Alle inzendingen over heimwee

najaar is heimwee onder leigrijze luchten sterven de bomen…

heimwee naar wat was vol onvergoten tranen onderhuids gemis…

Heimwee naar al die onbezorgde tijden daarom ons eerst van corona bevrijden…

Sta ik net in de supermarkt krijg ik toch iets geks: heimwee naar jou.…

Heimwee is verlangen naar wat was, als naar een al jarenlang verlaten huis. Heimwee lijkt op wat ooit moet zijn. Kijk, daar staat mijn gedroomde thuis! Ondertussen bevind ik me waar ik nu ben, op weg van heel vroeger naar veel later. Verlangen naar waar ik ooit was. Verlangen naar waar ik wil zijn.…

Een fado meeslepend en zacht als een heimwee naar een voorbije nacht. Een zeurend leven in gevoel; onbestemd en zonder doel. De voortlevende geest die de tekens van de saudade leest.…

Ik ben naar het westen gevlucht om vrijheid te kunnen voelen, Maar nu ben ik een gevangene van heimwee en eenzaamheid geworden.…

Heimwee vult mijn hart.…

Eénzaam ontlokken Heimwéé naar blonde lokken Bed in sneeuw vlokken…

Maar ik heb heimwee naar je oude zelf, zou zo graag weer een aanvaring met je hebben, net als vroeger, net als toen, Kon ik 't nog maar één keer overdoen!…

Hier sta ik dan, Hier in dit steile stukje straat, Een bult slechts in het landschap Die men in Vlaanderen een berg noemt. Ooit laadde hier een man Zijn hebben en zijn houden op een wagen En trok de wijde wereld in. Was hij verbannen of gevlucht? Was hij een ketter of een geus? Was het de passie die hem dreef? Of was het simpelweg een…

niet aan te geven Dit bijzondere gevoel Het komt ook nooit gepland Altijd maar heel even Onverwacht, gewoon spontaan Komt het op Zwerft in mij En moet daarna weer gaan Maar steeds vaker Loopt het mis Is de stroming aangepast Is het beeld wat ik ooit had Doorgerot en aangetast Niet datgene wat ik dacht Maar wat het nu is Brengt het heimwee…

het gaat nu over ons gemis daar scheen de zon en hier verschijnt de grijze mist een nevel die me koud bedekt de haren nat, glimmende huid ik hoor hoe je stem verlegen aarzelend klinkt, me roept met een zachte, tedere lach ik hou mijn handen op mijn oren verdikke ik wil je niet meer horen vanmorgen toen ik van Waasland vertrok om boven…

Verliefden kijken elkaar met dezelfde wanhoop aan Op de droge straten vallen regendruppels plat glanzen even in het licht van een straatlantaarn Dezelfde glinstering vind je in de ogen van hen die verloren raakten in elkaar, terwijl de kat speelt met een bolletje wollen draad die hopeloos met zichzelf in de war raakt Hoe zou het zijn waar jij…

Vergeten was de heden tijd nu ik de oerbron in mij wist en ik het eindelijk begreep dat heimwee soms gelukkig maakt. Mood Indigo.…

De kinderen zijn 't huis uit, we zijn dus alleen, met alleen de kleinkinderen af en toe om ons heen. 't Was even wennen in 't begin toen de eerste de deur uitging. En nu, nu weten we niet beter meer, we zien ze om beurten een enkele keer, ze hebben 't druk en leiden hun eigen leven Maar waar zijn die kleintjes toch gebleven?…

Wolk neem me mee, je gaat zo hard waar ga je heen? Wind neem me mee of doe je dat alleen met wensen en gedachten en kan de rest wel wachten, tot de storm in m'n binnenste geluwd is en ik de meest belangrijke dingen niet meer zo erg mis?…

Ik lig stil en staar naar de wolken en wil met ze mee figuurtjes maken Tot mijn grote verbazing zie ik figuurtjes die ik daar maakte ook hier kan maken Er is geen verschil Plotseling overheerst een intens gevoel van vreugde en geluk mijn hart Want, ik was nooit echt weg geweest.…

