Alle inzendingen over gedwongen afscheid

Zijn oude handen zoeken Rusteloos pakt hij het laken vast Zijn lichaam is hem nu een last. Hij ademt zwaar Wat duurt het lang, zegt hij Waarom moet het zo lang duren Deze laatste uren We blijven bij hem Deze laatste nacht Soms zegt hij nog wat woorden Het klinkt zacht In zijn hoofd is nog geen rust Zorg goed voor Marie En of we nog…

Dag Ben je er weer? Hoe lang is het nu geleden? Dat ik je weer heb gezien? Dag, ik ben er weer Ik ben hier iedere dag Te kijken en te wachten Tot ik je weer zie Dag, Ben je er weer? Ik vraag me af hoe het met je is Waar je zoal bent geweest En waar je nog van droomt Dag, ik ben er weer Ik wil wel met je praten Maar ik weet niet…

jouw beeld nu nog helder op mijn netvlies gaat al vervagen hoelang nog gaat het duren hoor ik je vragen hoeveel uren voor ik jou voor altijd verlies want lief zo zal het gaan toch?…

Ik zou, mijn hoogtevrees overwinnend, naar de hoogste toppen kruipen, als ik nog een keer je toe mocht fluisteren, dat ik van je hou, ik zou: mijn watervrees overwinnend, naar de bodem van de zee duiken, om te zeggen, dat ik je zo mis. Ik zou, alles willen doen, om je nog een keer, één keertje maar, te zien lachen. Maar moet…

Laat nu maar los, verzoen je met het einde Wees maar niet bang voor wat je nog niet weet Ga maar gerust, wij volgen dan wat later… Dezelfde weg die jij alvast betreedt Je hand, zo smal en roerloos in de mijne Raakt nu de grens van duisternis en licht Voorbij die grens wacht de volmaakte liefde… De pijn verdwijnt van je verstild gezicht Laat…

haar tassen staan al klaar in de gang zeven jaren samen duurden nét te lang haar hart was koud zijn ogen kil vechtlust was verloren bij gebrek aan goede wil het moment was daar stilletjes haar jas aangedaan zwaar bepakt verliet ze het verleden het was tijd om te gaan…

dansend verscheen je in mijn droom glimlachte je liefdevol naar mij omringd door 'n soort heilig licht genoot intens van jouw komst niet wetende dat je afscheid nam jouw ogen voorgoed gesloten voor altijd dicht *~ Roberto in memoriam 11-03-2007~*…

Pijn.. ging voorbij toen zij zei; vergeet mij... Vergeet.. al wat we elkaar hebben gegeven.. laat ons gaan..ver..uit elkaars leven. Laat onze "liefde" zweven.. Als een luchtbel, hoog in de lucht. Kijk, zei zij,..met een verlichtende zucht... ...onze luchtbel spat uiteen... voel je die druppels om ons heen..? Dit is ons laatste restje verdriet…

Maandagavond, een snikhete aula Twaalfjarigen op de planken Een treinreis als metafoor Voor de door hen afgelegde weg De jongens staan er als mannen De uitgelopen schmink van hun baarden Ik ben er voor hem Hij staat tussen zijn vrienden Het eerste loslaten Lijkt vanavond voor mij Nog maar zo kort geleden Ik beleef het opnieuw Het gezang…

zoals het licht zal het altijd zijn vergeten de nacht verdreven de pijn voor altijd ontwaak ik de zon zonder spijt zonder angst niet bang voor het licht dat schijnt bescherm jij ik kus kus jou en jij jij kijkt en ziet mij dit afscheid duurt niet lang ik streel, streel jou je wang je zilveren haar tot gauw tot daar…

Ik kom even naar je kijken Jacques, ik sprak namelijk net even met je vrouw Hoorde dat je ziek was, en nu ik zo naar je kijk, zie ik een uitgemergeld man Je lag op de bank te slapen, en uit beleefdheid ben je overeind gekomen, met behulp van je vrouw, want zonder kun je het niet meer Hallo buurman, spreek ik, ik ben hier nieuw in de…

ik wil je stem niet horen wanneer ze afscheid neemt op toonhoogte van brekend glas vertelt hoe mooi het alles was maar zwijgt hoe jij dronken werd zomaar naast mij schaamteloos een ander verleidde een eind maakte aan ons beiden de woorden die je zei gaan wellicht verloren maar de naklank van je stem zal ik blijven horen…

Toen ik naar de hemel ging, heb ik, met 'n kosmisch kiezeltje, onze namen op de achterkant van de maan geschreven In de hoop dat jij het later, heel veel later, het zult lezen…

"Schepen vergaan maar... niet jij..." zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast. Ik zie…

