Hun monden verstomd

Ik liep op blote voeten door het zand
en voelde de warmte in heel mijn wezen
'k maakte woorden van kristallen korrels
maar kon mijn eigen schrift niet lezen.

Ik voelde door 't geknars mijn pijnen
wist niet waar noord noch zuiden was
totdat ik eindelijk tot het besef kwam
dat mijn voeten bloedden door het glas.

Het kreunen van mijn pijn was ver te horen
en 't zand werd rood als van het ochtendgloren
mijn schreeuwen werd door niemand gehoord
het voelde alsof ik moederloos was geboren.

De pijn van het gemis nog elke dag
zo zwerf ik als wees de wereld rond
nooit meer dat welterusten lieve kind
voor altijd en eeuwig hun mond verstomd.

Schrijver: Moeke
Inzender: Janny, 7 augustus 2006

schepenaarhome.nl

heimwee

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 23 stemmen 394