Alle inzendingen over lentegeuren

Ik zie al merels in een plas ravotten en ruik zelfs af en toe een lentegeur. De treurwilg is gestopt met treurig wezen, zijn slierten kleuren heel voorzichtig groen en rond zijn takken buitelen de mezen, zoals ze dat alleen in ’t voorjaar doen. De Kerria barst van de gele knoppen, de Prunus bloost zacht roze in haar kleed.…

Nieuwe gedachten en beelden ontluiken bij lentegeuren, bloeiende bosrand. Vechtende vragen houden moeilijk stand, willen haast het denkersbrein verstuiken... Vrolijk gejoel: met luchtsprongen, grasduiken snelt een hummel door het bloemenweiland.…

Dan schrijf ik je op een briefje hoe mooi je was, hoe vol van lentegeuren en ik lees 't je voor als 't laatste licht verstomt. Ik wed, dan gaan je wangen kleuren. Een lijster juicht dan heel nabij, voor jou, voor mij, mijn liefje.…

Witte wolkenvelden zie ik, waarop lentegeuren verder drijven en dartele bijen die zoemend zingen dat de zomer niet lang meer uit zal blijven. Het wordt zo stil, zo stil... in het verbonden zijn! Geboorte, leven, dood, pijn, vreugde, haat, liefde, scheiden, ontmoeten, dragen, gedragen worden... Zo veel denkbeelden, zo veel beleven.…

Toch wriemelt er een grimmig-weemoedige gedachte in me ook een vrouw wordt ouder alleen langzamer dan een man voor haar lentegeur haar zonnelach me bedwelmen me uit de tijd bevrijden voor even.…

bloeiende violen een zacht geurende meisjeslach in ontluikend groen verscholen ik wenste mijzelf een lentekleed vol blauw geel groene bloemen prachtig kleurend kamerbreed waarop bijen zachtjes zoemen ik wenste mijzelf een lentezon gespiegeld in het water waarin ik mij steeds warmen kon tussen eenden en gesnater ik wenste mijzelf een lentegeur…

Zonnestralen dansten haar door ‘t haar lentekriebels zochten naarstig haar hart Evenwel maar nauwelijks verstaanbaar fluisterde ze woorden in ‘t diepe zwart Lentegeuren, ze prikkelden haar neus als verstoord reageerde ze wat verward Hij had haar net geplaatst voor de keus door zijn brief met woorden in ’t zwart Voorjaarsbriesjes speelden…

Een allerlaatste noot grande flora bedwelmend van nature verdampt als broze lentegeur in volle fleur tussen tulpenbomen onderscheidbaar en toch geheel zuidoostelijk eenzelfde naar de natuur getekend met vreugdevol gevoel staat een magnoliaboom contrasterend en alles beheersend eeuwigdurend kraken zijn twijgen bedekt statig…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

dat is het meeste noch wat mij zozeer krenkt nu ik de situatie overzie denk ik het leven lijkt op poëzie; zwart en duister kom je uit de nacht, je moe hoofd gericht naar 't licht omhoog geheven terwijl je naar de liefdevolle armen zoekt en dan plotseling het carillon begint te zingen, terwijl de tranen in je ogen springen om lentegeur…