Alle inzendingen over gele trui

Ze zijn weer te aanschouwen de narcissen haar knoppen opengevouwen door het zonnelicht showt ze haar schoonheid in gras en veld met gele linten waar je hart van smelt de lelieblanke magnolia met parelmoeren gloed een verademing voor het gemoed en ook de forsythia die met felgele ranken als vurige fakkels afsteken tegen het ontluikende…

Vissen rood en geel dobberen met mij mee. Ze schudden met hun schubben en zwemmen in de zee. Kieuwen zijn nu mijn longen, water is mijn lucht. Zo kan ik voor eeuwig blijven in deze blauwe vlucht. Kwallen in een zee van blauw, ik wil bij ze blijven. Spelen met de vissen oneindig door het water drijven.…

natuurlijk nemen wij beiden een bloem mee voor jouw kist uiteraard uit eigen tuin boeketten wil je niet of grote grafkransen want jij lieft de eenvoud geel is jouw warme kleur dus pluk ik gulden roede gave van moeder aarde een stille groet aan jou met zegen voor jouw reis voorbij de sterren…

in zijn gebogen geel doorstaat de berk het allerlaatste licht… de nadag nadert, bleek en oeverloos gezwicht in witte windsels rond een oude stam geen gram gehaald, doch zon verschaald op dorre takken in het stijgen van de maan hij moet gaan – de herfst – hij kon gekerfd in stugge bomen en de dromen van een kind niet langer naast…

als de wind in prunus bloesemt omarm je me roze laat onze stappen blozen op het pad naar eerste rozen door het prille groen zijn we gegaan het geel heeft afgedaan in laatste bloeien en bolt langzaam naar de zomergroei mag ik de roos nu voor je openen op het nog roze pad van samengaan want de wind heeft ook de prunus snel haar…

je oogt weer ondeugend en kijkt me sprookjesachtig aan zie in je hand de fee verschijnen die staf en sterren laten staan ik tovenaar een snelle paddenstoel met kaarsjes en zacht zicht jij weeft weer sluierzacht ons liefdesbed uit stralen geel maanlicht de open haard is stuk alleen de kleine uurtjes warmen zich in ons geluk…

Geel-blauwe treinen kruisen tussen ons door. Auto’s passeren in gepaste draf. Af en toe een voetganger, met muts of tas of buggy. De rotonde van Venlo leeft.…

met gele ballen door de schipper niet gezien door dichte mist misschien? het botsen en vallen ramptoeristen aan beide kanten.…

ik joeg je laatste geel door kale takken een herfst te veel najaar toont zijn herfsttapijt roodpolig want de zon geeft ons vandaag respijt we dekken samen zomer toe en oogsten al zijn kleuren de vruchten vallen zijn het hangen moe we winteren in overleven voelen ons met wat de herfst heeft gegeven klaar voor weer een eindloos…

vliegen spelen ongestoord landen en bewegen warmte is ongehoord geel vraagt snel om regen het rechtgekante polderland de zomer trillend in de verte loomheid laat de klokken slaan het zware werken is gedaan ik koester zachte schemer als stilte in mijn hand een vogel kaatst een zonnestraal terwijl het donker langzaam valt…

de zomer is te vol het gele oog van rottend vlees midden in de dunne tovenaarscape blauw van vervliedende dagen de warme mond vol rood bedropen de baard van het vuur van aanstaande dood en in het laffe avonduur roept het om winter het loeien van de haard waar net het smoren vraagt de waard is een valsaard bedienend op de wenken…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

met Pasen nam de liefde ons te grazen niet iets om je over te verbazen want zo lopen soms de hazen met Pasen gedonder in de glazen bloemen geel in vol geschonken vazen geverfde eieren en scherp gekruide kazen met…

Yellow haiku In de felle zon lijkt jouw gele bikini wel bijzonder klein. Hoogzomer Haar bloes half-open haar borsten witter en bleek mijn hart staat in vlam.…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was, hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood, lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

voor ‘t kleine bange meisje dat nooit echt een kind kon zijn pluk ik mooie gele bloemen in een zonovergoten wei aan ‘t kleine lieve meisje dat nooit echt een kind mocht zijn wil ik al mijn liefde geven en haar vertellen het is voorbij tegen ‘t kind dat je niet zijn kon wil ik zeggen jij mag er zijn heb vertrouwen in de toekomst…

zilver wilgenkatjes toeven wit en glanzen met donzig dansen uit bruine jasjes aan de kant van het roestrood waterlopen land langs de velden waar woorden over mij vertelden en diep frazelen waar mijn stemming ingetogen roert waar grote paardenhoofden gebogen grazen van gele resten tussen lentegroen waar ik…

