Alle inzendingen over gele trui

De zonnebloemen spreken van vertrouwen dat geel groeit en dagelijks de zon verbleken doet. Ik groet de nieuwe morgen en je stille lach omdat alweer een dag ik nergens woon en toch echt thuis ben.…

woorden stokten gevoelens wrokten langzaam van binnenuit stemmen kleurden naar een hoger timbre met een blikkerig geluid de zon scheen vaal warmte leek met een wolkende wind te verdwijnen door mistige flarden jankte het blauw gele licht in een plotseling verschijnen de schreeuw is gekomen een genadige spuit gaf rust in een glimlach…

ieder jaar weer word ik verliefd op jouw lentemuziek die klinkt in je stem waarvan de kristallen tonen verwaaien in warme wind speels fonkelt de melodie van je ogen in kleuren die alles beloven zacht dirigeert lichaamstaal het bloeien van onze bloemen naar de voorjaarsfinale weer luidt het geel wit van duizend madelieven jou in…

Hoe iemand de gele bloesem in de mond stak en kauwde ze sterk smakend vond. Natuurlijk was jij bereid te delen jij en wij, tong tegen tong de smaak van lindebloesem in de mond.…

Ik symboliseer, spiegel onze liefde aan een tuin vol wilde rozen, rode, witte en gele rozen, met op elke hoek een fontein en in het midden een bassin. In de vroege ochtendzon tot het laatste avondrood zullen in jouw aanblik, mijn wangen hevig blozen en alles zal volledig zijn, vervuld en verzadigd.…

Het verkeer stokte hortend en stotend wrong het zich dwars door het dorp in de oktoberzon blokletterde een spandoek rood op wit aan de voeten van een levensgrote Christus aan zijn kruis tegen de kerkmuur aan laat je borsten onderzoeken ik was onthutst de kerk vernieuwd een monument beschermd de Christus verkleurd geel-wit verweerd…

jij bloeide naast me in het gras het gele hart omkranst met witte blaadjes een wilde bloem vlak naast het pad waar toeval jou ontkiemend wortels gaf ik streelde je pas later heeft je zachte geur me naar je naam verwezen voor mij ben jij uniek gebleven nog kom ik graag jouw bloem is nu een weelderige haag…

De Nederlandse aarde gevuld met kleurrijke tulpen er fluistert zachtjes een wind tussen de molens z'n wieken vlinders genieten van de zoete nectar gele tulpen zijn net zonneschijn vel rode tulpen wekken vurigheid maar witte tulpen schijnen als een licht vanuit duisternis de Nederlandse aarde gevuld met kleurrijke tulpen…

Hij tuurt naar langzame takken in de wind het blad kleurt aarzelend geel en denkt, al weer een nieuw seizoen. Bij de buren openbaart de herfst zich rood in appelbomen. 't Lokt hem naar buiten de fris ijle lucht verspreidt een spoor van kruidige geuren zo spreekt de herfst van tijdelijkheid ook in zijn leven.…

was niet de droefrode maan die langzaam boven de bergen verscheen niet het zachte ruisen van oude platanen die rust en stilte van schemer beaamden het waren jouw ogen die glansden van zomer op het dorpse terras waar onze lach de spanning verbrak we dansten en lachten in een nacht zonder einde vrijden ludiek de muziek langs het geel…

het gaas gespannen grofmazig voor de dikke wol die we samen sponnen ieder in een eigen kleur aan het patroon begonnen jij geel en bruin ik groen en blauw met lussen namen we het niet zo nauw samen hebben we het afgekant versierd met franjes in oranje ons eerst tapijt nog zijn de kleuren niet vervaagd verkeerde lussen hebben…

Door schimmen van optimisme omringd en de triestheid van gele tegels ik mis de schijn van nieuw en fris en de rust van duidelijke regels weer even beleef ik de schoonheid van de na-oorlog nog voor het dromen werd bedrogen eerst een plaat, dan klak naar beneden de naald danst er zachtjes op en de muziek kraakt door het stof van de radio-versterker…

hoog reikende hoofden schudden rond in een bekoorlijke symfonie van zacht geruis twijgen laten hun zomerlast vallen of liggen reeds stuiptrekkend voor dood op de grond kleurende bladeren tonen gedragen door de wind terstond in bruin, geel en groen aan afhangende takken vogels vliegen weg in het besef dat er weer een seizoen aan zijn einde…

plamuurde snel het grote doek met basiskleuren jij gaf de wereld meer gezicht zonlicht deed wat geel verkleuren maar in ongebreideld mengen werd snel het schildersmes gezet je probeerde nog met water aan te lengen in contouren was je leven uitgezet nog dagelijks penselen we in oliezacht het wit van licht en zon maar de…

langzaam door te vaak als schouwer in het eigen internetdecor sloffen op de derde wereldschoenen eten vrucht van hun seizoenen die door kinderen is geoogst putten uit in decadentie want ons dienstenwerk is nog slechts preventie van een magere status quo toch galeit het spookschip van de wereld in een speed wit is bang nuances geel…

