Alle inzendingen over gaaf

Even vlug trok jij een ander plan zwom aan land rekte je uit toen de zon haar warmte en licht aan je gaf jij glinsterend mooie water fee het zoute water droop van je af maar de golven wenkten je terug je riep nog kom het kan ik liep met je mee maar bleef op het strand en dacht was ik maar een zeemeerman…

Er wordt heel wat afgespaard hier in ons huis en nu al helemaal want de lamp gaf de geest, het is donker hier het sparen werd ons fataal, er zullen nieuwe moeten komen Zodat we van ons spaarlampen- saldo kunnen dromen...…

Helemaal voor mezelf de pot thee, de tafel de kamers van ons huis met zijn nieuwe ramen de krassen in de kast al de cadeautjes die ik aan jou gaf en de poster van het schitterende water aan de horizon met de schim van een schip Ik hang hier maar wat rond in jouw afwezigheid niet in staat tot actie, zo sterk en nabij voel ik jouw aanwezigheid…

je mocht me zien een scherp profiel wit uitgelicht in zwart zonder schaduw zachte naaktheid strelen donker vullen met jouw gloed ik kon jou velen waar anderen mij dichten zonder hart jij maakte mij weer lichaam gaf mijn vingers tast ik wil vandaag eens echt omarmen en niet alleen als gast…

ogen filteren de zon uit het licht schaduwen dansen een stralend gezicht strooi vonken in vuren die smeulen ontbrand als hun aandacht ontvlamt kleur hitte rood in uren die gloeien hartstocht blijft boeien als het zweet is verdampt nog zindert de liefde op die zonnige dag de wereld werd stil toe je mij alles gaf…

je draait je om ik om je heen en vang de lach van maan voor jou de zon alleen je ogen lezen onbegrip kijken door mijn transparante ik in ongekende verten je lach brak af ik zag dat jij een ander nu je warme aandacht gaf ik firmament geen nieuwe sterren in het zicht en dwaal donker rond zonder jouw licht…

doorzichtig stonden mijn dromen te pronken in een kleine scene uiterst slim belicht wist uit licht de mooiste diamanten te slijpen om toch met kleurbundels ongestoord te kunnen vergelijken omdat het geheel met variabel glas zo ongelooflijk veel genoegen gaf zonder eindigheid een scala van mogelijkheden in soorten glas variaties…

de lichte bijna schrikachtige oogopslag gaf haar iets breekbaars mee in een subtiel direct reageren zonder afwendend in reflectie op de stilte van lichaamstaal die van een andere orde uit lang voorbije tijden was toen oogcontact veelzeggend was in verstandhouden nu is er al een verkennen van belangrijke gebaren die generaties…

Het is goed je naast me te weten, Je gaf wat anderen niet konden geven. En wat je deed zal ik niet vergeten. Ik hou van je, m'n hele leven.…

ik streelde warme huid waarop haartjes zacht donsden er was een lichte vleug die ondeugd responsde in tegendraads bewegen gaf huid mij haar zegen de lach werd geboren in sporen die wij gingen het onbekend terrein voelde veilig warm en ontspannen fijn in elkaar toebehoren klonken al zachtjes hemelse koren…

het duurt mij een levenlang, voor ik kan zeggen; het is goed verzoenen met wat er gebeurde wanneer aanvaardt mijn leven dagen van weleer, nachten waarin ik schaduw zag ontvouwen mij telkens weer rusten in de nacht zonder de schaduw die het leven gaf soms dan lijkt het te komen, verzoenen met het verleden, maar het zijn heldere…

Ik had mijn kleinzoontje even verwend, en gaf hem een chocoladecent, verpakt in goud en zilverpapier. Z'n handjes grepen; kom maar hier. En voordat ik het wist, had hij alles uit m'n hand gegrist. Geen vieze handjes,geen vieze snoet, maar vol goede moed, had hij welgeteld.…

De imam gaf minister Verdonk heel beslist geen hand, daar lichamelijk contact tussen een man en een vrouw volgens de Koran ondermijnend is voor hou en trouw. Verdonks zichtbare ongeloof beroerde toen het land. De imam houdt desondanks vriendelijk voet bij stuk, daarmee weerstreeft hij knap de (on)maatschappelijke druk.…

vraag jij je af, ’t is eigenlijk maar een kleine leugen, dat mij veel hartzeer gaf. Maar een leugen in je kleinste woord, zet mij enorm aan het denken, wat valt er van je grootste woord dan te geloven, als je me bij het kleine al laat bedenken.…

weer knielend aan je graf, terugdenkend aan de liefde die je gaf. kijk ik met weemoed terug, er vloeit een traan. een traan van gemis, na zoveel jaren. maar ook van dankbaarheid, om de moeder die je was. stilletjes verschijnt er ook een lach. en bedank ik je weer dat u een fijne moeder was keer op keer.…

De vleugels die jij gaf werden mijn ogen. Vloeibare verliefdheid doorsijpelt het al, er is niets meer verborgen. Ik ben wie ik ben. En ach, die scheuren door beweging – Roering in de diepten van je vezels. En de mijne natuurlijk – sluiten zich keer op keer. "Net marmer" zei je, "Aderen van het leven." En ik zat daar. Vast.…

