Alle inzendingen over dood rouw verwerking kaarsje

ik brand mijn kaarsje en koester het warme licht in koude dagen…

hoe jij je hebt verstopt in zonlicht speels langs bomen ademt en een knipoog legt op water in mijn dag geurt een levensbloem opgestaan uit dood ik zet een vogeltje op jouw graf het zingt in blauw jouw kleine nachtmuziek als het kaarsje brandt leeft alles binnen zachte ogen en - een wereld van verschil -…

Die frisse vertrouwde geur van bergamot,  sinaasappelbloesem,... Hij glipt bijna weg tussen zijn vingers. Paniek maakt zich meester van zijn lichaam. Hij rent naar het schuurtje en versleept het hout voor de kachel naar binnen. Timmeren als een bezetene. De ramen timmert hij dicht. Geen kier blijft onbedekt. De voordeur, de achterdeur. Dicht…

Ik kijk naar een kaarsje weerspiegeld in een ruit duizenden gedachten 3 woorden het is uit…

In Nepal heerst nu nationale rouw Omdat de kroonprins zijn familie doodde Die hem, zoals bericht wordt, had verboden Te trouwen met het meisje dat hij wou. Had Beatrix haar veto uitgesproken, Zou Maxima dan ook zo zijn gewroken?…

Een oude indianenvader het ontwapenende grijs in zijn hart speelt een kind tot aan de dood eigenwijs hoe oud is zijn gezicht taai door tijd getekend als de dood ons naar bloemenvelden brengt het prille van lente door rouw wordt doordrenkt een oude indianenvader in het sterfbed van de stad in zijn hart speelt de dood een bloemrijk…

Een Keuze Nee sprak hij onbewogen en wel overwogen Dood is dood, daar is geen ouwe moer aan te doen Geen kist , rot op, bloemen, ach schei toch uit Gaat hier alleen nog om de poen Stuk worst in mijn reet En moge de honden mij wegslepen Toen hij ging, toch enigszins benepen Hadden zij hem goed begrepen en lieten hem zo gaan En uit…

De dood van 's werelds alleroudste vrouw Was reden om nog even na te praten, Maar niemand heeft een traan om haar gelaten En Hoogeveen was heus niet in de rouw. Wij hielden van haar om haar ouderdom, Maar wie zij was, daar malen wij niet om.…

Leef bij de dag, zo de Heer vermag, plan niet teveel vooruit, want voor je het weet, is het kaarsje ...UIT!…

Ik heb een kaarsje aangestoken dat je nu voor je branden ziet een theelichtje, meer is het niet waaruit een vlammetje is ontloken wakkerend probeert het moedig de hele kamer te verwarmen je in eenvoudigheid te omarmen klein, verlegen maar warmbloedig Ik stak dit kaarsje voor je aan niet omdat ik een god vertrouw maar omdat ik geloof in…

ook voor jou brandt er een kaarsje twee jaar mis ik jouw kriebelbaard jouw mooie kijk op het leven hoe jij genieten kon van muziek het kokkerellen gedichten, mensen een biertje, broodje paling het leven ook voor jou brandt er een kaarsje want het is stil, stiller zonder jou toch draag ik je met alle liefde mee altijd mee…

Als het doek valt van binnen en de dood een sluier trekt verlies het wint van winnen en de horizon zich strekt probeer dan juist te leven met je lichaam, ziel en hart rouw, veelal, duurt maar even want de dood is niet apart ----------------------------- Dit gedicht draag ik op aan Balten S. te R.…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en zijn ze altijd dood…

Wie zijn verdriet verdringt zal het nooit verwerken…

verbijsterd kijk ik met ogen vol ongeloof naar de journaalbeelden uit Ossetisch Beslan waar vertwijfeld dolende mensen dood en verderf verwerken met rood als hoofdkleur onze mensenwereld blijkt een stevige aardkorst met uiterst zwakke plekken in de beschavingslaag eruptie van mensonterend leed en beschaamd zwijgen…