Weet je hoe het eens was hoe groen was niet dat gras eikenbomen die tot de hemel reikten paddestoelen oneindig veel dat alles was ons deel weet je de zon was gewoon geel de sterren flikkerden in de nacht en de maan helder als glas weet je dat als ik naar je kijk hoeveel het me spijt dat jij part noch deel had aan dat verleden dat jij…

met uitgestrekte arm nodig mij de zon op een lenteavond tot niets te doen zitten en genieten mag kan en zal ik van het allerbeste wat de natuur brengt zitten in mijn stoel strijkt brom zoemend zwart geel gestreept een hommel neer een vlinder fladdert boven een violenkrans in het struikgewas zingen vogels luid wat is het mooi…

Als vroeger is verdwaald bijten de herinneringen als zuur gemis laat sporen zien waar herkenning zich verschuilt tussen de flarden van de tijd zelfs het geliefde tuintje verdwijnt in de kille asem het verlies de gele trossen van de treurwilg hangen zwaar en de laatste bloesems tooien zich tegen beter weten in terwijl de herinnering…

je woestijnt weer na ons paradijzen groen wordt geel verzandt geheel ik dacht dat jij de weg zou wijzen jouw zon scheen zacht maar ploert nu koper aan een verre horizon jij was mijn meertje en oaasde schitterend in kleurenpracht ik versjok het kale land jouw hand heb ik verloren nog spiegel je mij fata's voor maar de morgana's…

ik zal altijd voor je gaan niet alleen in strakke nachten maar ook in wachten op een hemel die vol donker hangt nog kan ik sterren plukken als de maan in roze komt en groeit tot geel geen moeite is me dan te veel maar als de herfst verschijnt en dagen weer gaan korten zal het ons schorten aan licht en warme zonneschijn Juist…

je koos voor wit in nieuw beginnen je huid was bruin ogen zacht van binnen lente kleedde je prilgroen en geel je groeide, bloeide naar genezend heel nu zomer je ziet vruchten rijpen een mooie herfst zal de oogst doen blijven we zullen winteren met elkaar, wit heeft de basis neergelegd om elk seizoen te delen als een paar…

ik heb de verte in je blik gezien geen melk en honing of koning in zijn luchtkasteel wel drama dat ik met je deel de gouden zee in golven van serene rust een blauwe hemel tart het geel van zand, het strand waar jij mij zwakker kust het bloedend rood van een geschelpte roos doornen krassen dromen als tatoeages in je huid…

Wolken kleuren rood en geel. Bliksem begeleidt de donder bij een machtig tafereel. Over alle stille bomen waakt de grote gouden maan. Vergezeld van mooie dromen die als sterren blinken gaan. Als het schouwspel over is, dan pas valt de duisternis. Alles wordt in het zwart gehuld en de zon wacht vol geduld.…

klamme muren zijn het de bloedende handen met tranen gewassen de wisselende tekens aan de lucht is het de blinkende vogel die verblindt de nachtelijke uil met uitgeslagen vleugels zijn het zwervende schaduwen in licht en donker de parelmoeren wolken van het voorjaar is het het weifelende blauw van de iris het uitbundig geel…

Narcis ik denk aan jou, ieder voorjaar opnieuw, jij bent de gele deken, niemand kan dit verbreken.…

De zon scheen daardoorhen en kleurde als een boei, werd een oranjeappel, verschoot van vroeg goud tot geel en groen, zag dan weer blauw, waste met indigo een bloembed, violet. De eerste regenboog sprong in het eerste oog. ---------------------------------- uit: 'In een mum van taal', 2002…

Nog dansen de elfen dit herfstig lied en zweren bij groen geel bruin en vurig rood dat tussen nu en elke nieuwe zucht de schoonheid van het blad bewaard daar soms, een enkele keer - al sloffend door een krakende zee - er nog één hangt trillend in zijn naakte zelf maar volmaakt is wat de wandelaar raakt, verblind of bijna achteloos…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

ze wuiven niet zwaar zwiept het riet onder stuwend code geel ze buigen blijven heel in een weerloos golvend striemen nog kanten zij de rechte sloten en het open waterwingebied er is geen angst handen zijn nog niet gesloten de storm duurt niet lang toch nevelt regen nog wat vage herinneringen tegen de beslagen ruit toen…

daar zingt een hoge es gekromd door jaren wind boven op een bloemenlint en langs de landweg in een geur van peper bloeit een lijsterbes de witte dovenetel loert pisnijdig naar het geel van boter- en van paardenbloem kijk hoe langs het ovenbuur wit en lila de seringen welriekend naar je ogen dingen een liedje om te zingen een ruiker…