Alle inzendingen over dorens

De dorens en distels die steken zo zeer, Maar nijdige tongen die steken nog meer... Geen vuur op aarde brandt er zo heet Als heimlijke liefde, waar niemand van weet... Waar dachten mijn vader en moeder toch aan - Zij hebben de bede mijns harten niet verstaan.…

Als op de wereld het Paasfeest begint en het leven de dood opnieuw overwint; koestert de mensheid niet de dorens maar de roos aan het kruis, die telkens nieuw leven geeft aan wat leeft in zijn huis.…

En ze rekt de kleine vingeren, In 't zich slingeren Om de tengre rozentak, Niet de spits der dorens achtend, Ginds haar wachtend Onder 't kleurrijk bloemendak. 't Struikje woelt ze los uit de aarde. Hoe der gaarde 't Pronkjuweel onttogen wordt!... Lize!…

Dorens schuren huid als hij haar meesleurt in de struiken. Zijn muil graaft gretig in de lauwte van haar buik. Het ongeboren kalf lilt zwakjes. Tot wolken schuiven voor de maan en duisternis erbarmen biedt verstilt het koor van wolf en jakhals niet. Dan keert hij om, voldaan maar onverzadigd en versuft. Verzinkt in slaap. Vergeet.…

Welk een onafzienbaar end Hebt gij rustloos afgerend, Zonder pleistren, zonder pozen, Over dorens en langs rozen, Onverdacht op weg en spoor, Tussen klip en afgrond door! Vijfentwintig jaren lang Holt gij met gezweepte gang, En vergeet uw span te stallen, Door wat noodweer overvallen! 'k Zit te duislen van d'orkaan...…

Als volwassen vrouw lag ze in de dorens tot bloedens toe. in de twijfels ;twijfels over haar zelf terwijl hemelen over haar heen gingen. En hemelen over haar heen verdwenen. Vol moeilijke sterreconstellaties die ze niet kon begrijpen. Vol tekens, vol kometen met staarten die ze niet kon duiden.…

Gij op wiens pad, bij 's levens lentegloor, Slechts rozen zonder dorens groeien... (Pas op wat, Jans, daar stopt hij erwten in zijn oor.) U, wie genot en zoetheên tegenvloeien, Wie nog geen zonde drukt, geen bange smart beknelt! (Wat heeft hij in zijn mond? - Bewaar ons! 't is een speld.) Bevallig wicht!…

Pluk rozen, die geen dorens dragen! Zij bloeien slechts om 't Echte bed. Wat zou ge in wulpse strikken smoren, Mijn zoon! mijn enige! o word wijs! Leer naar de raad uws vaders horen: Geen zegen, dan tot deze prijs! ------------------------------------ uit: Spreuken V (1857)…

Reeds stond het bloedig schuim Haar op de fijne snoet; de dorens wondden Heur tere zijden, en de slanke poten Verwarden zich in 't netwerk der lianen... Een jonge jager, in zijn forse vuist De spere klemmende, achtervolgde haar.…