Alle inzendingen over gefluister

stilte blijft hangen het zwijgen gehoord woorden die kwetsen gefluister in troost alles zegt iets verdriet vaak alles tranen door woorden in stilte gehoord…

zoetelief ziekebloed strelende koorts opvlammend pelsdier geplunderde moord brute volharding tot brakens plezier drachtig gefluister genadig ontspoord…

laat me zweven met je zachte aandacht vingers die lijnen trekken over mijn gezicht zacht gefluister kriebelt in mijn oor ik kan wel huilen zo intens genieten…

Door zijn kalme geruststellend gefluister, heeft het 'n aantrekkingskracht naar het licht.…

Ik kan slechts maar zuigen elke noot tot in mijn hart het gefluister is al begonnen en veel meer kan ik nu niet.…

Eigen spiegelbeeld, weerkaatst gefluister. Luister door de spiegel heen.…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

Stilte in de duisternis horen wat gefluister is. Vergeten wat het is die tijd, staren in de eenzaamheid. Het zweven door je hoofd zo heel intens verdoofd. Slaapdronken is de nacht die stil verdriet verwacht...…

De zwijgzamen geldt dit geheim gefluister: God schiep de mens als leemklomp zonder luister. Hij toefde een ogenblik in dit aards leen, Beet in een vrucht, en dook weer in het duister.…

Bloed stroomt, een rivier, water valt door gehuil, Stromend in gefluister. Peuterend aan oude wonden, kleurt alles rood. Liefde is een vergeten droom, mijn hart is dood.…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

Ritselend blad, als een zacht gefluister,hier in het duister. Kijk, voel ontroering als de natuur rust in de nacht.…

te midden gulzig zomerlicht dampt zee over strand en duin de weiden daarachter hangen vol zoet gefluister er zijn woorden nodig zolang ons hart maar spreekt…

Inspiratieloos achtend door de dagen heen Ik kan niet lachen zonder besluit Ik Luister naar het gefluister in het duister Het wordt nimmer stiller als dingen doorgaan Stop de trein Houd hem tegen Want voor je het weet is hij niet meer te stoppen…

Eenzaamheid minachtend, Het roemrucht gefluister bedwongen De grootheid verzachtend de ballade bedachtzaam gezongen.. Tekenen tot algehele waanzin, tot het minimum beperkt... De boventoon komt van binnenin.. Door zijn illusie gesterkt...…

wat de aandacht trekt is 't oorverdovende gefluister van de karpers in een poel we luisteren gespannen naar een samenspraak in een soort geheimtaal... durven slechts gissen naar de betekenis ervan want liplezen is geen optie…

de gloed die schijnt ga voorbij het gefluister red het leven dat verkwijnt…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zeide: ga je mee met mij mee zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat het mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het de geest was die zichzelve vaarwel kuste…

Geritsel tussen de struiken als een rustig zacht gefluister. Stilte, tot de nacht zijn taak overdraagt aan de nieuwe dag.…

Zij spelen muziek fluittonen in m'n oren Ik luister hun spel doet me bekoren het fortissimo Het gefluister als een stroompje aan de bergrug ontsnapt Het is als ademhalen tijdens.... hun verhalen in de omslag ........kaft van muziek.…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zei ga je mee mee met mij zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat zij mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het mijn geest was die zich zelve vaarwel kuste…

ben jij hoop en verlangen een traan op mijn wangen de stem uit mijn dromen dagen nog te komen nevel in de morgen het avondrood gefluister in de wind de lach van een kind een hart gegeven met liefde doorweven ben jij het leven hier in mij…

Als een koning ziet hij elk spiegel buigen en zijn de ogen zijn koninkrijk waarin ze hem zien en vrezen als de nacht die de tijd verslindt en hun dromen met koud gefluister weer laat baren wat zijn dromen blijven wensen.…

waar in geschreven afscheidswoorden dauwdruppels hervormen tot een traan huilt hij zacht het eeuwig verlangen ijskoude ogen op zoek naar haar blik ontwaart niet langer haar troostend gefluister eenzaamheid dauwt in de vorm van een traan…

mijn jeugd verloor toekomstdromen dagen naar morgen gelatenheid waar hoop verscheen als tranenwens in stil verlangen gefluister wordt hoor ik mijn vragen zichzelf herhalen elke traan wil haar wens beleven in jeugd…

Ineens voelden ze iets van luchtweerstand En onder hen ontstond de duisternis Er klonk al snel gejaagd gefluister: 'is De kerstman soms wat roekeloos geland?' Tevreden sprak de sterrenwichelaar: De donk're dagen zijn wel vroeg dit jaar…

mooier dan een blues klinkt haar hese stem na langdurig gefluister nog iets versluierd doch steeds lichtblauwer wordt het uitzicht op het meer haar lach beslaat het glas en in de wasem lees ik al de noten op haar zang nevelweersprekend zal zij degene zijn met de langste adem…

Reikhalzend als een toren, spits ik mijn oren en vang gefluister, als ik luister. Duizenden stemmen, een geheel. Een symfonie van gekrakeel. Dit is ons collectief geweten, opdat we niet zullen vergeten, wat was en wat er komen gaat, ik sta paraat.…

Liefdevolle gekleurde woorden Troostend warm voor hen die luisteren Verdwaalden, zij werden nimmer ontvangen Hebben nooit de pijn verzacht met fluisteren Grauwe regen smoort het gefluister Van een misplaatst bezorgd boeket…

Er is iets maar ook niets dat tussen gedachten spookt gefluister in de ruimte loze woorden in je dromen. En als ik dan luisteren wil dan hoor of zie ik niets omdat de wil niet is verdwenen maar de mogelijkheid meer dan ooit.…