Alle inzendingen over illusies verdwijnen

Het is niet erg dat het leven geen zin heeft er is voedsel genoeg en huilen mag om illusies die verdwijnen - ik ben een kind uit de tijd van wederopbouw en weet verdriet bestaat sinds heugenis, dus lang voordat de Duitsers kwamen.…

vaarwel zon jij zult niet snel weer schijnen misschien een uur, wellicht een dag om snel weer te verdwijnen in de wolken van illusies ontstaan de tranen van verdriet maar in de donkere straten is er niemand die ze ziet komt ze terug en zal ze branden in een eindeloos verlangen komt ze dan op bezoek en kan ik haar weer vangen..…

er zweven miljoenen illusies in de lucht gretige handen grijpen in het luchtledige onbereikbare illusies gegrepen door de illusionist die het onmogelijke waar lijkt te maken maar slechts ongrijpbare illusies in het rond strooit gedesillusioneerd worden illusies begraven op de steen staat hier rust ontgoocheling…

ben beneden begonnen heb haar beklommen triomferend de top gehaald maar arm en berooid weer snel afgedaald het waren illusies in rots en ravijnen kleine plateaus waar het zicht in de mist leek te verdwijnen ik dacht haar te hebben maar op de top bleef zij koel ongenaakbaar ik luisde haar pels zij heeft het hart niet geopend ik…

Illusies bestaan werkelijk. We kunnen ze beschrijven. We kunnen er mee leven. Illusies zijn mogelijkheden. Zo werd het mogelijk, dat mensen evalueren, die zich illusies maken. Zo is het zelfs mogelijk geworden, na oneindig vallen en weer opstaan, om ons daarvan zelfs bewust te zijn.…

Het mooiste geluk kan instorten, Onverwachts die harde klap Geen enkel mens kan daar tegenop ik voel me ontzettend diep bedrogen, Maar hoeveel vrouwen heb je dit gelapt, Hoeveel houden jouw geheim verscholen, Afscheid wordt me nu bevolen, En waar ik naar verlangde, Wordt me voor altijd ontnomen. Hoe krijg ik nog rust Met een kruis van…

Een levend standbeeld lijkt geen spieren te hebben – voor ineens een nies.…

bottende twijgen de bonte tjiftjaf tjilpt no more illusions de fiscus viel vroeg dit jaar…

als kind dacht ik later is wel heel ver weg dat was niet waar het was toen al aanwezig wachtte mij op om de hoek…

de bomen groeiden tot in de hemel mensen zagen niet dat het bonenstaken waren gretige Japies klommen graaiden naar blauwe lucht met groot gekraak knapten stengels, braken illusies krioelende massa op de grond werd vertrapt zonder pardon…

Mijn lichaam valt stil, alleen mijn hoofd holt nog door – en denkt vrij te zijn.…

een veranderend klimaat inslaat als een plotselinge bliksemslag soms als bloementooi en uiteindelijk de littekens van verval achterlaat, maar in het binnenste blijft het wroeten, het zaad in de kiem van rusteloze wensen gedragen door de hoop en getroffen door dezelfde onovertroffen koppigheid, het mechanisme van overleving, waarmee illusies…

Anatomie is simpel er zijn miljarden voorbeelden van vrouwen zoals ik reproductiekamers in een stevig bekken darmen vol bouwstenen eromheen Dat is de ronde kern van mijn lichaam, mijn bestaan Twee machtige benen eronder om het voedsel te halen en een smalle bovenbouw voor ondersteunende diensten Ik ben eraan gewend, heb geleerd…

Mama blaast bellen, het kind vangt er een, en kijkt – in een lege hand.…

voor hij het pad neemt in een stad zonder horizonnen daalt de avond in straten die stilte weigeren gieren draaien hun schaduwloze cirkels en wolken volgen de windpaden voorbij een verdwijnende zon en de tong zoekt verkoeling in een koortsig ademende mond bleke lijven klauteren uit onderaardse gangen zoeken de schaduw van torenhoog beton…

