Alle inzendingen over mystiek

Thuis dacht ik aan het strand en aan ons verhaal dat onder 't zand verborgen had gelegen. De mensen die er wandelden... hoe kon het dat niemand het zocht of het opmerkte, zelfs ik was er aan voorbij gegaan! Toch liepen we er tenslotte weer tegenaan. Bij eb zagen we krullen en groeven het op, hingen de halfvergane papieren te drogen.…

Ga terug naar jezelf naar de diepte in jezelf maar wees gewaarschuwd over wat je zult vinden rancune en jaloezie teleurstelling en argumenten zoek nog een beetje verder naar de vredesbellen van religie en constateer dat je dat nooit meer kunt geloven wat dan wel? de vogels vliegen het water stroomt onwetend van een horizon…

je merkt het aan de lucht een rust van licht in late dagen zo lenig voor het vuistje weg hijs ik mezelf in narrenpak en in de leegten tussen regels kom ik gedichten tegen een sterveling met koude woorden verliest gezicht aan zwaartekracht hij spijkert donkere kamers kiest de vlucht vooruit breekt zijn breekbare pootjes maar hier…

de speelman zit nog op het dak hij knipt de maan mooi middendoor het blauwe licht zal blijven de trouwerij gaat door buurmans kater zit naast zijn staart hij vraagt de bruid opnieuw ten dans en na het liedje Yesterday mauwt zijn hart in diepe smart: nooit waren ooit die goeie Beatles in ons lieve vaderland de speelman klaart aldra…

Vandaag waren de waslijnen bezet in mijn tuin met heel mooie webben, dikke spinnen middenin 'En mijn wasgoed dan', zei ik, 'wat moet ik beginnen?' Ik keek naar de maaksels, zo perfect, wapperend, licht zwevend, 't was toen of mijn natte was, ondergoed, lakens, handdoeken, weefsel geschiedenis was, door wie onder geslapen, door…

zo ligt zij, sunny side up, door god geraakt, starend naar sterren. als vaandelvluchtige breekt zij lansen voor een woord van liefde. ze huilt naar een te hoge maan, ze dooft haar sigaret. ze zal haar lichaam schenken aan hel of hemel. onder haar huid leeft Galatea streeltjeszacht, hard als glas. (ik wou dat ik haar troosten kon…

Van Tarot trok ik de toren. 'k Wist niet eens dat ik een toren had gebouwd, laat staan dat hij ingestort is. Zo onwetend. Ik zal een nieuwe toren bouwen desnoods op strand met zandkastelen, hoe die dan bij vloed weer instorten, één worden zal met dat waar alle gedachten vandaan, en hoe elke gedachte opnieuw een bouwsteen, edelsteen, misschien…

Er is één groots ondergronds omarmen één diep, altoos verlangen door te geven aan nieuw leven helpen, leren, ondersteunen, in elkaar grijpende systemen, wortelend en ongezien om te groeien, rijpen, evolueren, processen die, als begrepen, ons hart, ons hele wezen alleen maar willen voeden, warmen.…

Regelmatig besluipt mij de angst dat ik je nooit meer, zoals ik mezelf ook ooit nooit meer... maar waarom vraag ik me af want uit niets kwam jij uit niets kwam ik, ontwaakten wij, vervolmaakten, waarom dan bang voor het niet meer zijn als ooit. Voor verandering, kentering? Alles kenterde naar hoe het nu, dat goed, naar een jou en mij…

Onwetend of de tak nog levend, dood, dan bultje op plek die niet verwacht zwelt zomaar in de nacht door bast eerst als kast gesloten, opgeruimd, dicht, kiert plots, wil uiten laat, laat me naar buiten ik ben een nieuwe loot, wij wisten niets van je komst wilt nu ontspruiten zo heel langzaamaan tot leven daar kijk ik tegenaan. Nog…

deze morgen, het is nog vroeg, eerder dan andere dagen is daar een engel die naar licht komt vragen; of ik voor haar het aardse kan verklaren ik breng haar vurig verlangen in een tijdrovende stilte tot bedaren immers zulk een wezen die dat wenst is veelal de weg kwijt, heeft de zin laten varen ik kijk haar in de ogen en zie ze voorbij…

het komt wel voor wat vaker dan voorheen dat ik uit de tijd geraak en in iets anders overvloei zeker ik ben dan genoeg heb binding met het al om me heen het lijkt of ik uit een spoed ontwaak de aarde draait niet meer maar ik vertoef nochtans in een surplace als een lichte veer, heen en weer, totdat ik vaak ongewild, voor even…

Fietsen met te laag zadel en dan klein als vroeger over de Westduinweg naar het stille strand achter jou, die vlot en vlug over de brug langs straten waar ik zoveel liep naar mijn ouders de lucht blauw het stille druk maar wij lopen verder waar het rustig veren aan de hemel liggen arm aan arm en dij aan dij 't water fris en glad een…

