Alle inzendingen over onverteerbaar

De keuze is gemaakt Je hebt me laten gaan Er was geen zijweg Geen misschien Je hebt me laten gaan De keuze is gemaakt Raak me niet meer aan De pijn is onverteerbaar Aan elk van jouw vingers Kleeft mijn lichaamsvocht Je eens zo zachte strelingen Willen mij nu nog uitleg geven Je hebt gekozen Voor die ander Er was geen ooit of misschien…

Wat me restte was nabijheid, angeliek en lieftallig als van Lippi, of eerder nog milde spot, schier onverteerbaar nu de balsemende herfst met vlugge poten al gauw zijn intrede zal doen. Ik weet nog van Siena's oude poorten, van de schaduw van een struise cypres. was het ooit beter kersen en dadels eten?…

geeft me een gebaar van “ ik weet het “ terwijl ze snuffelt aan de tijdperk die voor hem was verlopen tijd versnelt en vertraagt, het is het gevoel dat je draagt - soms behaagt het en dan op eens is er die treurende deernis die alle pijn van de wereld ondermijnt ja, het gemis is zoals de waarheid van de bijbel die non-christelijk in een onverteerbare…

rustig voort zoals hun leven ook ooit was het onvoltooide heden ligt nu vertrapt in het gras hun dagen zijn nooit af zitten vol met lege gaten elke dag opnieuw proberen om toch te blijven praten moeizaam woorden herkauwen nauwelijks kunnen slikken zo vol van opgekropte onmacht dat ze bijna stikken het bittere verdriet voor beiden onverteerbaar…

ben ik de groene weiden die door de wereld wordt afgegraasd een onverteerbaar brok van uitstoot van CO2 in mijn keel? het aardse licht wordt zwak omdat de daad weer zwijgt, ben ik te laf of kijk ik weg, moet ik opstaan als het duister de zon overstijgt?…

een zinloze vraag, want ze is niet meer vandaag, ik spreek mijn herinneringen aan naar iets onvoorstelbaar tastbaar, misschien luisteren niet naar zinloze vragen die in het bestaan een onverteerbaar antwoord dragen omdat die vraag onbeantwoord zal blijven, ze was een beeld die ik toevallig tegenkwam maar een toeval was het in geen geval…

Toen kwam al gauw de tweede klap een onverteerbaar grote hap. Op een dag, wéér beroerd en hóe! Dus wéér naar het ziekenhuis toe en na een schrijnend bericht klapte voor jou de deuren dicht. Een derde beroerte: "Toch niet wéér?" Voor jou geen besef, voor and'ren des te meer.…

In een vijver diep in het bos komt wat rotte eierengeur los, onverteerbaar spuit een merel zijn blauwzwarte bessenrest op mijn splinternieuwe vest. Overal hangen rode bessentritsen glimmend aan een struik te blitsen, een laag zonnetje verzilvert schuine stralen naar de grond, waar op het kleurig tapijt zoeven nog mijn schaduw stond.…

Terwijl 't kadet, het stuiverskind, zich even onverteerbaar vindt. De haas, de vlugge runderhaas, zegt: deze krankte is mij de baas. Citroenvla, taart en confituur! Uw zoetheid walgt mij in dit uur. Zelfs 't glinstrend klontje op 't theesalet mij 't hart geheel aan 't draaien zet. Weg lekkernij uit Oost en West!…

DIT is onverteerbaar Hoe kan een mens nou nog geloven in de God die dit toestaat hoe moeilijk is het te bedenken, dat die dan ook echt bestaat Bij een lijdensweg als deze, die jij " lopen" moet Beken ik eerlijk, dat HIJ dit fout bedenkt en dat het anders moet. Dit is onbegrijpelijk.…

onzin Zijn hersenen zijn machines Die werken alles weg Huilen is toelaatbaar Maar ‘de waarom’ vraag Is allang verorbert door gedachtes die hij niet toelaat Zijn lichaam spuugt het nog net niet uit Maar de concurrentie met zichzelf is maakbaar Hij sluit het niet uit Hij probeert van elke dag het mooiste te maken maar achter al zijn diepe, onverteerbare…

Je schepte en schudde en scheidde, ’t onverteerbare hield je apart, met het verteerde mestte je bomen voor ’t fruit. de grote brokken groef je onder de humus, vele wormen kropen erdoor. Valt toch wel mee, vond je.…