'Ik geloof' en 'Ik heb een droom' zijn beroemde woorden Achterhaald nu er zoveel meer geloven zijn zoveel meer waarheden om bij weg te dromen van de werkelijkheid die niet meer te raden is maar onontkoombaar is wat ze is, je moet het ermee doen, je zou het ermee moeten doen maar liever verpak je haar in lichtechte lievelingskleuren…

Vergeef je me, mijn dromen en illusies...? je kwam maar steeds niet dichterbij... waren mijn dromen slechts tijdverlies, geloof ik niet meer, in jou en mij....?…

geef je over aan het gegeven, overkom wat je wilde vermijden schakel zintuigen uit en ervaar slecht en eenzaam zijn enkel illusies de één van het perspectief de ander van de vervreemding…

De zelf-beloofde wonderen van uw jeugd zijn weggedoezeld tot een schamelheid; en weggedwerreld is in daaglijksheid, de tuin vol wilde geur, die niet meer heugt. Uw jaren vonden banen vast omlijnd. Het liep als ’t lopen moest en zelden spaak. Iets anders deed gij dan uw diepste taak – en nu ontwaakt gij even voor het eind. Het binnenspel…

Traag sijpelt de zon door de laatste flarden van het eens zo grijze wolkendek, wit omrand rafelt alles naar het blauw. Ik zie de stralen goudgeel blinkend zuchten, zoveel luchten, het is een sluier die hier wijkt.. Niets, echt niets, is wat het lijkt. - De aarde ruikt, verliest zich terug in haar bestaan. Ademt groots naar heel ons grondvlak…

Wat moeten we met Israël en Bibi? Ze gaan wel erg tekeer tegen Hamas Al gaven ook Gazanen flink plankgas Zoals...kent u hem nog: Ben Ali Libi? De feiten doven uit gelijk een kaars Door beeld- en politieke goochelaars…

Ik kocht een kilo illusies en zette die op sterk water Als een appeltje voor de dorst voor de dag van later Ik plaatste de wekfles in de kast naast de pot morellen Zodat de illusies op brandewijn rustig op konden zwellen Ik koos voor deze oude manier van illusies conserveren Omdat het zeker goed zou gaan want het lukte ook met peren…

Het moment, elk moment, waarin ik met al mijn tuigen, aanwezig ben. Het moment, waarin ons verleden, reddeloos verdrinkt. Het moment, waarin onze verwachtingen, roemloos ten onder gaan. Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon. Eens zal het moment verschijnen, waarin ik vol van aandacht…

Maar vlieger kraakt onder druk, vlinders verdwijnen gedwee. Verloren illusies koelen de warme lucht. Vliegenaar en verdriet, verdwijnen getwee.…

Zij droomde mooiere dromen dan in dromen noodzakelijk was jij dichter bij haar dan in een zomerfilm in heimweejeugd verloren zij zag je ten onder gaan achter een horizon verdwijnen in droombeelden zonder graan hijskranen die zand verplaatsten ik zag je met illusies schijnen tegenwerpen, argumenten slijten begon geen woordloze discussie…

Wanneer ik in de richting, van het Hoge Noorden vaar, verdampen mijn illusies. Mijn ambities worden er lachwekkend. Angsten zie ik oplossen in moed. De schoonheid van de horizon, leert me hoe ik leven moet. Voorbij de illusies van de winter, wanneer tegenslag en pijn regeert, en de zon niet langer schijnt.…

de maan lacht glimmend neemt haar plaats weer in en beschijnt illusies…

Mijn liefde voor jou zal verdwijnen, door de jaren heen zal 'hij' op een ochtend, pril als een bloem in de ochtend dauw verdwijnen als een wolk zo grauw. Omdat jij mijn liefde onbeantwoord laat, mij onbemint laat.…

Zal met ons samenzijn ook je warmte verdwijnen Zal de kilte van je ogen de stilte onderlijnen Zal de mist duister hangen over de weg die wij reden Of zal je mond nog lachen om mij en ons verleden Zal met ons samenzijn ook de verbondenheid vervagen Zal je langzaam vergeten wat we ooit in elkaars ogen zagen Tot geen gedachte nog een…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…