Alle inzendingen over kijken

We kampen met een huisartsentekort Dat door vergrijzing verder nog zal groeien Nu al zijn basisartsen reddingsboeien Waarmee de hoogste nood vermeden wordt Een jonge arts heeft vast een frisse kijk De vraag is of die werkt in de praktijk…

een spiegel met hart het luikje apart voor ons is uitzicht het inzicht heel transparant ik kijk in de spiegel verbeeld me de andere kant herken uit de verte de hulploze hand die wuift naar oneindig als mijn luikje sluit…

Een avondwandeling hier door mijn wijk Er heerst een diepe stilte in de straten Het is, besef ik nu, compleet verlaten Ik zie gewoon geen mens, waar ik ook kijk Toch hoeven wij nu niet meer bang te zijn Er zit hier geen leeuwin, het was een zwijn…

Ze moesten weg, weg uit Afghanistan Ze hadden Nederland geholpen daar en Dus liepen ze angstwekkende gevaren Concrete dreiging van de Taliban De vraag is toch aan Bijleveld en Kaag Hoe kijken jullie hier op terug vandaag…

Wat doet de amateur goed geluimd op zaterdag anders dan ramen zemen stofzuigen en opruimen correspondentie opschuiven uitgebreid een bad nemen morgen is het zondag Maar vandaag moet alles aan kant misschien komen de Obama's langs aan rommel heeft Michelle het land ik maak ook ruimte voor een rondedans…

een huis is een rechthoek om de ruimte het lichaam omkadert zichzelf jouw leven een blauw stipje op het canvas contrast tot de leegte eromheen niet zonder reden juist daar geplaatst waar het moet zonder denken ziet het oog soms een glimp van de waarheid…

voor mij een weet onthoud dit plaatje eer U mij vergeet ik kijk in de spiegel en zie mijzelf staan soms worden dromen overheerst door waan mits ik niet zing ben ik eigenlijk gewoon een lekker ding .....…

Kijk daar vaart een huwelijksbootje gelukkig raakt het kant noch wal Het vaart dan ook op volle zee al is dat niet altijd het geval Vaak vaart men door zeven sloten met rietkraag en met eendenkroos Terwijl de schipper staat te zingen daar was laatst een meisje loos Zij wordt jaloers kan het niet hebben dat hij zomaar dat liedje zingt Dus…

De werkelijkheid zo het is in-kijken verdichten in een zucht en een tel en een moment, zo radeloosheid verzwaren ook soms verlichten tot het enigszins in versteende stilstand went.…

hier zo lig te kijken begin ik mij af te vragen wie er nu het meest zal zien ik met mijn wijd open ogen of jij, met de gesloten ogen van een verloren gisteren Nu heb ik jou laten winnen opdat jij mij misschien kan zien liggen zwaaien in het klamme gras…

na, zie hoe je dansend door het leven gaat Elke dag kijk ik naar je uit, zie je gaan En hoop dat ik dapper word en je spreken mag…

naar me, kijk echt zie wat ik voel van binnen laat me je beminnen ik geef om je, oprecht…

ik naar jou door twee ogen enzo kijk jij op hebt er maar één en ziet mij heel en telkenmalen eender…

En staan mijn verzen later soms te kijk in 'Gouden Aren' of in 'Dichterschat', dan zegt de leraar bij deez' pennespat: 'Kijk jongens, hier had hij het moejelijk.' ------------------------------ uit: 'De Gedichten', 1974.…

Kijk mij goed aan wat is er vreemd aan mij mijn zwarte ogen of bruine huid wat is er zo vreemd aan mij? waarom noem je mij vreemd?…

Ik probeer alles mee te geven, van wat ik gister heb opgeschreven, treurend kijk ik dan de menigte in, en pers de woorden van de 1e zin. Dan kijk ik nog eens om me heen, en ontdek, ik sta alleen, de wind blaast mijn woorden weg, totdat ik helemaal niets meer zeg.…

ik zag de diepte in je blik als jij verheerlijkt zat te kijken nog net niet hemels maar het begon er sterk op te lijken de focus gericht op verte die in het bereiken van de horizon alle mogelijkheden bood om nog langer te kunnen kijken waar aarde rondde maakte lucht een oplichtend contact gaf verticaal weer zicht aan eindeloze…

