Hier houdt het op
Zwijgend wordt er toegekeken,
naar de bakken regen,
die met spoed komen vallen,
uit mijn ogen boven diepe wallen.
Alle kracht komt nu naar voren,
maar mijn stem is niet te horen,
ik kan verdriet van zoveel jaren,
niet in 1 dag ervaren.
Ik probeer alles mee te geven,
van wat ik gister heb opgeschreven,
treurend kijk ik dan de menigte in,
en pers de woorden van de 1e zin.
Dan kijk ik nog eens om me heen,
en ontdek, ik sta alleen,
de wind blaast mijn woorden weg,
totdat ik helemaal niets meer zeg.
Dan voel ik dat ’t ophoudt hier,
de letters dwalen op het papier,
ik moet maar eens verder gaan,
ik heb hier allang genoeg gestaan…
Geplaatst in de categorie: verdriet