Alle inzendingen over enquist

Mens die zichzelf in de jaren Was kwijtgeraakt, niet meer wist Wie of waar hij was, En goede zorg kreeg die hem hielp Om weer dichter bij zichzelf te komen, Blijft weerloos achter nu de zorg Die voor hem noodzakelijk is Wordt wegbezuinigd omdat ieder mens Weer gewoon voor zichzelf moet zorgen; En nu ook de muziek die hem ten diepste…

De dag is al In de avond Opgelost voor Ze begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken…

Krater in mijn Ziel geslagen, Mokerslag die Alles in mij, En ook deze dag Vernielt, verwoest, Tot op de laatste Vierkante centimeter - Het liefste dat ik Had is me vandaag Ontnomen, en vandaag Duurt weken, maanden En wie weet, wellicht Decennia, misschien Wel levenslang Voordat ze zich Volledig heeft uitgerold Tot dan…

De dood heeft hongerig de Palen uit de grond gevreten, Niet één die nog Is overgebleven - Stronken met dode bladeren, Aangevreten door vorst en zout, Zien zonder het te beseffen Nieuwe loten vol in het groen Opschieten uit het dode hout: Diep donkergroen Dat zich een weg baant Dwars door de dood, Er is geen geluid te horen,…

Neergekeken werd er op Jullie, dombo's zonder Enig redelijk verstand, Die beschimmeld brood aten En verder de schillensoep Verslonden die jullie eigen Varkens kregen voorgezet - Varkenshoeder, het laagste Van het laagste dat een Ontwikkeld mens zich Kan voorstellen - maar Een beroepsgroep die een was Met elkaar, die stond voor…

Ik weet niet hoe ik je noemen zal, Kind, zoon, diepstgevoelde eigenheid Die voor altijd verloren gaat - Die alleen geleefd heeft voor Je definitief verscheen, En al weer verdwenen was Voor het moment dat je het Levenslicht aanschouwen zou, Eigen, noem ik je, Gewoon eigen, Eigen voor mam en mij We houden van je, voor altijd,…

Zo vaak mis ik het joch dat Met zijn ogen voelde, Met zijn handen de wereld Kon verstaan, woordeloos kon Begrijpen wat er voorbij was gegaan, In seconden het besef had Dat alles invoelbaar moest zijn Om iets te betekenen te hebben - Waar is het kind in mij gebleven? Inmiddels ben ik druk met herstelwerk Om het kind weer te voorschijn…

Zo laat in het voorjaar al, Knoppen die op barsten staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert…

Die de dochter Gebaard had Zo lang geleden Al - kind Dat al volwassen Geworden was toen Ze door een Anonieme bus tegen Het kille asfalt Was gemaaid, en Levenloos liggen Bleef tegen het Ongevoelige basalt Van de stoep ter Hoogte van het Zoveelste zinloze Stoplicht dat Een poging deed Het verkeer in De hoofdstad…

Van kinds af aan, zelfs nog van voor Ik geboren werd, is mijn leven Gedragen door de eeuwige kracht Van muziek die altijd in mij is, Was, en zijn zal, die mij draagt Als ik zou vallen over de doornen Op mijn levenspad - En toch meende ik het conservatorium En mijn geliefde altviool te moeten verlaten Om liever met andere hersenen…

Toen ik als onschuldig Kind van nog maar net Elf jaar op een Onbewaakt moment Op mijn handen zat, Vond jij dat vies, Zei jij, een vies Jongetje dat op zijn Handen zat, en ik Voelde de schaamte Groeien op mijn wangen, Nu ik tegen de zestig Loop hoor ik pas het Echte verhaal, Christa Vertelt het vol Mededogen - om dit…

Tijd volgepropt met zinnige En vooral onzinnige dingen - Veel geratel over van alles En vooral over helemaal niets - Mens, waar bazel je over? Als je niks beters te melden hebt Hou dan gewoon je mond! Geen tijd meer over om van te leven, Druk met alles, druk met niks, Geef mij die lege tijd dan maar Waar ik mateloos naar verlang…

De beeldbedenker die vorm geeft Aan gedachten die zo maar opkomen Als de taal met woorden en klanken Te kort schiet, het volledig af laat weten, Die een zilveren spiraal maakt Die tot in de hemel reikt, En de diep doorleefde druppel door hem Gehouwen uit doorzichtig albast Dat met zijn gefilterde licht In de voren van moeder aarde…

Druk die geen Bovengrens kent, Ondergrens die al Niet meer zichtbaar is Bodem van beton Aangevreten door De wormen van de tijd - Snelkookpan die in mij Op stoom raakt En mijn eigen ik Vermoordt…

Beethoven prijst de klokken van Bonn Om hun denderend zwenken, schrijft Anna, En zij weet waar ze het over heeft: Terwijl de kolkende zaterdagdrukte Van wat toen nog de Duitse hoofdstad was Zich eindelijk te ruste begeeft, En anonieme mensen weer gewoon Mensen worden met misschien wel Een heel gewone naam die tot dusver Nog nooit…

Beethoven prijst de klokken van Bonn Om hun denderend zwenken, en hij weet Waar hij het over heeft: Terwijl de kolkende zaterdagdrukte Van wat toen nog de Duitse hoofdstad was Zich eindelijk te rusten begeeft, En anonieme mensen weer gewoon Mensen worden met misschien wel Een heel gewone naam die tot dusver Nog nooit iemand was opgevallen…

de stad mijn buitenjas die me omringde meeboog en me soms verwarmde de stad waarvan ik de meeste straatnamen ken maar niet die van alle mensen de stad de buitenjas die me meedogenloos overviel en me achterliet op onbuigzaam asfalt de stad de kleine buitenjas die jou en mij omringt met ons meebuigt en ons wonderbaarlijk verwarmt…