Alle inzendingen over natte droom

Papa's whiskeygeest komt in mij, het is een droom – die eerst geen droom was.…

Het zal je als gezin maar overkomen zo’n drama, een jonge vrouw, moeder, minnares krijgt de diagnose borstkanker te horen zeg niet , het is maar een film want vanaf de allereerst seconde boeide het mij en alle toeschouwers “er komt een vrouw bij de dokter” met opwellende tranen natte zakdoekjes ik hoorde rondom me gesnik emoties denderden…

schelp van zee ronde richels kalk spoelt aan land geruisloos over het nat patroon stroomdraden zand traag tij korrels voetschreden rimpels gedachte is een vorm gebleven zweven zeepwolken in de diepe hemel zee is een natte jurk opgeschort schuim verlangende schrijvers van eenregelige confetti bewegen papieren naar de kustlijn een onbesproken…

Picknicken en wandelen, schuilend in dat hutje, drassig nat Hutje werd het onze- mijn weggemoffeld stringetje - bevestigt dat. Toevend in rijpe gras en bovenop genietend van de volle maan Kussend kon ik alles bij je kwijt, douchen werd voluptueuze waan.…

De wereld van het grauwe grijs Een besloten wereld het bewijs Nevelige gordijnen Nat dood hout aan het kwijnen Een wereld zonder zichtas Stil water in een regenplas De geuren van verlatenheid Mistgordijnen dik uitgespreid Geen sijsje hoor je zingen Zelfs geen reebok zie je springen In één hand voelen vingers kou De ander is gevuld door…

De natte watten van de stad hebben we verlaten. Nu wendt de van koper spattende steven zich naar het smeltwerk van zon en zee, net voorbij de Punta della D. Rechts deint een kleiner eiland met een abdij, waar Unesco tijdelijk haar kwartieren heeft, en Fontana een retrospectieve. Oorlog wisselt met vrede zoals verkrachting met gebeden.…

Buiten plenst de natte regen Wolken jagen donker voorbij Somber zit ik wat te staren Hoor het onweer al dichtbij Dan breken traag de wolken Een regenboog met felle kleur Vertoont zich spontaan En verbetert mijn humeur Zo'n regenboog lijkt op leven Kleuren tussen zwart en grijs Zolang ik dat kan blijven zien Geniet ik van mijn levensreis…

natte bladeren vallen in het vale donkergroen van nog steeds groeiend gras in verwaarloosd plantsoen geven traag het veld schakering na hun vlucht als weerspiegeld in andere tinten de grauwzwarte lucht maar ook het onberekenbaar in de draaiende wind bewegend accent van de witte stip van door kind losgelaten boodschappenlijst een blad…

Mijn trouwe vriend met je donkere ogen Kijk me niet zo vragend aan Ik kan je niet direct beloven Of we nog uit wandelen gaan Buiten regent het pijpenstelen En je wordt dus heel erg nat Maar wat kan jou dat nu schelen Er bestaan ergere dingen dan dat Zenuwachtig loop je heen en weer Je verliest bijna je geduld Heel luid blaffend ga je tekeer…

in het nat van zijn verdriet vegen lieflijk glimmende tanden tot strepen van gefrons en alle geluiden verdrinken tot een schreeuwend modder hij tracht als een egel onder de koplampen van het leven in zichzelf te vluchten de pels stijft tot pinnen in het brandend warme gal schenk zijn bloemen de nacht in wiens zwarte zon en…

ik heb de eerste garens al gesponnen uit het wollig begin van het nieuwe jaar een selectie die nog nat was waarvan de kleuren nog niet helemaal pasten in het ton sur ton van elkaar de laatste stukjes uit het oude jaar heb ik wat afgeraffeld nog net geen broddelwerk maar niet de kwaliteit waar ik altijd voor ga managen van tijd…

zeg het aan niemand dat morgen dit blad onbeschreven zal zijn de dood komt immers mijn handen binden aan ‘t hoefgetrappel in de nacht waar zweepslagende doden stormen over natte straten en lichamen verraden, naamloos geketend aan de zwarte adem van de stad zeg het aan niemand dat ik morgen onbewoond zal zijn wanneer een…

de eindeloze regen meurt en pleurt zijn striemend gezeur neer op de wereld meer doet het niet om iets te verhelpen aan zijn humeurige staat van nat te worden de wind heeft aangevallen verklaarde zijn paraplu vervallen en blies zijn argumenten weg van stevig en windbestendig tot een dieptepunt van ellende en kleumen in de kou alsof…

Ik geef dit seizoen een natte zoen.…

Laat mijn handen je innerlijke voel betasten en strelen geef vanuit je hart warmte en liefde mee Uiterlijk is schijn wanneer het innerlijk straalt omarm me en voel de fluistering van de wind spelend met je haar strelend over je natte wang je ogen kussend Vanuit donkerte en schemering lacht mijn schaduw je wolvend toe krachtig…