Ik droomde dat we op vakantie in een bus die langs een weg met struiken reed, en oude huizen vroeg wat je ervan vond we kwamen in het stadje aan, ik blij je 't meer te laten zien dacht dat 't het eindpunt was we stapten uit maar mensen bleven zitten, en toen de bus weer verder reed, kon ik niets meer vinden door nieuwe bouw, verleden tijd…

uren tuurt hij naar de vlucht van de vogels hij luistert naar hun schreeuwen hoort hun gezang hij wikt en weegt leest en hoort iets in elk gevleugeld teken hij kan de wil der goden verstaan een witte raaf is hij de vogelwichelaar rechts van hem in zwart gehuld krast een kraai…

We werden toegezongen teksten uit oude veda's. We luisterden, vielen in slaap om deste helderder te ontwaken, we zaten lang en voelden hoe die onbekende woorden in ons geslapen, in ons ontwaakten, een taal die binnen leefde, opende alsof mijn innerlijk haar verstond. Toen eenmaal afgelopen lag op ons gelaat een eerbied, dankbaarheid, een…

Er blijven altijd mensen die als je broers je vader of je moeder je zus, je liefste ooit, je kind dat onbegrepen pas toen 't wegging zijn eenzaamheid die reeks blijft komen je verwonderen onophoudelijk.…

Wie denkt die ik dat z' is, een man of vrouw of dik ze is of dun, die denkt dat 't koud ze heeft berouwt en leeft en denkt alsof niet zelf beleeft alsof 't niet uitmaakt wat ze doet of wie haar vraagt ze opgaat in wat gedaan en moet en hoewel ze groet zich vraagt, wie is die ik?…

Het zijn kleine dingen die gewoon, bijna niet noemenswaardig maar toch net even anders doordat diegene onder die omstandigheden bijvoorbeeld een kronkelweg inslaan om meer van de omgeving te zien een thee voor je inschenken een deken halen voor je en op je wachten en, hoe kan het anders die spiegel die van de trap en niet kapot,…

Het is een man zegt ze. Over de verre heuvels zal hij komen en de maan rust in haar ogen in een nacht die muren sloopt. Met taal en tekens blijft hij zegt ze, een man die vreemd is in afstandswoorden…

nu komt verzoening in deze na-nacht heersen over schuld en onschuld zoals oude geesten van duizend jaar zal ik zwijgen en liggen als de aangebeten hond de bezworen zoektocht naar rust en vrede langer dan leven mag ik leven langer en liever dan lief…

een gedicht waar vleugels en schaduwen elkaar verknijpen in poëtiek ik wil het niet maar ik hoor en zie ganzen in een lucht vol vleugelslag schaduwschuivend over het land meer dan ooit overboord het rotsvaste van zachte zandkorrels op geopende hand een wervelwind blaast en neemt ze mee zoals tijd het leven neemt of geeft aan…

als hete hangijzers brandt de zon haar woorden neem en lees daarvan en zoek naar blinde zinnen koel als ochtenddauw vraag niet om de laatste dans kijk niet naar het kruipend zweet roep niet om de ober maar huil om de honderdduizend jaren van de volle maan vergeet dat ik een dichter was met heet gewassen vleugels vind mij in de zon…

Plots was 't alsof ik maar niet uit een droom ontwaken wou iets me wakker maken wou En kort daarop weer het moment dat ik verdergaan mocht in de droom alsof alles bij het heden heel gewoon Maar ook, dat dit juist en het enige echte is waarom nu alles draait…

letters liggen in de la opdat zij niet verkleuren zullen onbeschreven briefjes plakken lijmloos aan de muur in een loodrechte lijn naar daar waar de plint ze opvangt met lieve fluisterverhalen ramen openen onopgemerkt vanuit Craquelé sponningen waar nerven nog altijd in sprookjes geloven…

Nevelig zijn de velden En mistig zijn de bossen Wolken hangen als aureolen Om toppen van bergen Vaag en waterig schijnt de zon Mystieke figuren dansen In schaduwen der rotsen Of lossen op in nevelige meren Tijdens een macabere dans En trollen en geesten Bevolken grotten en spelonken En nooit lossen nevelingen op…

vanochtend neem ik een andere weg loop zogezegd in de schaduw van gister dezelfde route maar in een ander daglicht als een ontdekkingsreiziger ben ik, lopend naast de heg die mij geleidt langs een laatste rustplaats nu komen de namen in beeld op de stenen maar ik ken in het verleden geen steg noch het wenen wat ooit werd gedeeld ik…

lieve en trieste momenten vult talloze lacunes bij mensen die onvervulbare wensen koesteren die hen in tijdloze gedachten bij zijn gebleven of die op mystieke wijze in een uitgesteld leven na het aardse bestaan een hemels leven zal geven…

Zwoele zachte wind aan de rand van stilte een mystiek geluid.…

wegdeinen in mystiek zweven als zwanendons op warmte van de Rustrivier jij streelt mij als ik mijn hoofd neerleg in jouw hals ik vaarwel je als jij wegdrijft naar China ons land waar jouw ogen behoren…