Alle inzendingen over laagjes

(zondag 20 sept 2015) Vandaag ruimt de zomer op in mijn tuin: past het zwembad niet meer in zijn doos; vinden drie laatste ijsjes naast schoongezeefd zandspul hun weg uit de vriezer, waar vers bladerdeeg van laagjes speelgoedcatalogi herfstaanbiedingsfolders verschrompelt; verpakt tot lastpakken, zich uitrolt tot een deeg van…

Je vroeg me een wand af te stomen, van een kamer in je nieuwe huis daarbij kwamen laagjes pijn van hoe ik destijds de muren afstoomde van je puberkamer tijdens het weekend dat je weg en ik jou wou verrassen maar jij bij terugkomst verdrietig was want ik, voortvarend, zonder overleg had afgepeld wat nog niet rijp Hoe graag ook, nooit kan…

ik heb een tuinman sinds kort; stoer, knap en met een verleidelijke blik hij doet z’n werk goed: dekt het onkruid naar de aarde toe met versgeurende, bruine laagjes zand graaft waar nodig dode vogels omhoog en legt ze zorgvuldig tussen de stilte hij laat zelfs regen dansen op onwillig, gesnoeide struiken en zwiepende…

dat hen eigenlijk niet past in een grondeloos beleven legt hij handen op haar lichaam dat lief en leed vergetend in een vacuüm verkeert zal zij geven moet hij nemen is het blijvend of slechts vluchtig dat intens gevoel van warmte dat hen eigenlijk verteert in een strijd van het geweten stoten wonden pijnlijk open die bedekt door laagjes…

gevlochten in de staande avond draagt zij mijn witte huid, het rode haar naar dageraad in mandoline krullen een vleugje naam van gospels en geloof als ik haar roep ze lacht oneven ronder dan het hart van hem de strak gespannen baskast van zijn stem zingt hoger door als ik erken, zij is een winterkind van keer op keer en laagjes liefdessneeuw…

woorden enkel uitgeademde lucht, geen klank gedachten in een lege tekstballon stil zonder de droom te verbreken radiografisch kijken naar onderhuidse wonden met gewone ogen niet waar te nemen toch elke keer diep bewogen door het fronsen van je voorhoofd begrip is een vreemde taal doch eentje die jij wel verstaat ik praat dan wel in mooie laagjes…

vanuit een half glazen geleide bolide kijk ik naar de koude kant betonnen wormen kruipen over zwarte paden - met witte streepjes ze zijn al gevuld met stromen heersbeestjes doorhangende lijnen spannen van paal naar paal naar paal, de grond is bevroren wit laagjes water plaveien hun pad naar de Po altijd vooruit altijd lager van glinst’rend…

De wind snijdt laagjes warmte uit mijn ziel. Met de adem zichtbaar voor me uit gesneld, maak ik het buiten tot een nieuw decor. Ik heb het aanschijn al zo treffend in mijn loop geteld.. Wit versmelt het grijze straatbeton zich aan de rand van het, met overige sneeuw bedekte, uitgestrekte bos. Zoveel paden, zoveel wegen..…

Zo bijzonder als een huis dat je ter wereld brengt Zoek de beste en mooiste bouwstenen op die je nodig hebt om de muren van wenselijke constructie recht te trekken, staande te houden, warm ondersteund door glad gestreken laagjes sterke mortel.…

Ik blijf dromen van laagjes ijs op de sloot van op de voederplank bevroren brood. Van zachte sneeuw en niet ontwaken van dijken die nu niet doorbraken. Ik wil genieten van vogelpootjes in de sneeuw en hoe ik vogels zelfs een meeuw voeren ga. Van pinda's rijgen naast ook vetbollen maken genieten van gevederde die kreetjes slaken.…

Afgelopen melkwegnacht met tintelende sterren en vorst- maan van waar hun rijm nog even blijft hangen op rozen en takken terwijl ijskristallen worden getekend in veel verschillende vormen en gedaanten Blauwe – en grijze tinten verweven met laagjes ijl wit licht kleuren een daghemel in rust.…

Afgelopen melkwegnacht met tintelende sterren en vorst- maan van waar hun rijm nog even blijft hangen op rozen en takken terwijl ijskristallen worden getekend in veel verschillende vormen en gedaanten Blauwe – en grijze tinten verweven met laagjes ijl wit licht kleuren een daghemel in rust.…

'n wonderlijk gewaad met indiaanse mythische symbolen - waarmee koelbloedig en kordaat het hart van de indianen werd gestolen en in Lourdes ach ik hoef u lezer dat nu niet meer uit te leggen u weet wat een paar woorden hierover wel niet kunnen zeggen maar toch Maria wás een vróuw ik weet het - een schilder plakt zijn kleurige laagjes…

't Perruikje zou ik trekken nou wat laagjes, dan wat hoogjes, en als het klaar gefutseld waar', mij spiegelen in uw oogjes; dan werpen licht* nu mijn gezicht* op 't ene, nu op 't ander; dan nemen raam* hoe 't al tesaam zou voegen bij elkander.…