De rugzak met het verleden erin wordt steeds zwaarder Ik wil het vergeten, zodat ik door kan gaan Elke dag draag ik hem bij me Alles zit erin, elk verdriet, elke traan In mijn hart draag ik de gelukkige momenten Mijn hart zit vol met complimenten In mijn hart zit jij Jij bent mijn alles, mijn maan, mijn tij Helaas zit jij ook in mijn rugzak…

Deze woorden die ik voor jou schreef al wat van ons overbleef laat ik achter in de aarde aan de voet van de boom die onze namen uit liefde bewaarde hij neemt ze op en het nog onbeschreven blad draagt dit afscheid waardig omgeven door een gouden gloed laat het langzaam los een laatste ritselende groet ademt zacht tussen de…

er zullen nachten zijn waarin ik jou zal zoeken, je willen voelen en het gordijn dat tussen ons is gevallen willen oprapen en het duister van de nacht willen tegenhouden er zullen dagen zijn dat jij mij hoort roepen, me willen omhelzen terwijl mijn lichaam niet meer is, wel slechts een gedachte die je kan raken deze momenten herinneren…

ogen kijken luisteren ogen voelen ogen zien alles en soms het einde dichterbij ik zie jou luister naar jou voel jou en kijk naar jouw einde te snel zo dichtbij…

hoelang zal 't laatste lied duren klanken der uitgeleidene hoeveel engelen zullen nodig zijn om het koor te vervullen waardoor de hemelpoort gestaag haar deur zal openen op het juiste moment licht zal schijnen ter begeleiding om haar te brengen daar waar wij nog niet klaar voor zijn liefde de boventoon voert klinkt 't vaarwel onherroepelijk…

't is tijd om verder te gaan verder dan ver, uit jullie leven vandaan. En wanneer ik dan ga, kijken jullie me verdwaasd aan inderdaad, zover had dit nooit mogen gaan.…

over mijn schaduw heen zet ik stappen in een ander leven schuw duw ik door overweeg ik schrik ben ik bang een leven lang zo vertrouwd achter te laten even moedig stap ik bijna lachend over mijn schaduw heen op weg naar onzekerheid die zo vreemd lijkt tot de zon overvalt stralend en uitbundig in mijn gezicht schijnt…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

op de begraafplaats, Het marmer is bedolven onder bladeren, Nat,goud rood en groen, Kan nog steeds niet geloven Dat je er nooit meer zal zijn De kaars is aangestoken De raampjes van de lantaarn zijn zwart Net zo zwart als de dag dat je bent gegaan En niet meer bent terug gekomen Mijn haren zijn nu grijs Jouw handen gingen door mijn donkere…

Deze ochtend viel ik in een zwart gat Want gisteren las ik het fraaie slot Van een echt indrukwekkend goed complot Het was die Salander die mij opvrat 'k Was op de personages echt verzot Kalle Blomkvist was ontzettend gevat En Lisbeth werd vaak erg jeugdig geschat Drie dikke delen; toch las ik ze vlot We zullen op dit werk moeten teren…

Andre Hazes is niet meer. Veel te vroeg gestorven. De smartlappenkoning van weleer, Had vele fans verworven. Niet meer op signalen letten, Eist op den duur z'n tol. Want leven op bier en sigaretten, Houdt immers niemand lang vol Andre zat een paar keer in de shit. Vooral met de scheiding. Andre scoorde altijd een dikke vette hit. Rachel…

soms wandel ik langs de waterkant waar wij ons tussen ’t riet verstopten nog steeds staat het afscheid op palen en is het water gevuld met droef al zou ik jou willen gedenken de koude woorden uit het steen slijten opdat onze dromen tot leven komen wat rest is spijt en spijt alleen soms kom je voor in gedichten dan leen ik de ruimte even…

Gemis veel verdriet het niet begrijpen einde van het strijden aanvaarding.…

- Een mens heeft maar één hart Een ziel wel duizenden Het maakt dat de mens Een mens verdragen kan - hier sta ik dan tien jaar verder van jouw dood verwijderd als zachte tikken van koper tegen ’t mahoniehout gaat de tijd voorbij al wat ik hoor is jouw stem tussen het steen en het mos de kiezels bewijzen dat jouw adem niet…

eens was jij het roodborstje je zong de nachtegaal van haar plek nu krijs je gelijk de meeuwen verloren boven een verlaten strand de golven overstemmen jouw treurgezang je bent als stuifzand…

Vandaag ben ik even helemaal stil Denk ik terug aan de jaren tachtig De Post-trein was destijds oppermachtig De TI-Raleigh-ploeg maakte het verschil Door het raam dicteerde Peter zijn wil Mijn helden luisterden dan aandachtig Dit ploegenspel was werkelijk prachtig Ik zag toen de koers door een roze bril Op de pedalen als idioten Ze reden…