Alle inzendingen over hiel

Vrijheid, wie heeft niet aan u gedroomd? Als de zonne de aarde kussen koomt, Stijgt de vogel zingend in de lucht: Vrijheid! kweelt hij, vrijheid, wees gegroet! Doch de mens ontwaakt, hij blikt... en zucht. Heet als zonnegloed, Bruist door zijn gemoed, Vrijheid, uw geliefde vlammenvloed! Doch de mens ontwaakt, hij blikt... en zucht. Ziet…

Des morgens, bij het strelend zonnegloren, Stijgt Meester Leeuwerk uit het dromend koren. Hel trillend, fel schettrend klinkt zijn zonnezang; De lovers, heesters luistren bevend... bang Dat hun een toontje zoude gaan verloren. Geliefde vogel, ik mocht u aanhoren. o Leer me zingen, Meester? 'k Zing u dank! - Bemin, riep hij, want liefde…

Sibylla, aangebeden kind - zoo wispelturig als de wind - die louter zielenvreugde vindt met herten doen te smachten, die gij door uwe schoonheid blindt en aan uw zegekarre bindt, terwijl ge toch geen een bemint, hoe zij naar u ook trachten. Is ‘t niet uw blauwig ogenpaar, uw blond gestruiveld fulpenhaar, uw stem, als ene harp zo klaar…

Wat rust ze zacht in 't malse ledekant, Het blank gelaat, in 't kroezelhaar gesloten, Met iets zo fijns, zo zeldzaams overgoten, Als zag ze mij reeds hangen aan de hand Een kindje uit haar edel lijf gesproten! Wat rust ze zacht in 't malse ledekant! Hoe lieflijk rust de wellustvolle vrouw, Die mij met schoonheid, liefde en maagdenweelde…

Psalm XVII. Hoor, o Heere, mijn gesmeek, Waarheid uit mijns herten grond; Valsheid is 't niet, die ik spreek, Geen bedrog besmeurt mijn mond. Hebt ge niet beproefd mijn hert, Heer, het onderzocht bij nacht, Toen er niets gevonden werd, Heb ik op uw recht gewacht. Loutrend mij door reine gloed, Daar Ge in mij niets bozes…

Licht zij uw geest, dan is u alles licht! De vreugde speelt dan op uw aangezicht, gelijk de lentewind op geur'ge bloemen; ge voelt u moedig, vrijgezind en sterk, gij onderneemt en eindigt reuzenwerk. Licht zij uw geest, dan moogt ge op wijsheid roemen. Kloek zij uw zin en immer rond en recht, dan buigt ge uw hoofd nooit als een lage knecht…

Wie kust er zo driftig der duinen zand? Wie klotst er zo blij, zo juichend aan 't strand? Wie geeft er ons zout in het bloed, En moed in het krachtig gemoed? Hoezee! dat is de Noordzee! Hoezee, dat is de Noordzee, De zee van Nederland! Wie omsluit in ene heilige band, België, Nederland, old merry England? Wie stuurt hun volk de wereld…

De bloemen, die slank daar rijzen, zijn bleek gelijk de dood; ene enkle staat in 't midden, als bloed zo vurig rood. Doch kuste haar niet de zonne: nooit zag zij die stralengloed, de bloeme is de aarde ontsproten en die dronk mensenbloed...…

Zij was liefdevol en fris als een verse kriek; niet te wulps en niet te nis, niet melancholiek. Neem een vrijer, zei ik haar, wie ge uw herte wijdt. - 'k Vrees, zo sprak ze, geen gevaar, want ik heb nog tijd. Hij was struis, gezond en kloek, rein van ziel en lijf; nooit liet hij zich op de zoek voor een vroom bedrijf. Neem een liefke,…

Stout strandt de Wiking Harald Op Vlaandrens grijze kust, Met zijn ontembre Noren, Op goud en wijn belust. Doch Vlaandrens Grave, Baldwin, Nog jong, reeds wijd vermaard, Toont ras zijn heldendaden, Zijn kloeke Vlaamse aard. Hij rent door Vlaandrens wouden, Springt over stronk en gracht... Hij houdt op Vlaandrens duinen, Met ijzren…

Voor hare venster bloeien rozelaren, en wil zij dat ik heimlijk haar kom kozen dan smijt ze mij twee purperrode rozen. Twee purperrode rozen mij verklaren: twee purperrode lippen zijn zo smachtend, twee purperrode wangen zijn u wachtend. Ik ga en kan geen zoete kussen sparen, ik geef er veel om 't liefje te verblijden, ja, meer dan dat men…

Heisa, lustig moet men zijn bij gezang en koele wijn, want waarom toch beven? lach de duivel in 't gezicht, vrees de schaduw noch het licht en bemin het leven. Nu welaan! alleen de vreugd kent geen list, vereer de deugd en durf 't goede wagen; want wie lustig is, is braaf en blijft nooit gelijk een slaaf, 't juk der smert verdragen.…

Vonkelt er een straal der zonne, lachend in het hart der bronne, borr’lend zingt ze in heilige wonne: liefde, liefde zoet! Kom, terwijl die zielestralen van het liefke in mij dalen, zal ik moedig haar herhalen: liefde, liefde zoet! Hebt ge, kind, de straal der minne, ‘k voel in mijne ziel en zinnen, d’eeuwige bronne voor u…

