Alle inzendingen over borstkast

Zo ze hier naast me ligt En haar borstkast op en neer beweegt. Daar alle pijn uit mijn wereld veegt, Als ze haar ogen op de mijne richt. Eb wordt vloed en vloed wordt eb bij het horen van haar stem.…

De stenen onder mijn voeten lijken zwart, ik sleep me hoestend omhoog, de smaak van bloed doet het hart in mijn borstkast stoppen.…

Zwijgend, hijgend, ademhappend val je terug op het bed Je borstkast zwelt en daalt terwijl je lichaam zwetend straalt Ik genoot van je oerkrachten daarnet, je kreunen en steunen je spieren die zwollen, taal even ongekuist toen je het loodzware bed hebt verhuisd…

De dag uitgepakt als een schoenendoos van schoenen die niet bij me passen, met stem op de vlucht onder de gesloten oogleden onverdraagbare meren van vermoeden geen weerzien wel voelen in de borstkast opgesloten uren, ze willen naar het daglicht als alle afgeronde gedachten maar je schaduw is donkerder dan de duisternis onder gehemelte…

Zij bewijst dat het tussen de oren zit door die beet te pakken, rond te draaien tot hij tranen voelt Daarna uit volle kracht één keer twéé keer op de borstkast slaan die galmend toegeeft géén plek voor haar te zijn, maar dat hoort zij allang niet meer, zij is ver weg Buiten in de frisse lucht stijgt het duister uit de grond, zingt een merel…

De warmte in mijn lichaam loopt op als ik aan hem denk vingers traag over mijn lijf spannende gedachten passeren zijn rug spieren sterk strak sensationeel een borstkast breed glimmend met twee mooie harde tepels benen keihard, behaard en mega atletisch zijn gelid stijf hard en uitnodigend ogen die stralend, ondeugend kijken naar mij zodat…

in een vroege lente of als de herfst die verlaten de stilte verkend in de weemoed van elk wezen dood zijn is roerloos trachten te blijven liggen, zelfs wanneer het licht zich placht te voortplanten door ogen die zich eeuwig hebben gesloten dood, zwijgend luisteren naar je naasten, je adem inhouden zodat je longen bewegingsloos je borstkast…

wij liggen op een steil aflopende helling de omsingelde dorpen branden de strenge vorst geselt mijn wonden staat ze niet toe om te genezen verder het bos in geen tijd om uit te rusten bijna nog erger dan weggerukte gezichten opengereten borstkasten de straaltjes bloed achter het oor van hen die op hun gezicht in elkaar zijn gezakt…

De winterse koude waait weg glinsterende dooi drupt van katjestakken, wollig glurend uit opengebarsten bruine velletjes een summiere geur van lente vermengt met nog klampende friskou ijs en sneeuwvermoeden paalzittend de snelle slechtvalk muisstaart bungelend uit zijn bekje borstkast nahijgend van de jacht ziet op het bospad fietser met…

kloothommels ik ben een tochthond gereed aan de deur bij het minste excuus aangeschoten door het schurften er moet dringend atmosfeer tussen de ribben gelukkig heb ik een rem voor de nurken mijn vrouw strijkt mijn hart netjes met stomend gedemineraliseerd water mijn geluk heeft een moederkoek als mijn hart dan netjes opgeplooid in de borstkast…

en niemand kent je niet behalve je jongen Akhnaton - en je onthulde de geheimen in je ontwerpen en je vermogens ) ) O Amenhoteb Dit is mijn gebed: Een vlieg wrijft met zijn benen om je een lading met verlossing te geven Met elke afstand die je had afgelegd maakte je een gat in het bestaan van het toeval Elke dag druk ik je sandalen aan mijn borstkast…