Mijn schaduw heel klein De zon staat heel hoog Een geurende jasmijn Achter mij een rozenboog Fleurend in de zonneschijn Ik sta tussen madeliefjes En voel me heel blij Zelfs gele trompetjes Lachen naar mij Ik geniet heel stilletjes Heel die bloemenpracht Die mijn ogen streelt Volbracht in 'n zomernacht Bloemen, een zinnebeeld Van mijn…

Waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint, waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief, waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden, daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots…

zij groende met een lichte zucht wat bomen aan de horizon in volle vlucht narciste groepen geel met een handje warme zon voor zij het wisten had in het perk de krokusbolletjes al uitbundig bloeiend bemerkt waar zij pauzeerde defileerden de bonte vliegers hun blijdschap over haar vroege komst de nesten af en gereed voor…

we hebben de witjes gezien op gele velden een zomers palet vol speelse helden in naamloos fladderen vrijwel niet te volgen in het kleine doelloos vlagen van een warme wind die al die duizenden moeiteloos kan dragen daar waar thermiek de kop opsteekt krijgen zij eindelijk de hoogte die hen doet verdwijnen in het ijle wolkenwit…

zacht kabbelt water in zijn oneindige stroom murmelen golfjes het eeuwige liedje van de verloren droom waar in samenspel van wind en maan nachtspiegels ontstaan in geel weerkaatst op rimpelloos zwart vollemaans pracht maar overdag als winterzon glimt op de strak bevroren plas dan zingt het ijs en klinkt plezier helaas nog…

Stilte in de straat stilte plakt op de muur op de glimmende steentjes in de stoel met de kussens op de marmeren tafel onder de autobanden zelfs stil is de vochtige volle maan de spaken van de fiets de druppel in de kolk de dichte jalouzieën de stilte geurt in geel en groen de stilte zoemt de stilte suist de stilte houdt de adem in…

Als het lente wordt dan stuur ik jou Vooral de groeten uit de Jordaan En die tulpen, die gele, die rode Die duizenden tulpen uit Amsterdam Die komen er ook aan En natuurlijk de Lente-uitnodiging “Kom naar de Jordaan”: Naar de binnentuinen Vol natuurlijke pracht en praal Maar waar bovenal Als het lente wordt ook de daken Gaan bloeien als…

een ronde witte tafel in de zon ik wou dat ik er een gedicht op schrijven kon je hakt met je gedachten in de tuin je haar krult van de goede luim vandaag moest het gebeuren teveel onkruid zag je staan met gele handschoenen ging je ertegenaan een duif met jongen in een berk moet het gedogen ze kijkt je aan met argusogen een ronde…

waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots en gaf eeuwige…

ik zag gezichten in niet begrijpen een vage groet ging langs mij heen ik was alleen ogen bolden tolden om en om een akelige lach die gele tanden zag in een scheve mond voelde een hand in sprakeloos raken proefde ik toch een angstig misverstand en komende paniek ik was het niet en wilde weg de deur van hout voelde vertrouwd…

schittert ontstaan in licht van verlangen opent een mond witte kristallen gloren daarin sprankjes hoop passen en meten een hechtere vorm gedragen in de verorberkom tot op zonnewende kaatst het licht in lach over en weer buigt een prisma verleden tijd keert witschijn om in eindigheid vlakken getuigen van slijt in gele…

o wereld ik wil over je heen vliegen lopen door land van vriend of vijand door een vallei met bloemen zo paars of geel zoals alles een geheel o wereld o zo mooi geef ons een gooi schud ons even wakker laat het niet zo zijn zo blauw zo fijn o wereld deel geef een teken of een gil o mooi wereld deel.…

in een stoffige plooi van de tijd vind me dan weer in de luwte van die ene boom waar klaproos en boterbloem het weidse wuivend met ons deelden waarover we spraken of zwegen zich fluisterend herinneren laat nu de wind er nog speels door het lover waait en rond die boom nog liefde ruist in tere tinten groen en rood en geel…