Alle inzendingen over hopeloos

Rijmen is zo makkelijk Als ik dicht over jou Elk woord zonder respect is toepasselijk Achter mijn rug mijn leven versieren, waar ik zo van hou Vele levens zijn nu verdwaald Dat van jou kabbelt doelloos voort Te lang voordat de waarheid was achterhaald Zelf schijnvrienden gun ik een leven zoals het hoort Mijn leven is mijn alles Eeuwen heeft…

Ik weet wel dat ik van je hou, en ik voel wel jij ook van mij, maar weet je mijn lieve vrouw, het blijft altijd ik en jij nooit wij, Ik kan niet want iets in mij zegt me dat, ik wil wel of ... ik weet het niet weet je ik ben mezelf zo zat dat het misschien beter is dat je me nooit meer ziet Altijd maar weer die twijfel in mijn kop dat…

't Is hopeloos; ik voel me niet in orde. Wat moet ik hier in godsnaam nog van maken? Het is gewoon om stapel van te worden! Ik heb nog steeds geen enkel woord geschreven en moet ten einde raad het pogen staken. Slechts rest de hoop, dat u me kunt vergeven. Snik.…

En ik zou wel willen schreeuwen: Hou van me! Maar dat doe je al.…

Dwalen, eeuwig zwervend al lijkt al, 't oneindig vlak Toch zoeken, hoop dervend als varend op het zinkend wrak en dan op land, geen zicht verwervend maar voor 't besef, de moed te zwak...…

hij heeft een bril die weten doet vermoeden en ja, zijn denken is nog lijnrecht maar woorden keurig gewild willekeurig geworden noemt hij slechts, ademt hij uit uit zijn hoofd vol omleidingen ze dansen als ballonnen gewetenloos gevangen gezet in een onbekend land met onbekende wetten buiten bereik van iedere ambassade…

En weer loopt daar een week voorbij. Van een afstand is het net een schim in de regen. Hoofd gebogen, met gezonde vaart onderweg. Onderweg naar de zojuist vertrokken laatste tram. Gelaten en verslagen wacht hij op de volgende. Een schim in de tram van morgen. Zuigt het positieve uit het nu. Maar weet dat dit nooit voldoende is. Om het missen…

Als woorden konden beschrijven wat ik voor je voel schreef ik ze op papier Als woorden duidelijk konden maken wat ik bedoel zat ik nu niet hier, Dan was ik nu bij jou om je te zeggen hoeveel ik van je hou, Maar dat durf ik nog steeds niet en dat, doet me veel verdriet Op papier durf ik alles wel te zeggen heel mijn gevoel open te leggen…

Ik voel me hopeloos opgesloten in het hart van de roos verliefd je houdt me gevangen maakt me gek van verlangen verliefd het voelt als een kooi waar ik niet uit kan komen verliefd het is niet altijd rozig en mooi verliefdhopeloos-over-jou-dromen…

Hopeloos machteloos godsgruwelijk boos onbegrijpelijk, onaanvaardbaar deze onmenselijke sluipmoordenaar Intens verdriet Killer STOP!!!! Neem dit leven niet!! Zij is zo mooi, zo pril, zo vol leven zo vrolijk, zo positief, heeft zoveel te geven…

daar wegen hopeloos verstopt zijn zoeken zij een andere uitweg dan gebruikelijk dit leidt wel tot meer irritatie en gepiep, wat dan uitmondt in een heel geblaf ogen kijken waterig de wereld in zakdoeken lijken niet aan te slepen evenals de mandarijnen…

Toen ze mijn lieve vriendje opensneden Bleek dat hij vol met vieze beestjes zat Dat kwam door al dat dobberen in bad Nu is het arme eendje overleden Ik ga me voortaan hopeloos vervelen Waar moet ik nu in hemelsnaam mee spelen?…

Mijn hoop is niet meer op de Here gevestigd Niet op de Here, Here En ook niet op zijn vader de Here God Maar op m’n 'eige' M’n eigen ik Waarin een hoop, hoop En dat is goddelijk veel Wellicht wel hopeloos veel Maar er is ook een hoop, een hoop ellende…

ik denk ik ben alleen, ik denk ik ben lelijk, ik denk ik ben stom, ik denk ik ben dik, ik denk niemand me wil, ik denk ik ben hopeloos, ik denk ik heb geen vrienden, ik denk ik niemand ben, ik denk dat ik niet leef, ik denk aan alles ik denk negatief, maar andere denken anders.…

Moeders troost helpt niet en vaders zijn hopeloos voor dit kinderverdriet En moeder zucht dan zachtjes en zegt, ‘k wou dat ik papa was.…