Leeg is nu het lichaam strak kijk ik mij aan verbeten wil de geest niet breken, houdt het weten vast in monddicht, star strepen lippen loze lijnen, stom staren ogen in het verschiet, waar net boven de laatste golf ochtendrood verschijnt zachte stralen klimmen omhoog, zoeken een licht spoor, driftig sluit ik beide ogen, kijk naar…

Lopen wordt steeds meer schuifelen, de rug is niet meer zo recht, maar als ik naar hem kijk dan is hij het toch echt. Mijn bloedeigen vader die nog helder is van geest, pratend over zijn leven en hoe goed dat is geweest.…

Verlaat het bed en kijk niet om, kijk niet om naar onverleden. Ruimte blijft nu over, hoe groot de plek die open ligt. Regels die onze liefde beschreven zijn tastbaar uitgewist. Chaos uitgebroken, zwichten. Begin vanaf hier.…

En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders als een pose op een plein vol licht. Maar mooier nog zijn hun gepolitoerde knieën of de glaswol op hun kuiten.…

het is nog steeds zo vreemd mijzelf in de spiegel te aanschouwen wil wel kijken maar ook weer niet doet het mij goed of wellicht berouwen je weet wel wat ik bedoel zal ik op die kop lijken die ik ergens zwevend boven mijn schouders voel laatst keken schimmen heimelijk mee wilden mijn ogen sluiten naar believen kom wees toch…

het leven overal zijn De bomen, bankjes in het park Vogels, mieren, en een fontein Kijk het leven zichzelf zijn Als in de ochtend de zon opkomt en het gras de wind naar zich toe lacht…

Meenden we dit nou werkelijk Zoveel naar elkaar verwijten gewoon opmerkelijk Ja wij boelen het allebei Het was ineens niet wij Maar jij en ik tegen elkaar Hard en gemeen maar reuze waar Zo het is weer ieder voor zich Tja kijken wat er in de toekomst ligt…

Treurwilgen buigen, Auto’s die stoppen, Voetgangers kijken om, Alles stil en licht. In een zwarte lange stoet waarvan, De bestemming bekend is. Achter een raampje weggezonken, In een ruimte van emotie Treurwilgen buigen, Auto’s die stoppen, Voetgangers kijken om, Alles stil en licht. Veel mensen opgedrongen.…

linkerarm vingers wijdgespreid bloedend hart nog altijd warm doch ingehaald door tijd als ik zo naar mijn opa kijk en zachte kermen hoor herinner ik de oude eik die al zijn blad verloor…

Soms kijk ik verwonderd om mij heen vraag mij af of ik hier al ben geweest, op dat moment voel ik mij niet alleen net of iemand naast mij is komen staan om te wijzen op de schoonheid van de dag, na een poosje moet ik echt verder gaan maar ik ga nu op weg met een lach terwijl ik loop kijk ik nu goed om mij heen.…

2 tassen in haar hand de trein staat klaar ze draait zich om zegt ik moet gaan een traan op haar wang ze verstopt zich in haar kraag ze loopt van me weg een leeg gevoel in mijn maag haar trein vertrekt want hij moet gaan ik kijk hem na blijf te lang staan Kijk naar de grond weg van het perron ik pak mijn fiets draai nog…

Raar, dat sommige mensen meer bezig zijn met kijken naar wat een ander heeft, van in plaats te kijken naar wat jezelf hebt, dat deze mensen er alles voor over hebben om het af te pakken, en dat het dan nog schijnt te lukken ook.…

Ik staar naar mezelf maar ik kijk in andere ogen dan ik had gewild ze zijn "gebroken" net als dit verdomde spiegelbeeld!…