Alle inzendingen over de eigen taal van Ba

Het zit ons met die omicron niet mee Nu heeft die kleine een subvariant, En wordt ook qua verspreiding dominant Maar is minder ziekmakend: BA.2 Het is geen bommenwerper, xi of mu Maar heerst in Jutland reeds volop in 't nu!…

Dierb're Landgenoten, Wij spraken reeds jaren Oov'r oogsten door ‘t baren Van ons nieuw vérgezicht Nieuw is nú ’t inzicht Van Buro Stád-dus-tík Dat d'ouderen mens Te werk gesteld Bij 65 plus Eerder z'n loodje legt Sterker nog vaak al Uit eigener beweging Z'n leven al heeft uitgeleefd Zichzelve t'uitgeput door VUT Voor z'n…

Hangend op z’n rug kijkt hij teevee over z’n dikke buik heen; bierglas in de hand, peuk tussen bruine vingers afstandbediening zapklaar op ’n been Ik begrijp niet waar die hangjeugd door wordt gedreven; moppert hij, z’n woorden verpakt in rook en bierwalm: ik kan mij niet in hun lamlendige houding inleven…

Een eigen taal..verborgen glans van oog tot oog van hart naar hart sluit snel die poort! verberg het woord! doof nu het licht! trotseer de smart gewenst..gesmoord…

zien wat er allemaal scheelt toch heeft onweer een te kleine eigen taal geschreven waarbij beleven nog te weinig stijl en woorden hebben geleverd…

Jij vliegt hoog Al klimmend grijp ik naar de stukjes lucht Jij vliegt hoog Ik grijp het ritme van het klimmen Jij vliegt hoog Ver uit mijn zicht Ik grijp naar stukjes wijsheid Boven de lucht is er een andere wereld Spreid een deken voor ons Wanneer je die bereikt En rust uit Ik zal doorgaan met klimmen Tot ook ik daar zal zijn En ik…

Meer nog dan het daarin vervatte, dit de vraag: wat ging er scheef met mijn recht op informatie, toen je met boe noch ba op bed ging liggen? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - gedicht van Jan Elburg (1919-1992)…

als in een droom haar voetstappen in de sneeuw als in een droom met haar vinger de slagroom van de taart aflikkend als in een droom haar ogen in die van hem de zelfde woorden lezend de fluister van hart tot hart note: iedereen een fantastisch 2010.…

op de bodem van de diepte lag als een oester een weerbarstig woord onderzeese stromingen kwamen en gingen bleven haar beroeren gestaag schuurden ze over en langs het gesloten fort ze werd weker minder stug een trage transformatie met het verstrijken van de tijd herrees ze aarzelend uit haar as de wedergeboorte van een woord…

sist en gist vertrekt en verdwijnt met pen en papier zwiert ze over de aarde speurend naar de lezende zielsverwant gaapt en slaapt vloekt ze vlucht voor vergetelheid zoekt licht in zwaarte tast met talige vingers naar een andere werkelijkheid…

in trage uren gist de taal in het duister later na het rijpen in de zwarte nacht lijkt wat ze zeggen wil zomaar uit het niets aan te waaien ze ligt voor het oprapen woord voor woord maar haar klank loopt vast zie haar ontsnappen fanfare zonder muziek hoor haar knarsende ledematen achter de huizen in een doodlopende…

huid en neus ben ik en oog en oor zuig alles in me op ben een met de natuur enkel leven, beleven, even  en weer even ik dan, sprakeloos van dichter en dichter bij ervaren, ben, o zó schizo, ook nog díchter die in de drang om zich te uiten in hoge nood zijn woordenprakje neerkladt op een vliegtuigkótszakje dan is het maar naar buiten…

Aan miltvuur stierf tot nu toe welgeteld Maar één persoon op onze hele aarde, Terwijl alleen in Zwolle vijf bejaarden Voorgoed door salmonella zijn geveld. Dat witte poeder is dus een link goedje, Maar linker is ons dagelijkse toetje.…

Ze had graag opgroeiend sterkere knieën en flaporen om te zeilen gehad, de regels taal echt zelf kunnen verstaan, grond willen bemesten, zeker in een kinderkoor zingen en springen op muziek zonder zich te bedwingen later kraaienpootjes had ook niet gehinderd.…

