Tussen linkse en rechtse politiek

een verdeelde glibberige straat
de donkere ronde stenen glanzen
tot ver langs de wegen, met

in 't nachtelijk licht
een wit gepoederd gezicht, ze
draagt een zwart mondkapje
in 't flakkerend schijnsel van de straatlantaarn;
spookachtig belicht

links een omgehakte boom waar
geen twijgje is blijven hangen
in de oneindige
duisternis; noch te doorgronden
noch te meten, hier

voelt of kent niemand
medelijden barmhartigheid of verdriet,
het deert ze niet

onder haar glimlachende
vel huist het stenen
hart wat niemand ziet

en aan de rechte kant een stijve
straat waar alles
in de plooien gaat
nooit geen jool
alleen een stinkend riool
waar jarenlang de pest doorwaadde;


mensen ze komen en gaan, mensen ze wennen
eraan, dat is het
meeste noch wat mij zozeer krenkt


nu ik de situatie overzie
denk ik het leven
lijkt op poëzie;

zwart en duister kom je
uit de nacht, je moe
hoofd gericht naar 't licht
omhoog geheven terwijl je
naar de liefdevolle armen
zoekt en dan plotseling het
carillon begint te zingen,
terwijl de tranen in
je ogen springen
om lentegeur liefde en seringen

Biografie van deze schrijver

Stenen Plooien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 42