werden spoedig in de echt verbonden. Er kwam helaas iets tussen: de mathematiekussen die hij d'r gaf, vond zij toch niet zo lekker. Die vond ze zelfs een straf. Ze wilde van 'm af. Ze baalde, als-ie zoende, als een stekker. Ze zei het hem en beiden besloten om te scheiden.…

Die hangen uitgeteld nu in de touwen, Daar dat er op het laatst toch niet van kwam. Die BAM is ook met gasaanleg belast, Ik houd mijn hart met beide handen vast.…

blokkeerden ze moest er komaf mee maken ze kwam er niet uit maar nam toch een besluit of zou het met beiden uitmaken?…

Vroeg in de herfst kwam hij weder in ‘t schemerlicht zag ze zijn schaduw staan zij liet juist de stores neder zag hem over ‘t grindpad gaan. een zware deur ging open… traag trad ze hem tegemoet en nu was ‘t voor beiden hopen dat alles weer kwam goed.…

Vroeg in de herfst kwam hij weder in ‘t schemerlicht zag ze zijn schaduw staan zij liet juist de stores neder zag hem over ‘t grindpad gaan. een zware deur ging open… traag trad ze hem tegemoet en nu was ‘t voor beiden hopen dat alles weer kwam goed.…

M'n beide ouders waren oud van dagen, toen Hein, die uiterst slank was, hen kwam halen. Ze leden aan de moeder aller kwalen: de sterf'lijkheid - en die had toegeslagen. Er is iets, dat m'n levensvreugd bederft: de angst, dat ik hun ziekte heb geërfd.…

Dit jaar zet ik m’n beste beentje voor, want zo kom ik tenminste nog eens buiten en ik negeer de pijn in beide kuiten. Niks blaren, niks terrasje tussendoor. Niet iedereen was blij dat ik hier kwam. Ze waren bang dat ik de benen nam.…