Hij wist de daders inderdaad te pakken, maar het verhaal blijft hopeloos oudbakken.…

de situatie uit de hand hopeloos in het nauw trachtend te vluchten verstuikt ze de enkel gillend als een vreemde smekend om trouw vinnig in dialogen doorweekt sensueel doortastend afkeurend trots als een pauw maar altijd aan het einde gewillig van hem de filmcliché vrouw…

Jarenlang vergezeld door de schijn slechts zichtbaar voor hen die het waagden te verdwalen in de onmetelijkheid van mijn ziel maar hopeloos verstrikt raakten in de spinsels van mijn brein Onvermoeibaar probeer ik letters te vangen maar mijn woorden verdwijnen onafwendbaar in de kieren van mijn leven.…

Stemming die je Niet altijd onder Controle hebt, Buien die er Zo nu en dan Hopeloos met Je vandoor gaan, Die je overleeft Zo lang je zelf De controle hebt, Je eigen tempo En richting bepaalt - Hier zit je voor me Uitdagende blik in De ogen, en toch Laat je overduidelijk Niet het achterste Van je ogen zien…

Even flakkert de emotie op zoals toen hij zich bemind voelde en niet zomaar een nummer op de lijst van de straatnamen dan ziet hij weer die schittering in de ogen van zijn huisgenoot altijd op weg naar zonneschijn maar met zijn onderbuik in de goot hopeloos op zoek naar een ander niemand die ik mag zijn.…

verhaal niet langer eindeloze beloftes die tot een zinloos manuscript worden geweven geboren uit een web van leugens waar spindraden als gesponnen zilver en goud worden geklost tot een bobijntje van levensgaren waarvan ik hopeloos truien brei voor het kille hart Hartendame2…

Blind voor mezelf waar anderen duidelijk zien hopeloos verloren met de uitweg in zicht doof voor mezelf waar anderen kunnen luisteren proberend te vluchten van hier naar hier gevoelloos voor mezelf waar anderen me raken rotsvast gevangen in een open veld…

De tijd heeft me ingehaald ook al had de klok geen wijzers meer zelfs geen klanken die ooit nog klonken geen klepel die slingerde de tijd heeft me ingehaald ook al liep ze niet zelfs ik bleef stilstaan in hopeloos verdriet nu staan we beide stil is tijd niet belangrijk meer de wereld draait toch door.…

Hoorbaar is de stilte de mond die zwijgt het hart dat koud is de steen in je hand stil zijn gedachten die pijn herdenken gevangen in de tijd duister als nachten pijnlijk zijn woorden schreeuwend om begrip een hand die redding vraagt een mens hopeloos verloren.…

Hoog opgetrokken hagen bebladerd uitzichtloos geen weg kunnen vragen alles is hopeloos. Op weg om mezelf weer te vinden omkijken naar niets blik op oneindig. Toch blijkt niets is zomaar verloren ik ben gewoon ik alles uit mezelf geboren.…

Het labyrint van mijn bestaan verloren zoekend naar geluk ...Nog zo veel wegen te gaan Het doolhof sluit mij langzaam in de uitgang hopeloos onvindbaar ...Opnieuw, sta ik aan het begin Jouw hand, lieflijk toegestoken bleek weer een fata morgana ...Mijn hart, opnieuw gebroken…

heupen die op hoge hakken in de knieën beven lichtvoetig zweven ranke benen slanke tenen in een ludiek moment door je spel geveld weef ik om je frêle leest een stil begeren statig schrijden bevallig glijden hopeloos aan je voet bezwijken.…

de schrale troost van een mogelijk hiernamaals geeft slechts minder schaduw over het nu een vroege dood is genadevoller dan dit te lange levenslijden als er een god is die dit aan kan zien of aan wil horen dan is die machteloos of gewoonweg wreed het lijkt hopeloos je bent zo machteloos vlucht maar mijn kind de eeuwigheid is…

Ik zie een meisje hopeloos alleen. Dat meisje, dat bij haar familie verdween. Niet omdat ze het slecht had, niet omdat ze dingen vergat. Pijn vanbinnen, niet van buiten. Tot ze haar deuren sloot. Voor haar vrienden een scheldwoord, voor haar “de dood”.…

Hopeloos verwarde geest vandaag is niet gisteren morgen is toch al geweest kan je niet luisteren naar dat verdomde feest? Een kakofonie van stemmen waar komen ze vandaan 't liefste wil je wegrennen maar is het dan gedaan wil je ze ook niet kennen?…