Alle inzendingen over geloften

alle vertrouwen geslonken tot het jaar nul, toen alle flauwekul begon alles is vreemd nu mijn voeten uitgeput haar stappen volgen en de geur van chemo mijn geest bedwelmd zoals ik oliebollen vermijd het leven is mij in haar nabijheid wereldvreemd geworden, en voel me een reiziger die pioniert langs zijn eigen gedachten belofte gelofte…

Het meisje liep niet, doch zij schreed gracieuze pasjes met prachtige benen Die geweldige fee, als mens verkleed was buitengewoon van top tot teen en ze blijft mijn lief als je dàt maar weet Het meisje praatte niet, zij reciteerde simpele zinnen leken geloften te zijn Schoonheid, die welhaast drogeerde, maakte van water overheerlijke wijn…

imponeert de natuur met een strengbedirigeerde triomfmars Snaren klapperen van de smeltende kou door een fletse of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren piano’s likken hun gekuifde veren in een goudgeelslaapdronken bui weer tot toonbeeld van slepende elegantie Klarinetten ontkrullen zich strekken zich uit hernieuwen hun gelofte…

Laten we naar Gods boodschap horen En ons verheugen op Zijn beloften En vertrouwen stellen in Zijn geloften Hij, onze God, die wij mogen toebehoren. Dank Heer, voor Uw grote liefde en zorg Dat U voor ons een toekomst hebt bereid Waar wij U mogen prijzen in eeuwigheid Want U bent voor ons de vaste rots en borg.…

In die tekst verzoekt men nietigverklaring van alle geloften en verplichtingen die men jegens God en zichzelf in het afgelopen jaar op zich genomen heeft.…

Een band, een gelofte die je niet kunt afkopen! Met de beste wil van de wereld vanuit twee mensen die iets samen deden, leden om verder leed te besparen, te voorkomen. Het diep geloven in het uitkomen, het vervolmaken van mijn eigen levensweg heb je me, gratis en voor niks meegegeven. Het is een intens en toegewijd beloven.…

Mijn tanden ontmaagden haar wellustige hals Een gelofte van trouw voor mijn donkere bruid. Haar bloed smelt als ijs op mijn dorstige lippen Als de zegen van eeuwigheid zich voor ons ontsluit. Het maanlicht ontwaakt mij uit diepgaande dromen Als haar foto mij aankijkt uit een levenloos blad.…

een laatste vuurpijl vonkenregen spat uiteen inktzwart fluweel omfloerst het oude jaar dat daag'lijks lied en luim alsmede beleden zeer vergruisd tot stof en mijmering vergaarde een gouden ster geheime gelofte in een flits naar de maan kust in haar stervensuur beland uitgeblust en moegestreden zwarte aarde die gewillig gelijk een geduldig…

En dan zwoeren ook de andren, en riepen Om Plooi, en alle drie Bezegelden zij hun gelofte Met een glas of vier Oeil de perdrix. Ja, het waren drie brave studentjes! Die vrienden in lust en in nood! Blij sprongen ze in de armen der wereld, En de wereld — kneep ze dood. Blondlokkige Johanna!…