En toch treuren om al het eigene Dat verloren ging, al het eigene Dat elkaar was Zijn woorden, zijn zinnen, zijn taal Ingebed in die van mij en ingelijfd Die nacht waarin ons verhaal Gebonden werd In mijn armen de chemie, die ik uit alle macht tot liefde Transformeerde En ondanks het slot, dat in Zijn handen lag, weet ik me Voor…

wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel word ik sterker mentaal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel beleef ik intenser mijn eigen verhaal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel sta ik sterker spreek ik mijn eigen taal wiegend op het ritme van mijn eigen gevoel is opkomen voor mezelf heel normaal…

ik kom bij je aan het geluid van mijn gevoel spreekt een eigen taal in deze uitnodiging open jij slechts mijn deuren…

Hij schrijft "grilig" en als ik wijs op de l en zeg dat er één bij mag antwoordt hij blij: "Geeft niet, ik ben dyslectisch." "O", zeg ik, "sgreif dan maar wad je wild" --------------------------------- uit: 'Vreemd lezen', 2004.…

Warmte Dichtbij Contact Zie mij hier Een aanraking Is ontmoeten Twee werelden Een toenadering Om te vergeten Ieder is alleen In de eigen wereld Niemand spreekt Jouw taal Toehoorders genoeg Maar wie begrijpt Luistert echt Zou het bestaan? Hartsfrequentie Stemmen wij Op elkaar af Denken wij Te weten Wie de ander is (hoop ik)…

Te lang bleef hij stuiteren door een klein wit pilletje met een eigen willetje hoort nu stemmen fluisteren in talen die hij niet verstaat behalve dan die ene zijn eigen stem, die vraagt: hoe kom ik hier weer uit?…

Het vloeken neemt de overhand ‘t cijfer der Nederlandse taal zakt in triest te weten immers want: de taal is mooi, zeker zonder Krachttermen!…

gaspedaal: ontsnapt voor de zoveelste maal naar de vluchtstroken van de taal --------------------------------------------- uit: Vluchtstroken van de taal, 1988…

poëzie geeft antwoord en zegt: als ik bestudeerd moet worden is die tijd nutteloos het enige dat ik bereiken wil dat mijn woorden het denkvermogen naar eigen aard en fantasie willen laten ontplooien er volgt geen punt omdat het verder gaat 'voordat en nadat' het raakt niet uitgewerkt…

je wilt het toch niet wagen een In Memoriam een dichter deelt royaal met taal geschreven zijn eigen wereld uit wordt dan gelukkig opgenomen in de eeuwigheid…

Elke dichter zijn eigen taal Zijn eigen klanken Zijn eigen persoonlijkheid Iedere dichter zijn eigen wereld Zijn eigen kosmos Een gedicht is een korte wandeling het schrijven een waarachtige handeling om te komen tot een kern der dingen en tot de essentie van het leven door te dringen het creeren van een eigen melodie in beeldspraak of pure…

Gevoel is vaak een warboel van dagdromen met een eigen taal en een eigen verhaal gevoel overspoelt vaak de reden als een tijdmachine rukt het je naar het verleden gevoel is vaak oppermachtig voor woorden dan te groot en onuitspreekbaar krachtig.…

’t Was ruim na elven: Timmermans bij Pauw Scherpzinnig als altijd en prima sfeertje Ons eigen politieke knuffelbeertje en talenwonder… hè, wat zegt ie nou? Het zal nog lang in al zijn hersens spoken: ‘Ik heb me in mijn eigen taal versproken!’…

De taal als betaalmiddel is beperkt om dit verhaal te kunnen spreken, de woorden zijn wat leeg, missen het gevoel van richting en wat in de geest verdwaald, slaan bruggen te ver en te vrij vertaald, voor alle geplengde tranen die ik heb opgehaald.…

Een hoedje van papier In een tel of vier Wil ze niet Één van roestvrij staal Passend Vouwen met haar eigen handen Dat is de taal Die zij blijft herhalen.…

Beweegt meetkundig in figuren Geeft pas resultaat na een gevecht En zoekt de mensen te besturen Drie dimensionale taal Is logisch en heeft consistentie Bouwt aan ruimte bolwerken Verklaart de eigen existentie Maar bezit geen waarmerken Vier dimensionale taal Begrijpt haar dwalende beperking Uit zich al in meta-zinnen En is in staat tot…