Alle inzendingen over onstuitbare

gezaaid, neemt z’n tijd, is niet verloren als de mens zijn spa en pen in de aarde heeft gezet, groeit tot kort gedicht wat ergens tussen grijs en donker ligt verankert in het verstand langs de nevelbanken spant de herfst z’n snaren, rust onhoorbaar over heuvels, over dalen, verdeeld over alle jaren de toon gezet, onzichtbaar, onstuitbaar…

onstuitbaar voortrollend door straten vol glanzend schoongeboende stoeptegels (nog altijd stap voor stap) hangend aan de laatste rafels ooit, diep weg gesleten in het vaste pad, onvindbaar onder het nieuwe asfalt mijn uitbundigste lach vangt je handen (machteloos zijn ze) brand ze niet aan mij, ik ben niet meer van toen wat mij verder droeg…

oogt onherbergzaam ontwortelde bomen, ontdaan van bladeren, vogels stratenloze grijze vlakte met bewoners noch hun huizen door nevelflarden omlijst nauwelijks nog leven onder oneindige dreigdonkere en hemellichaamloze lucht tranen vermengd, voorgoed, met alsmaar durende regen ver weg raast, onzichtbaar, een trein voorbij en -voort onstuitbaar…

Het besprong me onverhoeds en snel, geen tijd de aanval te vermijden, soms kan en wil ik niet meer bevrijden, de pijl trof doel, onbewust en onstuitbaar fel. Te laat, er valt weinig meer te kiezen, voel de doodstrijd in mijn hart, laat het bloed eerst bruisen om dan te bevriezen, een pijn die tot stikken toe benauwd.…

verblinding voert de smeulende winterzon vervallen Gallisch geweld het podium af Atonale senaat smeekt uitgezwermde parasieten om hun afgeleefde pels weer te doen glanzen Ondertussen vult 't antwoord de leegte met kletterende stilte Overgebleven eer sleurt 't landschap weer in actie houwt uit de heuvels een ongeziene vlakte bouwt onstuitbaar…

telkens als ik opzie vers beeld van redeloze moordenaars uit haat ver weg is al onstuitbaar dichtbij wanneer ik grenzenloos mag delen in ziekelijk vernietigen van schuldloos leven vandaag mag dicht bij mij een minderheid reeds eisen dat zuivering geschiedt een democratisch recht wanneer komt het moment dat ik uit haat en zinloos hetzelfde…

die zij schikt in gedichten die mij smoren in kleuren en gewrichten Zij vraagt niet om een antwoord of waarom Innerlijk en uiterlijk blijft zij afgewogen geest en lichaam één of voorbij de dood Het liefst snij ik je open om te zien, te weten of jouw binnenste verschilt van dat van mij Ergens in het kobaltblauw van jouw strakke geest die onstuitbaar…

Eens zag de mensheid in China Een metropool morbide aangedaan Door een virus genaamd Corona Het wereldnieuws verslaan Sommigen kon het niet bommen De uitbraak voelde ver van hun bed Ze sliepen de slaap der dommen En droomden zich onbesmet De ziekte woedde onstuitbaar Woekerde in Tehran en Milan En bleek niet meer alleen maar Een rampspoed…

ze zijn vertrokken, in een houten lijst gevat, geëtst in een terzine, de gekromde tijd verschuift, de wereld wankelt in z’n sporen tot een late zonnestraal hem vindt, blinkend op het hoogste punt, langs de notenbalken spant de herfst de snaren, hoorbaar over heuvels, over dalen, verdeeld over alle jaren de toon gezet, onzichtbaar, onstuitbaar…

Verzadigd van indrukken: Flarden van klank Flitsen van beeld in een sissend hoofd Ze vloeien onstuitbaar binnen Schelle tonen, scherpe kleuren De vezels tasten hijgend naar diepte, de gloed, de schemer.…

ach wie weet zingen we later die canon van: ‘Das war einmal’, koest’ren hypotheek en kater, spreken een ‘wij zijn er’-taal lachen om wat nooit geweest is omdat later wel zal blijken dat echt lijden pas een feest is als je erop terug kunt kijken maar voorlopig dus die wallen, tollend vol van alcohol, tot in de late ochtend lallen, wij onstuitbaar…

Onstuitbaar stijgt ze, in zegetocht, naar boven, Met trotse mannenwil en kinderlijk geloven. II Germaniërs, ja, - maar Vlaamse Nederlanders: Déés naam verbeeldt ons wezen, zegt ons doel. Licht vechten we eenmaal rond dezelfde standerds, Want waarheid wordt der Dichters voorgevoel. O!…