Alle inzendingen over elan

dan dwaalt emotie door mijn hoofd, "een fluister" die mijn elan dooft. ik ben alleen en voel de drang om te klagen, stil te huilen... voor minutenlang!…

beetje bij beetje ontdooi ik de stroom van een bevroren beek beginnend bij de oeverranden warm er strafverstijfde handen aan opgegraven bodemvuur voel oude levenstekens steken en waar remmingen verweken kabbelt later op een nieuwe wind die met voorjaarsklanken ruisend door geknakte kragen zingt de bedding vult zich met een nieuw elan…

jij droeg doorzichtig transparant viel in lange plooien tot op de grond elan begeleidde jouw bewegen waarin kracht en souplesse eenheid vond jij hebt dat losgelaten waarvan je dacht nooit zonder te kunnen leven vrijheid is je gegeven verdwenen zijn de onzekerheidsangsten onafhankelijk zonder echte handenbinders ga jij…

je wuift lente met zomerbloemen bloeiend in je hand jij woonde al jaren aan de andere kant waar wij modderen in sneeuw en ijs geeft winter spaarzaam een groen kleurtje vrij in zon en op jouw zuiden maar bol en knol hebben in herfstig rust elan vitale kunnen vergaren in lentepril gaat onze kleur en geur het jouwe weer evenaren…

Mijn vrije geest, los van verleden En toekomst die nog niet bestaat Jij mijn elan en ruggengraat Jij uitkomst van mijn smeekgebeden Ik wil je met mijn huid bekleden Jij die mij nimmermeer verlaat Een lange tijd werd je geschaad Door allerlei omstandigheden Nu jij voorgoed bent teruggekeerd De spiegel niet meer is beslagen Geeft die ons…

ik zag hoe zij in passeren de kleine auragolven van ieder activeerde kleuren lichtten op werden warmer en feller in het uitkristalliseren van de persoonlijkheid haar bel van energie raakte niet leeg pulseerde steeds heftiger in samen beleven vitaliteit vonkte ruiste en bruiste geestdriftig werd nieuw elan geboren stralende ogen…

zij bespeelt de oude stradivarius met ontluikend elan haar snaren klinken als voldragen woorden wanneer zij haar sprankelende lettertonen uitstrooit in het hart van een vergrijsde man de viool, uit verguld hout gesneden trilt van vreugde onder de vingers van deze blanke lelie; een meisje met een nog pril aards verleden…

Een geweldig aangezicht die heerlijke onschuldige elan Wél vijftig centimeter te verstaan zo als ie opvloog Door kryptonachtig speenkruid alleen voor ‘t superlam…

het leek niet verstandig te spreken over de symptomen in volle termen over melanomen dus sprak hij heel omstandig over koetjes en andere klonen op het uitzaaien na dan viel er ook niets te vertellen voor geen reden iemand te bellen bleef er gewoon hij met zijn elan tot ook hij begon uit te spellen zoveel aan dit te geven om het zaakje…

schrijven gelijk vogelgeluk in oktoberbomen of wensbootjes vouwen als een kleine drijfveer voor je nog verborgen dromen wist mijn oog in een wenk het ontluikende te vinden mijn hand de juiste streling was mijn mond bij machte in verstaanbare woorden te spreken als een heling kon ik jou maar in het verre, de diepte beroeren met elan…

gevel en comfort riepen : rep je voor het elan, want met koele, korte golfslag komt de dagzijde in flessenpost aangespoeld met een nachtpauwoog.…

de feesten zijn verwaaid nog zwerft er hier en daar een kale boom ontdaan van kerst en droom knallen opgeschoten jongelui de laatste rotjes weg met opgespaarde angst zij bewaarden ze te lang het nieuw elan is bang koud en bevroren zijn de dagen die om de veranderingen vragen zoals beloofd om twaalf uur het vuur was snel gedoofd…

ik zie je staan ontdaan van alle luister nog trots en vol elan fluister tegen je zoals ik ook al deed toen jij in vol ornaat alles domineerde jij excelleerde als op een galabal met de lach van alle zomers vaak heb ik je omarmd als de zachte avondwind jouw sluiers even tilde kaal sta jij strak tegen de koude avondhemel afgetekend…

