Alle inzendingen over gedwongen afscheid

Alsof de dood niet zwaar valt bouwt ze haar leger tegen de schemer, daalt gehoorzaam door de pijn. En zij ging rusten in mijn handen, wachtend op de uitslag van de witte naalden - Maar god wat nietig, geen geronk meer in het mechaniek, geen draadloze met moeder.…

laat het maar zweven geef het geen naam het recht van bestaan heeft zich al bewezen voltooid is de ontwikkeling de tijd van projectie voorbij slechts onvergetelijkheid blijkt hier levensvatbaar lippen worden gedicht met een laatste kus die zal blijven zweven in geklaarde lucht…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn lippen verwarmde zachte muzieknoten dwarrelden als een ragfijne sluier over mijn huid waar ze zich schikten naar de contouren van mijn lichaam ik vergat de tijd tot ik de kleuren hoorde van jouw onvermijdelijke komst je voetstappen, grijs en koud verkilden mijn vertrek…

Een baby in een moederbuik Hoe kwetsbaar kan dat zijn Gedompeld in pure liefde Een mensje zo heel rein Zo schommelde jij met me mee Opdat je groter groeien zou Daarna had ik je in mijn armen gesloten Je verteld hoeveel ik van je hou Maar die kans werd mij niet gegeven Geen lieve woordjes in je oor Abrupt ben…

ze is het vechten moe regels als degens te kruisen al haar woorden te wegen ze vallen toch verkeerd als een weegschaal steeds wordt gemanipuleerd en zinvolle argumenten worden doodgezwegen -lente was nooit winters de zomer kende geen kou en regendruppels in de herfst droogden altijd op in blauw- ze is het strijden zat wist zijn handtekening…

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht denken aan je gezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

voormaals vertederde ik jou met zachte handen waar jij nu warentig mijn hart verbrijzelt met stenen mijn tred is wankelmoedig alsof ik dreig te verzanden jij ging plots ongerijmd hene…

Mijn liefje zo heel klein Je was mijn wens, mijn droom Ik verlangde zo naar jou Je was alles behalve ‘gewoon’ Ik keek naar je uit Hoe klein je ook nog was Ik hield al met heel mijn hart van jou Ook al was jij er nog maar pas Toen jij in mij groeide Was ik zo ontzettend blij Ik had er nog geen weet van Dat jij zou sterven in mij Nu…

