Alle inzendingen over gedogen

in permanent heeft tijd je haren gegrijsd het leven in de heer kende ook een weleer waarin bloemen bloeiden verborgen in het hoge gras op lange zomerdagen onttrokken aan ogen die slechts rechtlijnigheid konden gedogen voor pleziertjes is geboet het lange blonde haar grijst permanent onder de hoed…

zij zien niet om de mensen die jou met de nek bekeken hun mars is achter vaandel en het kruis met vaste tred in zeker weten jouw schaap is zwart tussen het grijzig mekkeren de eenling blijft apart toch springt hij eruit zijn creativiteit opent ook hun ogen in uniciteit gedogen…

Een beslissing moet genomen; wel of niet gedogen? Meervoud heeft helaas de kleinste kans.…

grijs heeft wit-zwarte ogen ziet alleen macht grijs heeft lange armen regelt ook nacht grijs heeft wit en zwart nog nooit gemogen grijs wacht liever af en zal gedogen kies maar wit of zwart voordat je grijs met goed verwart…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

in het stof van lang geleden kwam ik losse letters tegen gebroken woorden die alleen het zinsverband verstoorden een paar strofen die de toets van poëzie niet konden gedogen heb ze gepoetst ze spellen weer jouw naam de woorden kloppen alle zinnen spreken ja voor jou ben ik in dit gedicht gegaan…

jij bent meer in samen dan de vrouw die ik verzameld had een levenlang gedacht hoe jij zou zijn in al mijn pijn van missen ineens was er die lach en ogen maar je innerlijk bleef gissen ondenkbaar dat jij mij in gedogen zag toen jij jezelf totaal gaf heb je hand gepakt de horizon nog maagdelijk op ons nieuwe pad…

Het lijden niet gedogen maar alle leed genezen.…

ze komen op de poppen zonder ogen het helle licht een veeg op hun gezicht wat vrouw is toont zich in gedogen miniem formaat geen extra’s op de graat in kleurenchaos wankelt traag de hooggehakte kleding ons in rij voorbij keren op rotonde afwezig in hun verre blik maar in passeren krijgt er een heel menselijk de hik…

Alleen het groen van de natuur het leven voor flora en fauna de waarheid gespot in de lens alleen een fabel is te gedogen!…

Voorzichtig schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou, jij ziet mij in vertraagde wereld nog coronisch veraf maar toch zo dichtbij blijft elke verhouding platonisch.…

Kan ik uitleggen Dat ik niet wil Zoals jij geeft Zoveel liefde Gedogend oog Een hand die heelt Van dwang ontdaan Kan ik uitleggen Dat ik niet weet Hoever te gaan Hoe vluchten voor Verborgen ik Strijd om bestaan Kan ik uitleggen Dat ik niet vraag Naar welkom zijn Diep in mijzelf Met geen idee Geen plicht geen pijn -------------…

ik las de gedachten in haar ogen sluimerende klachten in een mild gedogen de kleine trek die dieper werd in haar gezicht een schaduw vaak weggewuifd door zon en licht maar zorgen drukten met steeds meer gewicht tot zij brak haar spullen pakte en mij de sleutel gaf woorden konden de stilte niet meer helen die wij al…

als waarheid gelogen is, het leven zich tot stikkens toe verdicht te erg om te gedogen, keer ik mij tot mijn eigen kern, trachtend de zwaarte te verlichten en zo de waarheid te belichten van de omgekeerde leugens, mijn blik gericht op een eindeloze kim zoekend in een queeste om mij voltooid te voelen en bestand wens ik het allermeest…

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…

Welke kleur zal vandaag in de pupil van mijn ogen tij gedogen, de nacht met de dag het huidige leven met het even mogen verweven.…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

