Alle inzendingen over dorpeling

In hun hutten staren de dorpelingen in het vuur, hun handen angstig versmolten. Krekels beginnen hun meditatie, kikkers zingen een fuga van hypnotiserende monotonie. Een fluisterende stem waarschuwt voor dreigend gevaar maar zwijgt opeens als de koude van schaduwen op de flinterdunne wanden valt.…

Herbergzaam huis, dat wel een eeuw daar ligt de landweg langs die leidt naar verre steden, hoe velen hebt ge, als tot een gastvrij sticht, uw uitgesleten dorpel op zien treden.…

Herbergzaam huis, dat wel een eeuw daar ligt de landweg langs die leidt naar verre steden, hoe velen hebt ge, als tot een gastvrij sticht, uw uitgesleten dorpel op zien treden.…

hoog in een glazen kooi aan het stuur van een maaidorser haalt de boer zijn wenkbrauwen op om wat ogen niet geloven lussen, cirkels, lijnen verweven tot een groot klaverblad iets woelde door de halmen dwong de aren naar de aarde al snel strijkt een zwerm neer perslui klappen hun laptop open fotografen klikken de breedhoeklens vast dorpelingen…

Vandaag sta ik op als open boek, dorpeling, nee wellicht domweg een bewaard eikeldopje gewoon rustig liggend in het groenere gras. Daar heb ik gewoontegetrouw de winter overleefd, vlak bij een oudere tamme kastanje. In en op deze plek vond ik mijn doop. Ik heb de tijd beloofd te wachten om de zomerloomheid te gaan verwelkomen.…

Ik mocht zo gaarne dwalen Langs bos en heuvelkling, Als 'k de dorpeling Langs 't voetpad af zag dalen, En 't lied der nachtegalen De herdersfluit verving: Dan mocht ik gaarne dwalen Langs bos en heuvelkling.…

Dorpelingen komen achter het raam vandaan, staan in ‘t heldere daglicht wat onwennig, ze zijn wel heel erg zichtbaar, als de groep aangroeit valt ‘n individu in het niet en ze verdring- en luidruchtig een vaag onbehagen.…

Over dorp en over veld 't helderklingend klokske schelt; oud en jong, de dorpelingen naadren langs de wegelingen, ieder op zijn best gepint, vro en welgezind.…

Beeld van een dood blond jongetje aangespoeld op 'n Canadees strand duwt mijn hart in m'n keel het staat voor 't drama van de Titanic Dorpelingen ontfermen zich over hem begraven hem, onderhouden zijn graf Niemand meldt zich, niemand treurt om hem alsof het kind nooit heeft bestaan Zijn beschrijving past bij mijn zoon ik verzink in 't leed…

eenzaamheid gestorven gedachten pulver onthecht in schrijnend wachten op een loze dageraad wenende muren voegen murw geplet gevangenen in zwaartekracht geloken venster traliën gelijk een stramme wacht onwrikbaar in hun kille kader wenende muren deur vergrendelde verrader in een gluipse wereld wier uitgestoken tentakels tasten langs de dorpel…

Belust op wraak op de NSB, dromen achter vitrages de dorpelingen van bijltjesdag. Als ze midden mei zeker weten dat de Duitsers weg zijn komen ze van achter de geraniums in het licht om geschiedenis te schrijven.…

Wij Wij zijn Wij zijn de laatste Wij zijn de laatste kinderen Wij zijn coïncidentale dochters en zonen daar en toen uit coïtale sterrenstof van liefde tot leven gewekte op de blauwe planeet geworpen stervelingen dorpelingen stedelingen ondergeschoven verstekelingen nazaten slachtoffers en erfgenamen der wereldveroverende…

Ngozi rent en rent een steen treft hem nog. hij weet de dorpelingen achter zich waaronder zijn ouders. Tranen lopen over zijn gezicht….hij rent voor zijn leven Eindelijk als hij ze ver achter zich weet gaat hij langzamer lopen. Alles doet hem pijn…en dan ziet hij hij het meisje. ze zit zacht neuriënd zomaar in het zand.…

De dorpelingen trakteren hem gewillig op tijd en stond op een ‘gaaje tea’ en vertellen hem simpele schuine mopjes, waarmee hij dan bête bulderlacht en met verve, vijfentwintig zattemansgesprekken dimt...…