Langzaam vertoeft haar geest door dat verre land vol nevelen eenzaam drijft heimwee haar langs beken met helder water en geuren van frisse ochtenddauw de melancholische klanken weerklinken nog altijd over de heuvels en de groene velden daar waar eens haar thuis was in dat verre verre verleden…

Ik liep op blote voeten door het zand en voelde de warmte in heel mijn wezen 'k maakte woorden van kristallen korrels maar kon mijn eigen schrift niet lezen. Ik voelde door 't geknars mijn pijnen wist niet waar noord noch zuiden was totdat ik eindelijk tot het besef kwam dat mijn voeten bloedden door het glas. Het kreunen van mijn pijn…

later zou er niets meer zijn dan de stilte die tastbaar achterbleef, schurend langs de tegels op de keukenvloer of de deur- klink met het vaag verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig…

mijn gedichten tillen als een hijskraan als woorden uit vergeten voorwerpen uit het dagelijkse niets van heimwee wiegend op de top der bergen opent het deuren in grimmende gravende glimmende metaforen muze valt inéén van schoonheid waar liefde ademt door dalen van vreugde het kruipt binnen als een dwaalgast vanuit dromen van grootheidswanen…

als in de ochtend de sluier verdwijnt van een verte uit lang verleden tijden en ik weer word aangelijnd in het zicht van een bloeiende weide zullen zeker paden worden geslecht met verwilderde struiken aan weerszijde wordt ongetwijfeld de tederheid weer echt die de angst mij zo lang doet vermijden niemand kan nog nieuwe sloten graven weet…

plaatsen waar ik niet meer kwam waarvan ik dacht dat ze voorgoed versleten waren ze spleten mijn gedachten open vreemd als oude bloemen in kleuren die ik eigenlijk niet kende van een tijdperk van bittere stilten en mijn hand die ik nu steek in verborgenheden van rijkdom pluk ik de herinneringen langs de bermen van heimwee…

eens zal het woord niet langer duister zijn het zal zich splitsen in wereld oude dromen de wekker zal gaan het verborgene zal patronen weven in de honger van heimwee…

uit mijn ogen verdreven de letters die altijd schuilden achter de muren die je optrok hoe meer ik verdwaalde in de leegte uit de flarden tekst waarvan we de waarheid niet begrepen wat als alles verzonnen was maar de verlangens en de woorden bleven alsof ik ze nog steeds kon lezen wanneer ik de kamer binnenliep……

Zeg was mijn jeugd niet verleden jaar sprong ik nog touw speelde verstoppertje ‘k dacht toch werkelijk eventjes maar, dat ik verliefd keek naar mijn eerste vriendje Zeg was mijn eerste baan niet net erna, leerde ik werken voor een ander ’t leek er werkelijk op, eventjes maar dat ik mijn salaris ontving, een beetje onwennig en ook wat raar gaf…

land struikel ik niet maar zie de stenen zingen in de zon handenvol juwelen eeuwenoude wijsheid binnenin de ziel van het zijn ontstaan door stralen van warmte lichtjaren ver hier vandaan gekleurd en gevormd van vroeger tot nu en later door zon, lucht, water zand en zout het hart van een steen is niet koud maar een baken van licht in heimwee…

aangewaaid, zo lijken ze de pinksterbloemen voor één week nauwelijks geaard komen ze naar boven betoveren ze het prille groen keren terug in mijn verlangen maar thuisgekomen hangt een hunker in mijn bloed die dieper wortelt dan het voorjaar…

op het zuiden strooi ik ze uit op de wind een paar blijven achter in het zachte gras bloeien daar, groeien uit tot nieuwe zinnen kleurrijk warm zoals vroeger was vol heimwee kijk ik nog even naar binnen want buiten gaat later opnieuw beginnen…