De palet aders zijn verstopt De progressieve uiting gewurgd Beeldende kunst te plengen Wordt wreed niet toegestaan Hemels blauw is ruw verdrongen Afgedwongen door massamoord In razernij door het streven bedwongen Nat bloedrood is nu de basiskleur Als ik door die schrijversogen zie Het huilend druipend schilderspalet De verroeste steenhouwers…

ik zag je lopen aan het water je blik gericht op niets je zag me niet maar dat is geen wonder ik speelde wind of zoiets ik trok je aandacht door golven te maken je stiekem nat te spatten je glimlach verscheen alsof je me voelde maar niet goed in kon schatten ik sprong op je lippen in piepkleine druppels je likte me dorstig op…

Je sprong huppelde struikelde en viel spuwde blies beukte tegen kademuren en ik ik stond daar aan de rand nat te worden likte zout van je lippen smulde lachte speelde toverbal met je tong en we smolten we versmolten iedere avond ballerina in een pose voor de zon wist ik dat de nacht later nooit meer rond zou zijn als toen geen…

in een zachte fluister voegde de wind ze samen haar lach en haar traan streelde troostend langs natte wangen kuste kersenrode lippen lokte haren wapperend warrig even sloot ze haar ogen wimperlang vertelde zichzelf nooit meer iemand zo dichtbij te laten komen dat liefde pijn kan doen maar haar hart spreekt nu al een andere taal…

in een laatste glimp van de ondergaande zon zag ik het strand weer stuiven tegen de achtergrond van dieprood licht jouw donker wuiven wind brak ons spel vandaag zat stormachtig tegen we ploegden door het zand dat nog nat was van de regen de hemel klaarde bij de laatste paal decoreerde deze avond ik zag je voor de laatste…

Kijk het eelt in mijn handen Ontstaan met keihard werken Hanterend de slopershamer Bij het afbreken van kerken Moge ik het tot aan mijn dood toe doen Gewraakt zijn hardheid en natte zoen Handen tastend onder mijn witte buis Snikkend toegelaten bij het heilige kruis Bij de gratie van gezegend te zijn Onder de mantel van het geloof De vunzige…

Je geur, je lichaam, je warmte De blik in je ogen kom dichterbij Je adem tegen mijn wang, je lippen vol en nat Een zucht, je handen trillen, strelen nog niet voorbij Je rug die kromt, mijn mond die gromt En dan de vlucht we komen los Golven breken op ons neer Je zucht, ontspant en lacht en pleased en zegt, ik wil nog een keer Bostok…

Men legde wegen naar de horizon, bouwde torens in de wolken geld stroomde in de vaart der volken Er was een tijd dat alles zo maar kon Maar die horizon versteende, de klok verdwaalde ‘s winters werd het te heet, ‘s zomers te nat, kleur nam de benen zo ligt het ei van Columbus weer in eigen hand.…

Op schoenen met lederen zool en zijn iets te zware lijf laveert hij tussen nat en glad, onderwijl de sneeuw, maar meer nog zichzelf, verwensend. Geen oog voor het smetteloos wit dat zich kuis aan hem toont. Doof voor het opgetogen geroep van het kind dat zich verwondert om het geschenk van de nacht.…

Schoon 't koele nat Uw dorre sprieten Omspat; Moogt gij geen laafnis toch genieten, Verschrompeld blad! Vaak sterven wij In hooploos smachten, Als Gij: - En 't doel van hopen en van trachten Lag zo nabij!…

Buienradar gaf aan, dat we ons ' mannetje' wel konden staan, natte voeten zouden krijgen, donder en bliksem gratis erbij. Wel: we hebben wat donder gekregen, hier en daar een flits, een paar emmers water, maar echt, dat was nog niks, vergeleken bij wat ze in Kockengen kregen! Wonen we toch op de goede plek?…

Herfst met je prachtige kleuren, wat doe je met de groene blaadjes Ze vallen met zijn allen, dwarrelen zachtjes naar beneden Op het altijd groene gras, vochtig nat amper te maaien en ik denk terug aan de lente, de kale takken toen, die langzaam omgetoverd werden in blaadjes prachtig groen.…

En populieren schuiven in een rij gezien vanaf het dravend boerenpaard dat lenteluchten ruikt in natte klei en ranke merries van de binnenwaard.…

Om mijn gelaat liggen uw natte handen. Ga niet meer heen. Of laat mij medegaan. ---------------------- uit: Euridyce (1944)…

soms blinkt de straat lijken kleuren uit de lucht zonder parkeren te drijven op hun vlucht in tegendraads verkeren zijn weg en stoep de hemel waar de mens zijn kringen loopt de wolken uit laat waaien en een huismuur zacht de golfjes dood als licht en lucht in water spiegelen en de mens dat beeld in scherven stapt is een nat pak het…