Toe nou Nog altijd droom ik, droom ik nu van ons met zo’n droeve snik Ja je gaf mij de bons Nog altijd droom ik, droom ik van ons bei met die tranende blik omdat ik uren schrei Nog altijd droom ik, droom ik stil van jou met zo’n zachte snik Lieveling...Kom nou…

In een vloedstroom Vervaagt het dorp in mijn herinnering Het handgebaar dat wekt weer leven Maar brengt niet terug wat zojuist verging De rust die jij me gaf Is weggevaagd Je vergat het de pijn in mij zag het binnen één oogopslag Je had het me beloofd Je zou me geven wat was weggeroofd met heel je wezen sprak je over grote golven…

Je gaf hem al je liefde en hield van hem oprecht Dat alles nu ineens over is realiseer je nog niet echt Was alles dan een luchtbel al die jaren met elkaar Waren al die lieve woordjes die hij zei dan niet echt waar Van de één op de andere dag was hij niet meer verliefd Hield hij niet meer van jou en jij voelde je gegriefd Verlies nu…

hij riep ze nooit maar wist vrijwel zeker dat onkruid wieden het signaal was gewoon zijn strohoed op hurken boven de serrebak woordeloos werken en ze kwamen altijd kleine schoffeltjes helpende handjes de woordjes speels door elkaar in tuinderslatijn het gaf niet dat veldsla onkruid was of de tomaten groen bleven ze smaakten…

Ik laat een traan Voor elke kus Die jij mij gaf Ik laat een traan Voor elke passie die ik had En elk moment dat ik mijn problemen Bij jou vergat Een traan voor elk glas wijn Zo heerlijk koel Voor je liefde en je gevoel Maar vooral Voor mijn waanzin en verdriet Want ik geloofde in iets Maar het was er gewoonweg niet.…

ik voelde warme stralen uit gedachten die energie brachten en haalden hun pulserende vloed deed mij intens goed de boodschappen heb ik nooit echt kunnen achterhalen omdat de sleutels van je geest jouw schatkamer niet ontsloot als zijnde privé de warmte die jouw nabijheid mij gaf in de vloed aan leven en lach was de leidraad…

gezonken ik dacht dat ik haar zag maar ze bleek niet te zijn wat ik dacht en hoopte het water bij de wijn veel meer de zoveelste die ik aanschreef omdat ik dacht een avontuur voor het leven te vinden ze had die blik in haar ogen die mij weer eens verblindde ik blijf nog even hangen op de date-vinder van het internet maar tot nu toe gaf…

Ik kan de slaap niet vatten jij spookt maar door mijn hoofd Ik heb vanaf de eerste dag in onze liefde sterk geloofd Ik kan dan ook écht niet snappen dat jij mij niet meer wilt zien Heb ik me dan toch echt in jou zo vreselijk vergist misschien Wij zijn voor elkaar geschapen snap niet dat je dat niet ziet Eerst gaf je me al jouw liefde…

tegenover elkaar zij was een ree met ronde ogen hij een bok met scherpe hoornen zij zaten aan een tafeltje tegenover elkaar zij liet hem kijken in de diepte van haar oog hij toonde haar de scherpte van zijn hoorn later aan de rand van het bos viel hij voor de schalksheid in haar blik de bast hing in flarden aan zijn gewei zij gaf…

Ze droomde van een jongen die haar elke dag een snoepje gaf. Soms stond ze ’s nachts op om te kijken of hij niet toevallig. ‘Toeval bestaat niet’, zei haar vader. ‘En God ook niet’: haar stiefmoeder. Toch bad ze om een wonder. Wanneer hij dit hoorde, veegde hij haar tranen af en deed een snoepje in haar doos.…

Het ei is zo gaaf dat ik alleen al door zijn naam te noemen de indruk heb teveel te zeggen. Zo stil is het dat beter dan door deze woorden je je er eentje op een lege bladzij voor zou kunnen stellen.…

Je had Soekarno nog zien lopen in het paleis bij Bogor op zijn blote voeten het koele marmer koesterde in dat land waar het altijd zomer is en vulkanen roken Over hoe dingen kunnen lopen gaf je raad en soms knarste het in een gedicht van mij "Leven houdt je jong" zei jij "Heb het goed waar je bent ketimoe lagi toean Jan"…

Bloemen plukt ze Armen vol bloemen Ze loopt blootsvoets Door het gras Haar tranen Zijn als druppels dauw Vallen op haar handen Tranen uit haar ziel Wie zou ze kunnen zeggen Wat haart hart beroert Ze gaf hem op Om hem de ruimte te geven De vrijheid Die hij nodig heeft Om verder te kunnen leven Zelfs hij ….kent niet haar pijn…

Ik wilde iets wist niet wat voelde de drang Het kloppen van mijn hart Ik wilde wat wist niet hoe Ik was bang Voelde me verward Gevangen in angst Veilige schijn Vrij van alle zorgen vervuld van pijn de harde waarheid greep mij aan gaf mij de vrijheid door te gaan vrij te willen vrij te doen ga dan zonder remmen klaar…