Ik ben wat grof en ongeslepen, ik spreek het Vlaamse hert rechtuit, ik ken ook gene Franse knepen, waarmee men hier de burgers snuit. Nochtans de blijdschap is mijn leven; en waar men zingt een vrolijk lied, daar durft mijn zang ook medestreven, daar zwijg ik niet. En spreek ik tot de lieve schonen, ik zwem in genen frasenvloed,…

Geen kroon bevlekt zijn machtig hoofd. geen scepter houdt zijn hand; hij wordt nochtans geliefd, geloofd, in 't schone vaderland. Wat geeft hem koningschap en macht, naar goud heeft hij geen dorst; wat is de ster, bij zonnepracht, bij hem, wat is een vorst? Hij heeft zijn lief, hij heeft zijn lied, zijn volk, zijn vaderland; hij…

O, Liefde, stroom van wellust, die als een zonne blaakt, die zelfs de wreedste wilden zo zacht als englen maakt, die bloemen mild doet bloeien uit ene barre grond, en toverzang doet stijgen uit 's mensen hert en mond, o, liefde! die een moeder aan elke stervling gaf, gij zweeft als 't eeuwig leven op 't alverslindend graf. Hij die u…

Kom lieve lente, tover de bomen weder groen, dan kan ik, onder 't lover, een wandelingske doen. Laat weer aan 't beekje groeien de kleine violet, ik zie zo geerne bloeien wat zedig is en net. 't Is waar, de winterdagen verschaffen ook plezier, men kan door 't ijs dan jagen in tomeloze zwier. Maar de arme mensen strijden zo…

Koude stralen Doorboren de duisternis Van mijn geest Rennend zoek ik Een plek die kan dienen Als mijn toevluchtsoord Eeuwig bang Voor dat kleine beetje licht Dat mij op de hielen zit Zoveel verloren Doch is het niet voorbij Het wordt alleen maar erger Red mij, bevrijd mij Van dat laatste sprankje hoop Dat mij nog niet wil laten…

Maar wacht, oordeel mij niet te snel Wacht nog even, eer ik mijn hielen licht.…

zo schijnbaar achteloos als hij me inhaalt een loopje met mij neemt zelfs op de hielen zit geen voorsprong toestaat en mij vóór de sprint al laat versnellen zo dringend dwingt de tijd om pleisterplaatsen in mijn leven op deze plek een plek te geven de foute routes af te snijden om na de loop in redelijke rust te kunnen einden…

in deze koude, donkere nacht ontwaakt niemand uit de winterslaap slaat niemand de vleugels uit in het schimmige lamplicht zit niemand de verloren tijd op de hielen in deze bevroren nacht…

Cryptisch kijken we weg op een ander doel gericht wat wij zagen, geregistreerd categoriseert, in het hoofd rennen vooruit, sneller, harder buiten adem, het lijden op onze hielen maar wij vechten voor de overwinning gaan voor de beker van triomf zo zien we af van stilstand…

vanzelfsprekend de kleine, korte woorden ik zong maar, waartoe dient geluk het zwijgen stemt de morgen nooit de droge wind vandaag bomen worden toch weer groen zelfs met heimwee op de hielen ik riep je nog maar dagen vallen, jaren ook in blind geloof het is zwart, vuistgroot waarom zou ik nog meer vertellen…

Zij tilt haar hielen over bergen van oneindig land huppelt met de wind en legt haar onschuldige glimlach bloot. Ik ben de buigende boom de nachtkijker die aan haar voeten ligt terwijl ze met haar zwaard een vuur van ongebonden passie spreekt. Het bloed stijgt en de hemel zwijgt waarlangs de vogels ijlen in het verre licht.…

. ----------------------------------------- De ware pyromaan licht nooit zijn hielen, Trots op de melding die hij heeft gedaan Staat hij bij elke brand geheid vooraan, Wat kan een pyromaan wel niet bezielen? Want pakken doen ze hem toch op den duur, Een pyromaan, die speelt gewoon met vuur.…

ga terug in de tijd met de adem van een parelvisser wees de som van herinneringen licht de hielen in donkere dagen reik naar de sterren omarm het geluk van de kleine dingen beroer de oude aardlagen met onvermoede kracht voel het vloeibare verdriet kleur de tuin in met de laatste lichte woorden…

Maar... laten wij dan voortaan óók niet pikken Dat onze Balkenendes zich steeds schikken Naar Bush zijn wensen en zíjn hielen likken. ...PvdA wil tenen likken strafbaar stellen naar aanleiding van Rotterdamse tenenlikker...…

geen verdienste doch tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok wist ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

Dit is de plek waar mijn ziel brandt waar de boombladeren fluisteren in diffuus licht waar ik mijn hielen licht als de tijd gekomen is als ik voorgoed naar binnen keer verdwijn in een innerlijk vergezicht slaap ik hand in hand met zilverster, zo ziele-zacht levend in nalatenschap zo anders dan gedacht immer weer…

ik zet een streep door mijn gevoelens denk aan woorden die beginnen met al jouw punten achter mijn zinnen want niets = wat het lijkt nee, nee, niets = wat het lijkt jij liet de vijand stiekem binnen waste z’n voeten likte zijn hielen kuste de grond waar hij op liep ha, ha, niets = wat het lijkt ja, ja, niets = wat het lijkt…