Hollands gedoog, ik begraaf in Ontwikkelde waarheid Op wetenschaps klaarheid Heerlijke stenen verslaving Poëzie is wat ik wil Wie geeft ontvangt Energie ontspant En ik ben stil. Zowaar, ik laat mij niks kisten Weg met de verjaardagschristen.…

heb de wegen verlaten om voor even het patina van kerkdeur en jezusbeeld niet donkerder te maken het kaarslicht niet te zien in gelijkgestemde ogen gedrogeerde vroomheid van tijdelijk gedogen ben op bedevaart wil voelen waar de schoenen wringen de pijn vervloeken van mijn zere voeten in confronteren zonder anderen te bezeren…

ik zag oplossende wolken in verdwijngebied waar droogte en helder heersten precies zo oogt jouw blik mijn lief als jij mij even niet goed kan gedogen we lossen niets op maar geven elkaar wat meer ruimte om het licht beschadigde ego weer heel voorzichtig te kunnen pruimen in een door liefde gesynchroniseerd samen bewegen…

jij bent meer dan alle lieve karakteristieken waar ik van houd je lach bloeit als een bloem die opengaat een stem die het harmonieuze timbre heeft dat mij gevoelig raakt ogen die licht bewolkt mijn warme zomers gedogen vingers op mijn huid waardoor ik de wereld buitensluit jij bent de schat die onze liefde haar…

grijsgroen antwoordt zee haar golven slaan kapot in een aanhoudend ja en nee wind geeft ook geen krimp waait langs de kust in een strakke lange zucht opening komt eindelijk van boven wolken gaan de zon gedogen zijn oplossende vermogen breekt de lucht en brengt de zomer op het strand weer terug…

de lange rok je trots doet pijn omdat ze dwingt tot dragen zonder klagen je bent alleen een straat vol ogen blikken die gedogen in onuitgesproken vragen weten doet vergeten de warmte van de kring straalt midden in je kleine leven de hoofddoek heeft je toekomst in de horizon verweven kan jij daar eigen kleur aan geven?…

schilderij dat ik niet vatten kan het zoekend licht niet speuren van kille ochtend zonder zon tot koesterende zomeravond geen vroege vogels horen kan 't laat verkeer nog in de verte sensatie van de wind die opsteekt bij het krieken en zich na het schemeren tenslotte neerlegt bij de feiten de buitenloze dag vervliegt ik besluit hem te gedogen…

ik cheops weer in de woestijn kijk voor me uit ben opgetogen weet wat de macht van zand zal zijn in de sahara heb ik dat zand moeten gedogen zag nog de tartaren de chinese muur verhalen zij dropen af wilden gobi als een eigen speelterrein daar waar stenen grenzen stellen is de mens keihard toch voel ik geschiedenis van vrij…

wantrouwen hakt nu één voor één de vingers af van de hand die ik je gaf splijt de tong en maakt mijn woorden krom voor onbedoelde dubbele betekenis is even geen vergiffenis verblind het zicht op warme ogen die menselijk tekort nog wel gedogen ik schrijf met bloed fluister zonder woorden neem de pijn maar laat…

ik heb gegeven tot de onzen minder wogen dan het gram dat ik ooit nam het was gedogen te mogen lopen op de lijnen die jij in gedachten had ik balanceerde wat nee nu geen hand ik breek de blikken in je ogen want je woorden zeggen koud ik heb je nooit gemogen geen samenspel jij redt je wel uit onze vroege eenzaamheid er was iets…

ik ken de plotse zomerwind volle takken brekend nog niet mijn herfstkind ze stapelt wolken in het blauw tot grote hoogte hun grijze onderkant verregent gauw ik bliksem schrik met weerlicht in jouw ogen je lacht zo lief en met een tikkeltje gedogen we donderen heel zacht want niemand hoeft te weten van ons onweer dat zal komen…

een ronde witte tafel in de zon ik wou dat ik er een gedicht op schrijven kon je hakt met je gedachten in de tuin je haar krult van de goede luim vandaag moest het gebeuren teveel onkruid zag je staan met gele handschoenen ging je ertegenaan een duif met jongen in een berk moet het gedogen ze kijkt je aan met argusogen een ronde…

Hoewel wij elkaar niet moeten, gedogen wij ons Verdragen dus elkaar omdat het moet > Op zeker moment was jij er om nooit meer te gaan Hoewel wij elkaar dus echt niet moeten > ik zelfs bij voorkeur jouw hersens zou willen inslaan realiseer ik mij echt terdege > dat ik dan mijzelf echt veel teveel tekort zou doen 'k Leef met…