Alle inzendingen over droombloem deze wate

Wat ik voor jou voel, heb ik lang niet meegemaakt Wát ik voor jou voel? Door de pijl van Amor in mijn hart geraakt Door die voltreffer is mijn bloed sneller gaan stromen Mijn hart vol liefde, mijn hoofd vol dromen Eén worden met jou; een samensmelten dat naar meer smaakt!…

Maar wát wil men in godsnaam nou bereiken? Wil men misschien dat Hij bij hen die kijken met harde hand straft achter elke gulp? Maar zou God van zo’n film nou echt niet slapen? Hij heeft toch zelf die vreemde keel geschapen?…

Extra roffels van je hart, hoofd gevuld met watten, oren die gloeien, bibberende benen, lippen rood van het zoenen. Een ding is maar belangrijk nu. Je bent verliefd wel sodeju!…

(De wind kamt de heg liefdevol in model, kinderstemmen klinken alsof ze verpakt zijn in watten van zonlicht en ver weg.) Niemand kon hem meer iets doen: hij had alles zelf als vernield. ----------------------------------------- uit: 'Alle kinderen zijn van glas', 2001.…

Plukken witte watten Boven de horizon Pleisters op mijn verlangen Ontsproten aan de bron Wiegend op de kleuren Van de regenboog Verleid door zoete geuren Droom die overvloog Honger niet te stillen De mens die immer smacht Zoveel nog te willen Sus me, troost me zacht…

Duizend wolken bevolken mijn hoofd het zijn eigenlijk watten waardoor ik de werkelijkheid niet meer kan bevatten duizend dingen zingen rond in mijn hoofd ik kan mij niet meer concentreren dat koor verstopt mijn gehoor duizend woorden heb ik in mijn hoofd ze staan allemaal in de weg maar zijn verdwenen voordat ik wat zeg.…

Herfst is jouw seizoen het lichaam moet nog wennen tenen en pinken krommen zich ik wacht op de groene scheuten of het sluiten van de bast wil deze winter beter overleven bevoorraad met trossen bananen en zo krom zijn en jij zo zacht met al die watten in jouw hoofd het lijkt alsof je jonger wordt…

Een regen zo dun dat het haast mist lijkt Vallend blad, dat nog even schommelend rust op de wind In zich het groen van lente en zomer de heldere kleuren van de herfst Het blad bedekt de hongerige aarde voor de vrieskoude komt en de witte sneeuw als watten katoen valt…

de Kamer loopt, daar lijkt het op, snel leeg de grote uittocht schijnt zowaar begonnen de ooit gewonnen winst is snel geronnen een bitter koekje; nu van eigen deeg maar blijven lachen is de juiste leus we moeten wát! en huilen is geen keus…

Licht als een teken van hoop, dat na wát er in de donkere dagen ook kan gebeuren, Het besef dat er na verloop, altijd weer dingen gebeuren die het leven kleuren.…

Een gedicht over lucht(en), land, de 'overkant' Over wát? Dordts water. Vooruit, een on-Dordts gedicht schrijf ik nog, later...…

Ik heb er heel 't jaar naar uitgekeken Het is vandaag weer complimentendag Dus gooi nu alle remmen los, u mag Mij enthousiast en positief bespreken ..Nou ja, als niemand anders 't dan doet Zeg ik 't zelf maar weer: Wát ben jij góed! ---- Vandaag 1 maart: Complimentendag!…

Voel mij een huis van watten wachtend op de grote regens van het jaar en de eerste voorjaarsstormen Het hart klopt pijnlijk in de borst trilt als een mobiel op de heup Er is geen bericht van haar, die ik niet meer kon dragen Wat heb ik dan misdaan, was ik te gelukkig met haar?…

wát als alle dieren mensen zouden worden en met dezelfde stap de mensen: goden en de liefde zou regeren en wij de dieren zouden leren niet te doden en elke drijfveer om te handelen niet meer de richting zou ontberen die hij nu node mist en elk denken hielp om te creëren ……………… ik kan erover fantaseren maar wou dat ik het…

