Alle inzendingen over onvergeetbaar

Het was een onvergetelijke dag. De beelden die destijds zijn uitgezonden, Bewezen wat wij mensen wel niet konden, Ze plantten trots een wapperende vlag. Maar kennelijk viel het een beetje tegen, Want Armstrong heeft sindsdien vooral gezwegen.…

de onvergetelijke momenten van de herinneringen aan jou zijn mijn onbetaalbaar vermogen die mij onder de huid pulseren met de genoeglijke intensiteit ze helemaal opnieuw te beleven als een mooi album vol met foto’s dat ik steeds doorlopen mag met jou…

dat niet te verwoorden is dat een onvergetelijk beeld nalaat dat met mij gaat slapen en weer opstaat als de zon, de maan en de sterren die lichten aan een hoge hemel maar niet te bereiken zijn zo meen ik, dat ook jij daar bent onbereikbaar in een lichtende schijn…

onvergetelijk colosseum in el jem onafscheidelijk als de schaduw van de zon bleven eeuwen aan je gouden stenen kleven verstild omgordt lila bougainville de pracht en glorie zinderend als de zon in de ovaal van je arena…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondenkbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord.…

Dat jaar, dat onvergeetlijke Kan nimmer keren, Dat gaf de ziel haar zo onmeetlijke Vreugd na begeren... Kus mij nog eens, geef 't onuitspreeklijke In één Vaarwel... Dan breke, wat scheen 't onverbreeklijke, ... En 't breke snel.…

Zoeken zou ik willen ook op plaatsen waar jij nog nooit was In mijn auto starend met de radio heel zacht Gevangen en alleen in een verlichte nachtelijke stad Slechts die ene melodie en jouw onvergetelijke lach.…

Weet ik, het klinkt steeds zo vertrouwd hoor ik het luister naar het heengaan van het treurlied onder regen valt een leven te verlaten het is nog niet te laat, toe droom op een ander verlaten eiland in een wildvreemde stad waar treinen niet meer rijden waar nergens een weg toe leidt begint een betekenis te gloren het is nog niet te vroeg…

Vertraagd begeef ik mij in jouw domein en herenigd mijn onvergetelijke hartslag met jouw overwichtige toverformule als in de dynamische kern van een cycloon.…

Waarom ben je hier en adem je me uit zuchtend zichtbaar het vliegt als cellofaan langs je graaiende handen traant het losse in het blinde en beneemt me de adem stilaan waarom blijf je waarom niet gaan in het ademloze duister die ondenkbare tijd in het onvergetelijke lichte…

Onze eerste ontmoeting is om nooit te vergeten. Jouw eerste aanraking om nooit meer te vergeten. Ik claim geen nostalgie maar ik zal je nooit vergeten. De eerste dag! Ons moment dat ligt in het verleden. De tafel in het restaurant is om nooit te vergeten. Onze blikken twinkelde om nooit meer te vergeten. Je hebt een vaste relatie dus ik kan…

er moet een wereld van verloren dingen zijn waarin een handschoen, inderhaast vergeten, het aanlegt met een oude krant, een sjaal, een zakdoek of een kam. de handschoen mist de hand niet meer, de zakdoek hoeft geen jammernis, en zelfs de sjaal taalt niet naar warmte van kindermeiden en van moeders. - al wat verloren is, is samenhorig. maar…

Eerste blik Een keertje, jouw op mijn gerichte oogopslag, maakte voor mij een onvergetelijke dag, een keertje het horen van jouw stemgeluid, het sluit van alle andere hun praatjes uit, een keer het opsnuiven van jouw geur, bleef mijn bij als een heerlijke odeur je eerste kus, streling fluisterende liefde op weg naar de volmaaktheid…

Geslepen dagen door een gebroken spiegel waar de mooiste dag blijft te zien in spiegelbeeld als gedenkwaardige dag. Zintuigen verbindt terwijl mijn traanvocht schittert door gebroken glas waar je glanzend gezicht leeft en je vertrouwen meer straalt Breekbaar verzegeld voel ik je fluwelen huid en ruik je parfum proef…

leven ondraaglijk verleden onvergetelijk en toekomst, Onzeker. Wat schiet er dan nog over? Een leven met problemen en zorgen; Zonder toekomst. Niet leefbaar. oplossing: simpel maar efficiënt: niet leven.…

