Alle inzendingen over hopende

Het heden met een verleden Een toekomstbeeld zonder kanalen Een auteur zo belezen Bladerend door hoofdstukken zonder te verdwalen Het levensverhaal niet ingebonden Alleen het voorwoord en slot geschreven De rust gevonden Hopend dat iemand het gaat lezen…

Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

zoekend naar hopend op ervaart zij juist het tegenovergestelde scènes die nog nagalmen uit 'n ver verlee waardoor ze constant in een cirkel draait waar geen eind is noch begin overheerst vertwijfeling…

Staande In de zon Lopende Naar de nacht Gaande Naar waar het begon Hopende Dat jij lacht Zoekende Naar moed Levende Voor jou Vloekende In de zonnegloed Maar gevende Mijn liefde, want aan jou blijf ik trouw.…

in de witte wereld waar zon en maan elkaar kruisen is een uitgang niet voor de hand liggend veranderde vrijheid ongewenst in gevangenschap eindeloos dolend door onherkenbare gangen hopend op een weg terug naar hier…

Een geweer is niet apart al hopende op een nieuwe start. Eenzaam en altijd alleen houden ze zich in leven en op de been. Voorgelogen....…

Altijd zat je in een diepe put Terneergeslagen Soms uit je eenzaamheid gekropen Hopend op verbetering De diepe put Is te diep Het was god die riep Die stem van boven Geloven In iets of in niets Hemel en aarde bewogen Onvermogen…

Laat de haat ons niet kraken Ik hoor je praten in vreemde talen Je blik vertelt hele verhalen hopend je land niet te moeten verlaten Maar de paraatheid der soldaten Die kunnen het niet laten Met bommen en granaten Je in je graf te jagen…

In de werkplaats van mijn gedachten veeg ik de woorden in een hoek die her en der liggen te wachten op verschijning in een boek ze sterven als vertrapte wezen zo ongewenst, geknakt en bloot nooit meer te horen, noch te lezen hopend op leven na deze dood.…

Genietend loop ik hier langs Hopend dat dit moment nooit zal eindigen. Maar die sfeer gaat weer voorbij. En het leven vraagt om weer gewoon verder te gaan.…

Je kan mij toch zo niet achter laten en verder gaan hopend dat wind, regen zon en maan zich zal bekommeren om mijn bestaan gaf jij dan niets om mijn zijn voorbij de herinnering van pijn schrijf voor mij jouw oorsprong in naam zodat ik kan bestaan…

Hopend dat ik sneller genees. Want lopen wordt mijn uitvinding... Ben al op zoek naar een fysio. Stiekem denk ik aan een prothees. Als mijn netwerk nog maar beweegt: 'Slimme Leen neemt weer de benen.'…

Vaar-wel o kind, ik wens je goede reis Je bent op weg gegaan en ik kan enkel wachten nu als zeemansvrouwen op een havenhoofd huilend, hopend, biddend, zingend roepend met mijn hart: "kom veilig aan"…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

", beet een chinees de V.O.C. importeerde het direct hopend op de “el” van `s land`s dialect…

Hij ploegde met man en macht Handen zaaiden concepten Onder de hete zon Een lovend woord gaf zeggingskracht Toen het over bloeien repte Wist hij dat hij het kon Hopend op een oogst vol pracht Velden vol verlepten Tot hij opnieuw begon…

Zij gaan nu scannen, hopend op wat leven dat buitenaards is én intelligent. Een melkwegbabyfoon die af kan gaan … Dán is ’t met onze rust voorgoed gedaan.…

Verbijt elke dag stil mijn verdriet, Hopend dat niemand het ziet.…

terwijl de rozenblaadjes over haar huid gleden voelde het alsof de aarde verschroeide haar keel dichtgeknepen beet ze hard op d'r lip hopend de emotie te kunnen onderdrukken zijn ogen groot van verbazing toen zij het panisch uitschreeuwde ze stond in brand…

Van uit het niets zo maar hopend op iets mij een weg banend in het donker zoek ik naar warmte en het licht geheel vrijwillig soms verplicht maar toch... rusteloos en moe ga ik dan stilletjes weer even naar het donker toe Intens genietend doet het geen pijn niets of niemand te hoeven zijn…

een hoge parasol, een witte weerkaatst de zon maar laat het natte door de regen regent, druppelt langs de voet de zon is nu geen zegen maar versteekt zijn warme gloed maar hopend blijf ik zitten de parasol, ik heb hem eens gekregen hij valt me tegen, smaakt me bitterzoet…

de ruimte krijgt opstandigheid overstijgt woorden kunnen wachten gevoelens zich verzachten tot neutraal gebied hopend dat de ander ziet het belang van communiceren niet ontwijken maar balanceren vraagt een bepaalde vaardigheid en een zekere waardigheid die recht doet aan beiden…

stamelde ik terwijl ik haar voorzichtig in de ogen keek hopend iets van verzachting te zien in die donkere blik maar ze bleef me misselijk aankijken alsof ik het meest mislukte ben dat ze ooit heeft gezien… vernederd draaide ik me toen maar om van de spiegel en nog… ze gaf geen kik… ongevoelig als ze is…

door hun donkere zijn en kleine verwarde hartjes midden schemerige winderigheid ril ik onzeker met hen mee stil hopend dat de zon met warme stralen hen tot ontvlamd verlangen in mijn wereld verbreidt als aanhalige glimlachjes midden mijn gedachten neerschrijft…

Hier leg ik dan maar de taal ter ruste, hopend op vrede.…

De letters dansen ongeremd ongetemd slaak ik mijn zuchten hopend op golven woorden worden ingehaald door interpunctie de functie van de taal is echter het kabaal En dus verdwaal ik behaal ik diploma's in talen nooit verschenen verdwenen lettergrepen grijpen me kijken me aan op zoek naar betekenis…

Belangstellend als ik ben: hoop ik met heel mijn hart: dat ZIJN hart, weer functioneert zoals het hoort...hopend dat hij komende week, weet dat we aan hem dachten. Succes met je herstel Wim.…

Ik wil verdrinken in jouw blik en verdwalen in jouw ogen Een missie zonder einde door een brevet van onvermogen Het kruinen van het ijs dat smelt door mijn verlangen Het breken van het hart dat zich niet door mij laat vangen Als gebroken ziel zal ik wandelen in een optocht van gemis Hopende op het moment dat jouw liefde er weer is…

Vertrouwd is het donker Van uit het niets zomaar hopend op iets mij een weg banend in het donker zoek ik naar warmte en het licht geheel vrijwillig soms verplicht maar toch... rusteloos en moe ga ik dan stilletjes weer even naar het donker toe Intens genietend doet het geen pijn niets of niemand te hoeven zijn…

het wassende water stijgt tot ongekende hoogtes doet boten uitrukken voor dingen van alledag overledenen ontkomen niet aan natte voeten nietsontziend de stroom die hen overweldigt dagelijks peilen zij de grond hopend dat de zee haar armen opent daar zij niet met zeebenen werden geboren…