Je elan is nu gedoofd, zwart ligt het op je ziel. Het vuur dat in je woedde en vol heeft verteerd trekt genadeloos verder naar contreien die buiten ons bereik liggen. God heeft niet in je geloofd en dat neem ik Hem kwalijk.…

ik zag hoe je handen voorzichtig stukjes oude weerspannigheid weghaalden uit het monument van je jeugd het waren deugd en gehoorzaamheid die jouw lang hadden gedragen in een vaste wereld met een huiselijke toon vertrouwen in een met positief elan behangen maatschappij tot daar de jeugd met bloemen liefde en plezier ging…

waterkant, aflopend zand glinsterende watersplinters spatten door fladderende kwekkende eenden uit boven de rieten oeverkant stotende zonnestralen op een wazig herhalend transparant trekgordijn dromerige projectie op een waarnemersbrein zwoel is het dampend gras door regenwater gedoopt ruikt weer naar jeugdig elan dat blindelings…

prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op steken daar beloftekopjes welwillend met een nieuw elan…

de eerste tonen van het nieuwe jaar spelen jij en ik met veel elan de noten hebben weer een nieuwe klank uitdagend raken ze jouw juiste snaar voorlopig zetten we maar lento in en foutjes, och die kunnen we vergeten de toon is licht, nog niet verbeten een prima sfeer voor een begin stop annabel!…

waar vrome lieden zich verzamelen in devoot weten galmt de echoput zijn afgodskreten de vingerwijzing is niet meer steeds sneller knalt de hand zijn rechters oordeel op de wang agressie kent zijn hoogtijdagen weer gepeupel gaat zoals vanouds tekeer ooit zal een sterke man met veel magie en warm elan zijn bannelingen vragen hem…

Je wilt dat ik mijn gedachten met je deel: roei me nog één keer door de grachten raak weer in mijn ban zoals gefascineerd was door jouw aanstekelijk élan, jouw daadkracht om mij te bekoren ontvoer me in je zijspan in september laat me vergeten mijn bagage mee te nemen rijd me over 's heren wegen naar het land van mijn droomtaal laten…

wij zijn verguld met de sprankelende geest van onze achterkleinkinderen wij zijn vervuld met de frisse stimulerende elan van onze volwassen kleinkinderen wij zijn gelukkig met de redelijke gezondheid van onze al oudere eerstgeborenen wij zijn tevreden ondanks de huidige krakemikkige staat van ons lichaam en ons tanend geheugen wij…

bloemen geplukt om dood te versieren met leven emoties applaus op de kist wit gezicht in een glimlach een leven en drie maten vooraf gaven toon aan de band ze wiegden gevoel met familie en vrienden verstrooiden de dood zochten troost in hun eigen verhaal klarinet en sax fluisterden taal hij was hun ziel zong met elan hun donkerste…

geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef het `elan…

Op een te vroeg vergeeld tapijt statig en majestueus, machtig en muistil door lengende nachten en de morgen kil grotendeels het blad al kwijt Een mistige blik over het gesluierde park een vijver werpt het spiegelbeeld de twijgjes hebben hun elan verspeeld vallen dor in de tanden van een hark Zijn makkers in de bomenkring zien zwijgend de…

zie hier de dichter neem hem de woorden uit de welbespraakte mond en laaf je aan de beelden die hem altoos omringen gebruik wat van dat elan dat een ander kan beroeren om je wereld aan te kruiden een letteren specerij erbij waar het soms droog toeven was maar vermink hem niet, hij die de kracht had gevonden op te staan en uit te spreken…

toetsen de musicus verlaat zich in een lentesymfonie een gevoel van perfectie en intense harmonie tonen treffen het hart in een verademing speel maar, speel een zachtmoedige wijs verpoos, bloos droom jezelf een paradijs waar nachtegalen in meidoorns zingen zo hun Meester het eens had bedoeld gelijk Bach in elke noot iets van elan…

jij bent mijn marianne de godin die heerst over l’amour en c’est la vie jij stijlt het statig groen van de cipressen langs de heuvelkam oprijzend uit een vlakte die in geel en bruin zijn zonnen bloemt de franse slag danst in je lach het ongebreidelde élan het is fijn jouw hand te voelen die de winden maant en regen dwingt ons…

wij hebben samen geschilderd maar meer dan de techniek van eenvoudige streken kon ik jou niet geven jij had gewoon dat heerlijk naïef creatieve in vorm en kleur waarbij verf en kwast de bloemen geurt alleen al je lach lichtte met goud schaduwen uit donker en koud in metamorfose naar vitaal oud rijkdom schitterde in het elan…

Een herfstblad, als een vleugel is langs me neergestreken De boom die in de lente nog Icarus plannen had toen hij zijn blaadjes plakte zijn filigrijn vertakte heeft nu definitief het vliegen opgegeven zo streeft de jonge vlerkenmens met hemelwaarts elan in flarden lakenzeilen voorbij conventie's grens gewichtloos optimisme draagt zijn…

ik kende de lach die jij de buitenwereld gaf hoog gehakt joyeus gekleed schoonheid die niet onder welbespraaktheid leed jij droeg glamour en wat glitters op de blote huid wist ingetogen dat de hoge heren bogen als een knipmes voor jou en het kruis maar kende ook de lach die ik weer vond in het album dat jij leven gaf met een elan…