Een onvergetelijk moment dat jij er was je zei huil maar schat wat ik nooit vergat je woorden dwalen in mijn dromen je blik zweeft in mijn ogen huil maar schat zwijg maar schat die twee zinnen maakte ons vriendschap.....schat!…

laat het maar zweven geef het geen naam het recht van bestaan heeft zich al bewezen voltooid is de ontwikkeling de tijd van projectie voorbij slechts onvergetelijkheid blijkt hier levensvatbaar lippen worden gedicht met een laatste kus die zal blijven zweven in geklaarde lucht…

Het gapende gat gedicht vlak voor het slapengaan met een instant inzicht Je leegte zou onmetelijk groot geschreven staan je warmte onvergetelijk Hoezeer zou ik je missen op je terugkeer wachten kon ik me nog vergissen Geen zin meer in Zen denkend aan je gedachten die afvragen wie ik ben…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondankbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord door niemand gegeven.…

Het is stil donker en levenloos machteloos maar dan ook een verontrustbare gevoel onweersmacht...krachtvol Streesloos... gerustelende gevoel onvergetelijke herrineren onmisbare emoties pijnelijke gevoel Levende geest met ondraagbare pijn die je nooit vergeten kan reist met je mee!…

Al dan niet bewust trilt de dag nog wat langer na als een snaar op het gemoed waar klanken in verder gaan ik kijk met weemoed naar de vergleden dagen die eerder geen hele noot raakten hoor nu anders dan voorheen haar onvergetelijke melodieën niet verloren gaan.…

ze zijn in de maak net zo lang tot ze de smaak van onvergetelijkheid zullen overtreffen ze neuriën een melodie niet eerder gecomponeerd die zal blijven hangen als een luminescente ballade zonder slotakkoord maar het stemmen zal duren tot de boventoon zo helder is dat grondtonen spontaan verschieten van kleur als passend decor…

Mama, voor mij Beteken je heel veel Want jij bent van mijn leven Een groot, belangrijk deel Je bent er altijd voor mij Om me te troosten, te steunen Jij bent die speciale persoon Waar ik altijd op kan leunen De tranen die ik huil Tover jij om in een glimlach Ik wil dan ook voor mijn mama Een onvergetelijke moederdag…

ze lijken zo zacht uitnodigend zacht maar prikken levenslang ze herbergen ontluistering van talloze gedempte kreten gesmoord in de beschutting van een geïsoleerde ruimte schijnbaar droog zijn ze inwendig voor altijd klam onzichtbaar maar onvergetelijk als bepleisterd littekenweefsel toch lijken ze zacht zo bedrieglijk zacht…

Het zijn de kleuren van het wonen het oker en het blozend rood Het is de geur van versgebakken brood en pizza uit een hete oven Het zijn de kruiden aan berm kant van holle wegen Het zijn de bomen in bloei in glooiing,op hoogte bij malse regen Het maakt me verwonderd en verlegen in deze onvergeten streek.…

De stroming van hemels licht vloeit langs de vele lijnen in de schaduw van onvergetelijke tijden. Vallende tranen gevormd in het hart zijn het symbool van onmisbare tekens vol met dierbare geschenken. Emoties vliegen in het rond als vlinders in een vlindertuin en je geest zweeft nu in de hemel.…

nu in den haag een gratis kaart met het oog op het meisje van vermeer hier ergens aanwezig en dan het htm-meisje die van de bus en tram door haar hulp kijk ik een kwartier later vierhonderd jaar terug zij parelt hoog aan de haagse gevel in de stemmige zaal heb ik een ontmoeting haagse meisjes onvergetelijk…

Een nieuw jaar Een nieuw begin Laat achter wat was Laat los wat je verwacht Sta open voor het wonder Laat binnen wat op je weg komt Volg die regenboog Die ster aan de hemel Weet dat die er staat voor jou Om dit nieuwe jaar Onvergetelijk mooi te maken Dit wordt jouw jaar Reken maar!…

In stilte van dromen zwemmen zwanen naar het liefdeseiland bij ’t spiegelmeer genot drijft op wolken, in maagdelijk wit onvergetelijk blijf je in de droomvakantie met je hart als ontvanger van het zonnespel schrijf je poëzie voor je gebruinde minnaar die in zijn korte broek nog even een brood haalt en op aardse voeten naar de klok kijkt.…

Natuurlijk was er menig bloemenkrans, Er waren louter goedgekozen woorden, Maar onvergetelijk de slotakkoorden, Want ook de Boss gaf acte de présence. Zijn versie van dat zo bekende lied, Oprechte steun bij zulk massaal verdriet.…