Van dichtbij wil je ze zien de wolken zijn het de watten als op een kindertekening? Ook het blauw van lucht wil je zien aanraken met vingertoppen Je wilt je bestuurder,regisseur een God maken schepping aan je voeten Je wilt het schreeuwen van de daken: ruimte,'n ruimtereis wil ik beleven Want soms...…

bliksemschichten, donder slagregens en watten onder mijn verhitte dak een woeste zee dendert schuimend door mijn maag van liefde, gekmakende liefde die niet kan, die niet mag jouw geur zit in mijn huid zoals je warme lijf nog in mijn ogen schuilt verscheurd en verward bonkt mijn brandend hart door liefde, gekmakende liefde die niet…

Maar wát was ik graag: de vrouw onder zijn vrouwen... van wie hij het meest zou houden...…

Wát ik later achterlaat dat kan me echt niets schelen maar wie ik moet verlaten dat zijn er toch zovelen Soms weleens bezig zijn met m'n gedachten bij de dood en hoe het zonder mij zal zijn maar dan houd ik me groot Want de dood is niet erg maar geeft opnieuw weer leven niet door mensenhand gemaakt maar door God aan ons gegeven…

in de sporen van de traagheid lijkt het zo eenvoudig: een tuin met een uil zwanen op het zwarte water tekens in het zand wind in ritselende struiken een vogel met langzame slag wolken van witte watten schelpengeruis onder voeten tijdloze stappen een rollende knikker over de stoep volg de sporen van de traagheid het lijkt…

Mijn psychiater spreekt van schizofreen, maar ik verklaar, wát hij ook van mij vindt: geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen want wij zijn ondanks alles eensgezind.…

Als ik zeg ik kan je niet missen, wát kan ik dan niet missen? Kan ik jou niet missen, niet zonder jou leven, niet zonder jou ademen Niet eten zonder jou, niet slapen alleen? Is houden van dan een ademend levend vol lucht gevulde droom? En toch hou ik van je.…

trekt tong uit haar mond de slechte ervan af Voor mij uit op straat, op het plein haar loopje wordt herkend tot zij in de drukte verdwijnt onderweg naar ergens Ik zie haar gezicht in de wolken hoor haar stem bescheiden spreken zingen van engelen die vanavond niet zullen vliegen, want zij zal als altijd bij me zijn zacht voor mij als watten…

mist vreet stilte onder huilende takken waar druppels spatten op het rottend blad vocht schuurt langs basten van bomen spiraalt naar toppen in watten gevat onzichtbaar sombert het bos zijn witte vachten in koud kille nachten in het eerste licht rijpt vorst kristallen is stilte weer terug zonder vallende drup…

ik haal de kasten leeg en schouw naar binnen ik wieg met het ritme van zachte woorden en zing me terug in de tijd ik schakel tussen slapend verlangen en verbeeldende dwaalsporen ik breng mijn lofzang op het leven en de licht aangeslagen toets ik pluk blauw-warme watten en schuif de wolken weg ik loop hand in hand met onwetendheid…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

liefste, met watten lippen kus mijn wonden droog laat mijn bloedend oog van uw schoonheid nippen streel me met uw vingertoppen en laat onze monden niet bij lieve woorden stoppen liefste zon in mijn verdriet mijn paardje, mijn schoonheid wiens rug met m'n benen versmolten is, stop op m'n wenen waarop ik richting vreugde glijd…

We hebben wat te stellen met de Grieken Die in EU verband het paard van Troje zijn En thuis slaan ze de boel ook kort en klein Precies als vroeger, want ze kennen hun klassieken Maar wát een weertje is het daar en in m'n blootje Bestel ik straks met vette knipoog 'n 'Oe-zootje.' ------ Griekenland moet fors bezuinigen…

oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht zijn de mannen gebleven gewortelde bomen in watten…

Weet je wat ik doe je in een doosje zo'n doosje met van binnen iets als watten en de buitenkant ja de buitenkant even denken de kleur van de schater een beetje fel en de tint van de lach zacht en warm en dan een doekje erbij voor het geval dat je weet maar nooit toch ik bedoel maar in de regen lopen houdt ogen niet droog en het…

nog eenmaal dwarrelen geletterde vlokken gelijk uitgepluisde witte watten langs schouders en dunne vaalbleke lokken bedekken mede als een hemelse manteling de lange zwarte jas met opgestikte zakken ik draag een harnas; een omhulling over stilzwijgen getrokken in gedachten, ontdaan van dynamiek en gevoelens aan ijspegels…