De handleiding was na een aantal jaren eindelijk vertaald Een leven gedeeld dat opeens eindig blijkt Overwinning op overwinning, maar ineens de finish gehaald Niemand die nog met de eer strijkt De enige zekerheid maakt zo onzeker Tijd is niet altijd de wreker De levenslijn hoort niet ineens te breken De gedachte “hoeveel tijd kan ik hier nog…

~~~ in de zwoele wind van vandaag fluisteren nog steeds de woorden die gisteren al vroeg vertrokken schetsen komen weer tot leven in een pastelgekleurd diorama verleidelijke denkbeelden waaieren uit in vlagen en ik bloos jouw kleur op mijn papier alleen je schaduw loog je leek veel langer -bij me- ~~~…

je hebt de meubels weggesleept contouren kleuren het parket ze kunnen naar elkaar toe groeien geen poot die het hen belet kunst ontbreekt tegen het behang hoewel een sobere witte rechthoek met een kram de nieuwe rage van de volgende bewoners worden kan ik sluit de deur kijk niet om werp me in de toekomst waar kunst verleidt…

Mijn kindje zo heel klein Nu had je groot genoeg kunnen zijn Die negen maanden zijn haast voorbij maar schatje lief, waar ben jij.. Een lege buik, lege handen Gossie kindje wat doet het zeer Die datum te moeten passeren De droom die is er niet meer En het voelt alsof ik ben bestolen Van een ontzettend kostbaar bezit En ik met het gemis…

In mijn land, hier ver vandaan Stond een huis vol vreugde Op de muur bij voordeur stond gegraveerd “familie Hamidi” dag na dag zag ik die gegraveerde zin hier voelde wij ons tussen deze muren veilig en vertrouwd alsof de bewegingloze steen op de muur nooit uit elkaar zou spatten Helaas, echter deze steen was in zand veranderd zand die soms…

dit gevecht is niet te winnen steeds weer val ik op mijn snuit elk pogen opnieuw te beginnen vloert me keihard onderuit bierkaaien houden zich vast aan alle neerwaartse spiralen voelen onverminderd nog de last van dwars genomen hinderpalen ze laten nooit los maar bijten zelfs met ruggelingse zinnen een verdraaiing in beleefde feiten nee…

Sterk wil ik zijn Ik wil je niet zeggen Dat ik aan je denk Sterk wil ik zijn Ik wil je niet zeggen Dat ik je mis Het kost mij geen moeite Om te zeggen dat ik je mis Maar jouw verzet Tegen alles wat je voelt Houdt mij tegen Jouw zwijgen Je liegt niet Zeg je En ik geloof je Maar je verzwijgt Belangrijke dingen Die ik daardoor…

ik keerde jou de rug toe en ging met loze woorden hene je zag niet dat mijn tranen in een zoete zuchtende wind verdwenen…

schroefbank met de handgeschaafde schavelingen en de borstel bij het zaagmeel geheel verfijnd door het zandschuren bewerkt met krulboren in alle soorten heb je gebeiteld en gespijkerd de tekening gebeitst of nog mooier in glans gevernist en zoals het hout is gebleven doorweven met nerven die elkaar grijpen zo was ik bij jou om afscheid…

Ik koester Jouw laatst gestuurde brief Een brief Waarin je afscheid neemt Niet lang En zonder sentimenteel te zijn Wijs jij Op een naderend einde Een einde Tussen jou en mij Natuurlijk vloeide er een traan Ontstond er een orgasme van pijn Maar ik begrijp waarom je moest gaan Waarom je niet meer bij mij kon zijn…

met je ogen wil ik leven al mijn liefde zal ik geven maar mijn handen blijven kleven aan de dingen die ik gaf. in je ogen zal ik leven al je liefdes wil ik vergeven maar mijn handen blijven beven bij de dingen die jij gaf. heel mijn leven moet ik geven aan de dingen die wij kregen maar vandaag geef ik je leven met de bloemen op je graf…

zieke merel gevangen in toversteen zilverkleurige schittering op het water zoute tranen langs je wangen zilte herinneringen aan later. bleke huid en doffe ogen boze ziekte zonder mededogen blote borsten met vele draden bange lossers aan de kade. dode merel in je vreemde bed duizend nachten met veel pret drijfzand zonder touwen duikplank…

Het afscheid was doordrenkt met weemoed ik wacht nu op een bus die niet meer komt ik warm me aan 't ijs een kater in een nacht die nooit vervliedt het denken van de bomen is een spel dat ik van jongsaf kritisch heb bekeken ik luister naar de stemmen in m'n buik die gonzen als de bijen in een boomgaard ik loop nu langs een weg die er niet is…

Ik moest je laten gaan, sterker nog, ik bracht je. Daar waar niemand hoort te zijn, maar toch. Ragfijne herinneringen, nu al, spoken, malen onophoudelijk. Wanneer houdt dit op? Onze stemmen, een traan, lachen, ja, dat vooral. Nu, met het gezicht naar even geen toekomst. Tsja, wat dacht je.…

Met een zijslag naar een nieuwe voorstelling vertrek je wijder en wijder, nader en nader, opstandig bijna, neem je stelling. -Wij hadden vrienden kunnen zijn- Stilte valt. Ik heb je mens gekend, van de Boze gehoord. Jij slaat sjaals om de waarheid tot asfalt. Verzakt de stad nu, in het panorama, maak jij het leven weer speels, mannenkind…

hij leek een boom met gespreide takken die je altijd vastgrepen als je dreigde te vallen hij was zo massief een toonbeeld van kracht maar alleen aangewend om geweld af te wenden toch was één schot genoeg om hem te vellen zijn eigen hand tekende zijn afscheid ~~~ in memoriam…

Mijn verlangen, mijn geluk, mijn wensen Het vaarwel van dit bestaan Mijn afscheid, adieu mijn mensen Ik moet een stukje van mij laten gaan. Het wordt nu stil om me heen Alles beweegt ondanks het stilstaan van mijn tijd Met mijzelf eindelijk alleen Ik en mijn eigen eeuwigheid.…

ik zit en doe mijn ogen dicht, wat zal de toekomst geven, ik denk aan de lijnen op jouw gezicht, die lijnen vertellen veel over jouw leven. mijn gevoel laat ik gaan, ieder heeft zijn eigen verleden, maar wat ons ook is aangedaan, samen moeten wij op weg naar het heden. teveel tijd is er al verloren, misschien heeft het zo moeten zijn,…

vandaag zal ik de man worden die ik voor jou had willen zijn jouw woorden zullen de weg wijzen in mijn dromen van vroeger mijn weten zal leven in ons verleden de idealen zal ik veroveren en aan mij onderdanig maken ik zal bewijzen dat wat we ooit dachten maar nooit deden, ons verwachtte ik zal voor ons beiden leven maar weten…

ze raadt de dagen nog in vlagen ziet geen licht of donker meer levend heeft ze zich begraven en daar leg ik me bij neer heel lang heeft ze zich verzet ging niet voor, maar achteruit het te strak knellende korset werd steeds meer eigen huid nu haar ogen uitgekeken zijn kan ze het leven laten rusten vertrouwend op een duisternis die níet…

Lees dit eens even door terwijl ik je ogen volg die langs de letters glijden en lezen van de spijt die beduiden dat mijn leven slechts voor jou is bestemd Ik kan de oerknal niet terughalen uit de jaren die zijn weggeleden zoals een droom die onwerkelijk leek te zijn om dán te worden beleefd terwijl jij de deuren sluit Het papier in je…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…