Alle inzendingen over dakgoot

De dakgoot en windveren werden gemeden, ‘k ontwaarde ze zelfs niet in heester of kruin. Zij hadden wellicht een plausibele reden om elders op zoek te gaan naar het fortuin. Maar vroeg in de morgen, net na het ontwaken toen zaten er drie bij elkaar, lekker knus.…

Het is weer ochtend en de schreeuwerikken in mijn dakgoot bevestigen dat. Met een lijf als onmeewerkend voorwerp waggel ik als een dappere eend naar de badkamer waar een veelvuldig onderdompelen zal plaatsvinden.…

voordat de wekker de stilte verstoort drukt hij het off-knopje naar beneden slaat de dekens terug voeten betreden de kille vloer het ochtendlicht gloort nog niet wintertijd hult in schemerduister wat tastbaar is op weg naar het toilet met lege blaas trap af luikjes opengezet ter opfrissing even hoort hij gefluister van wind en dakgoot smeert…

Ik zag je met precisie edelwerken maken en ik proefde de contouren van je lichaam, dat als een gazelle heen en weer schoot, je wist de obstakels in mij te kraken en zonder dat ik mij schaam ben ik de krolse kater in jouw dakgoot.…

In mijn weiland zit een oude waterput eenzaam zonder huis – verlaten een restje water bevat ze nog wat ooit via dakgoten in haar uit kwam stromen nu echoot en weerspiegelt ze slechts oude herinneringen en langzaam vervagende dromen dat is het enige en toch toch is dat voor wie van dromen en oude weggespoelde verhalen houdt ze wil ervaren…

Door prut naast de tramlijn door zwartgereden regen langs de stromende overgang tussen asfalt en rand van de stoep omhoog naar grijzig ruitsel tussendoor gras via muurankers naar gespleten ooit misschien wit waar het kiert en jij past diagonaal door die holte naar de schoren in dat snoeioud en krakend gebint het raam uit de dakgoot over…

weer doet met die in plaats van die en dat er mensen zijn die dat lullen, dat vol zijn en dat bomen dan weer zo fijn vinden dat ze hen daarover gaan bevragen of daarvoor gaan prijzen Dat er schrijvers zijn en dichters die bladen, boeken, oeuvres vol kletsen over naar de kapper willen gaan maar toch niet gaan of druppelende dakgoten…

wijzen naar de zolder ik hoor de gedempte snik sta op een drempel van arduin de poort zit klem het scharnier kraakt onder schilfers van roest een koevoet klauwt in een kier even spaar ik mijn adem klim dan langs een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen mos in de voegen wilde wingerd woekert over de gevel aan de dakgoot…

Krakende geluiden op zolder doen me er aan herinneren dat de kracht waarmee de storm gepaard gaat onverwachte uitschieters heeft, die zich meester kunnen maken,van dakgoten en dakpannen.…

hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij koud is de kracht van een huilende doodskop ver weg van de boom met kale takken vlucht de veelkleurige vlinder voor giftige damp dat opstijgt uit de gescheurde aarde en daalt neder in de dakgoot…

Vanaf de Bommelse daken ook vanaf gevels en dakgoten bespieden artistieke Gootspoken ons winkelend in de straat Brilspook ziet met grote ogen dat de feestmaand december in aantocht is de beeldjes van terrazzo uit gedachtewereld ontsproten terwijl een varken als kelner de bruine beer en de witte zwaan bedient Bommelse Gootspoken worden…

‘t is een zeer warme en broeierige middag vandaag zo’n middag waarin zelfs de natuur amechtig gaapt en hijgt waar trillende hete lucht zwevend ten hemel stijgt terwijl vogeltjes zich verschuilen onder dakgoten of in de meidoornhaag hagedissen liggen te zonnen op de rand van een stenen muur de zwarte kater van de buren is in een boom geklommen…

Vanochtend zat er een kikker in een dakgoot heel hard te kwaken. Hij schreeuwde van de daken: “Idioot! Idioot! Wat moet een groene kikker in zo’n hoge sloot, met zo’n belabberd laagje water?” “Zeg kikker”, zei een jongeman, “Ik slaap nog en heb nogal een kater…kan het wat zachter?…

Niet de straat zoals ik die normaal zie: De geplaveide weg met aan weerskanten een trottoir vervolgens tuinhekjes en de voortuintjes en dan de gevels van de rijtjeshuizen, opgaand tot de dakgoten dan de achterover hellende daken tot aan de nok - alsof je vanuit een bootje over de zomerdijken naar de winterdijken van een rivier kijkt -.…

zich het was al de tweede keer Massamoord, was de conclusie het ging niet meer De toeziende koppen en kopjes kwamen bijeen Derde seizoen nutteloos gebouwd infaam gemeen Nu zou men overgaan in algemeen besluit Desastreus in oordeel het licht moest voor altijd uit Het was nu of nooit oordeelde men, wij erin en hij eruit Het oordeel hard in de dakgoot…

Om hun liefde te bezegelen, fladderen ze heen en weer, mijn zwaluw koppel, onder mijn dakgoot al zoveel keer. Iedere ochtend open ik mijn raam, en kijk hoe het staat met het liefdespaar. Na een paar dagen, vier eitjes liggen in het zicht, subtiel gespikkeld maar nog niet klaar.…