Rebecca

gevlochten in de staande avond draagt
zij mijn witte huid, het rode haar naar
dageraad in mandoline krullen een vleugje
naam van gospels en geloof als ik haar roep

ze lacht oneven ronder dan het hart van hem
de strak gespannen baskast van zijn stem zingt
hoger door als ik erken, zij is een winterkind
van keer op keer en laagjes liefdessneeuw

uit mij door vaders heen en hij als God zoek
ik haar af, ik weet zij loopt mij voor in alles, van
wie ik ben en metafoor, ik denk hem dichterbij
zo dicht dat kind het ademloos vereeuwigd

dan stelen knoppen lelies blanker door de tijd
verschik ik jeugd naar daar gelaten, ben ik als
hem en zij als mij in fotoboek, zo vouw ik alle
witte bloemen naar haar wereld toe voor later

kind

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 288