Herdenken doen wij één keer per jaar op vier mei de doden dankbaar. Velen hoopten op het wonder dat hun vrijheid zou wederkeren. Nu zoveel jaren na het grote oorlogsleed eerbied voor elkaar. Om acht uur stilte bij de vlag in rouw halfstok om de doden te eren.…

Hij was de zoon van een beroemde vader onze meester onze dode herder is verrezen niets dan leegte troffen zij bij die rots des anderendaags de vrouwen die de laatste zeven van zijn woorden hoorden, rouwen onze meester onze dode herder is aan mij verschenen, zoon van een beroemde vader…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en bijna altijd dood…

Liefdesrouw Ik rouw om jou, jij die ik lief had, waar ik op vertrouwde Ik rouw om jou, jij die mij zoveel mooie dingen liet zien, waar ik zo naar verlangde Ik rouw om jou, de verliefdheid, de genegenheid, de warmte, het houden van Ik rouw om jou, om alles wat we deelden, en beleefden Ik rouw om jou, de herinneringen, de verlangens…

Breekbaar als glas kwetsbaar, doch fijn een ritmisch kloppen zo hoort een hart te zijn Soms een ander ritme ietwat versneld of vertraagd dat ligt aan de situatie wat jij van jouw hart vraagt Een heel klein lichtje voor anderen in duisternis een bepaald soort warmte bij een groot gemis Littekens door liefde of het verwerken van rouw…

Liefde is nu enkel nog een hol gevoel van rouw en onmacht en hunker: rauwe rasperige pijn, waarmee ik noodgedwongen leren leven heb. Toch wil ik niet verzaken aan de genster die smeult onder de as: als ik haar uit mijn hart ruk ben ik immers dood.…

Een mortiergranaat is gemaakt om mensen open te rijten Het kan een kindsoldaat zijn Een brave man of vrouw Die medailles komen er Dan doen we niet aan rouw Maar als een granaat Per ongeluk afgaat Is bij flarden eigen dood de afschuw levensgroot…

Het voelt zo koud, leeg en kil zonder jou Het kaarsje in mijn hart zal altijd voor jou branden Liefdevol blijf ik jou in gedachten omarmen…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

Brand een kaarsje met Kerst Schijn je licht in 't nieuwe jaar En voor al je wensen Staat een engel voor je klaar…

Een brandend leed zal deze zomer zijn, in 't hart der mensheid een verholen pijn, een alsemdronk zijn vroege-morgendauw en al zijn lommer als een floers van rouw. En als een floers van rouw, dat wijder spreidt, zijn wolkenschaduw over verre tijd, tranen zijn regen en zijn avondrood: dovende fakkel van de jonge dood.…

geen woorden meer die gevangen in een zilveren spinnenweb blijven hangen tussen jou en mij geen gevoelens meer waar ik je in terug vinden kan hooguit een lichte aanraking die ik net niet vang geen geluiden meer die zeggen dat ik er ben verloren stem van verstomt geluid onherkenbaar onbereikbaar er niet meer zijn…

Als straks de zon gaat schijnen en de schaduwzijden verdringt Zal mij geen smart verdwijnen omdat ‘t mij nog altijd omringt Als straks de nacht gaat vallen en ‘t donker zich om mij kleeft Kijk ik met pijn in het heelal en merk ik dat jij daar ergens leeft Als straks lichtjes gaan doven en de hemel kleurt vlug blauw Zie ik in het blauw,…

Vanuit een diep dal staar ik omhoog naar alle grauwe wolken voor de zon Een traan ontsnapt dan aan mijn oog bij ‘t openen van je kleine medaillon Tussen ‘t grijs glijdt een zonnestraal net of ze ontsnapt is aan ’t grote licht Het straaltje licht lijkt schier illegaal en is waarachtig exact op mij gericht Dan zie ik jouw lach in ’t medaillon…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…